شاخک های ابراهیم حاتمی کیا تکان خورده است چنانکه خودش در اختتامیه جشنواره بیست و هشتم گفت و چیزهایی را دیده است که شاید دیگران ندیده اند و نمی بینند ، به رنگ ارغوان یک بیانیه سیاسی نیست اصلا این فیلم سیاسی نیست یک تراژدی اجتماعیست که تنهایی ادم ها را از ورای خط کشی های محکم و خشک فریاد می زند . در به رنگ ارغوان شفق و فلق و شهاب یک روحند در 3 کالبد که ناگزیر به انجامند، انجام آنچه که از آن به هنجارهای انسانی یاد می شود و در این میان ارغوان ناخواسته وجه المواجه است و آرزو دارد که وجه المصالحه باشد تلاش می کند اما در رمز گشایی قانون ریاضیات رایانه شهاب نا کام است.
اما به رنگ ارغوان یک نماد گل درشت هم دارد جنگل دانشجویان یک سمبلی از ادم های جامعه اند می خواهند به هرجان کندنی که شده از جنگل در برابر نابودی محافظت کنند و این یعنی عصیان فیلمساز به رنگ ارغوان فیلم خوبیست نگاه درستی هم دارد کارگردانی و فیلمبرداری و چه چه اش هم حساب شده است ایدئولوژی خاصی را هم نشانه نمی رود یک تلنگر است به همه ادم ها با هر جنسی از تفکر به رنگ ارغوان تنها یک حرف دارد انسان انسان و باز هم انسان حاتمی کیا شاخک هایش تکان خورده است.
// انتهای پیام
طاهره قوسی