دوشنبه ۱۵ بهمن ۱۳۹۷ - ۱۷:۲۰

نگاهی به فیلم «خون خدا»

کارگردان متعهد و ادای دِین به خون خدا

خون خدا

سینماپرس: «خون خدا» در راستای کار قبلی کارگردان و مبتنی بر سبک فیلم سازی او، همچنان از ریتم تند و کات های فراوان برخوردار است و روایتگر زندگی یک کارتن خواب معتاد و افیون زده می باشد، انسان مفلوکی که مورد توجه امام حسین علیه اسلام قرار گرفته است.

محمدعلی سلیمانی/ مرتضی علی عباس میرزایی که در سال ۱۳۹۵ هجری شمسی و با فیلم سینمایی انزوا، نوید حضور یک فیلمساز با استعداد و با سبک خاص خود را به مخاطبان داد؛ امسال نیز با دومین فیلم بلند خود یعنی فیلم سینمایی خون خدا به جشنواره فجر آمده است و موضوعی اجتماعی را با بهره گیری از مضمونی مذهبی و عاشورایی، به مخاطبان سینمایی ارایه می دهد. اثری که در راستای کار قبلی کارگردان و مبتنی بر سبک فیلم سازی او، همچنان از ریتم تند و کات های فراوان برخوردار است و روایتگر زندگی یک کارتن خواب معتاد و افیون زده می باشد. انسان مفلوکی که مورد توجه امام حسین علیه اسلام قرار گرفته و از فلاکت نجات می یابد. اثری به تمام معنی سینمایی که از درامی ایستگاهی برخوردار است؛ به طوری که شخصیت اصلی فیلم با بازی رضا اخلاقی راد، منزل به منزل در داستان حرکت می کند و با افراد مختلف از طبقات گوناگون دیدار و در میان اطلاعات قطره چکانی به مخاطب داده می شود و مخاطب رفته رفته متوجه کلیت داستان می شود و این همه بدون کوچکترین دیالوگی توسط شخصیت اصلی داستان و تنها به صورتی هنرمندانه توسط کارگردان مدیریت می شود.



فیلم سینمایی خون خدا روایت داستان زندگی معتاد کارتون خواب و در حال مرگی به نام  علی است؛ انسان مفلوکی که در غرب تحصیل کرده و مهندس شده است و ...؛ علی به یکباره دچار تحول روحی شده و در شب عاشورا مورد توجه ویژه از جانب امام حسین علیهم السلام قرار گرفته و شفا می یابد و...


در مجموع فیلم سینمایی خون خدا را می توان ادای دِین کارگردانی متعهد دانست که می خواهد دغدغه های اجتماعی خود را بروز داده و در عین حال نمی خواهد سیاه نمایی کند و بیچارگی مطلق را به تصویر بکشد؛ بلکه می خواهد هم آسیب ها را بگوید و هم راه کار برون رفت از این آسیب ها و نهایتا نجات جامعه پیرامونی خود؛ البته شاید به سبب ضعف کارگردان در فهم جامع و کامل از نمادها و المان ها و دریافت دقیق همروایی برخی از این نمادها در یک اثر سینمایی و ..  برخی برداشت های شبه روشنفکری نیز از این اثر شود و برخی تصور کنند که کارگردان خواسته تا در راستای شبهه رایج و متداول محافل شبه روشنفکری، به این سوال  که خرج کردن برای امام حسین بهتر است یا اینکه بتوان به فقیری کمک کرد؟ پاسخ خود را بگوید و یا آنکه در برخی از تصاویرسازی ها خواسته وهن دین سازد و ...؛ پس اگر چه ایرادات بسیار مهم و در مجموع قابل تامل می باشد؛ اما باید توجه داشت که این همه در کلیت و اصالت محتوی اثر در تبیین فَلاح و نشان دادن راه نجات انسان در پرتو امید و تمسک به خون خدا کم توان بوده و بعضا بلا تاثیر بر کلیت مخاطبان خود می باشد.

ارسال نظر

شما در حال ارسال پاسخ به نظر « » می‌باشید.