به گزارش سینماپرس در این یادداشت آمده است: آبیار با قصه ای محکم و جلوه های ویژه حساب شده، ریتم خوب، بازی های قابل تحسین و فاکتورهای دیگر از «شبی که ماه کامل شد» یک اثر سینمایی استاندارد تحویل  مخاطب می دهد. فیلمی که نه تنها در مخاطب بلکه شوک بزرگی به سینمای ایران وارد کرد و در طول ۲ ساعت و ۲۰ دقیقه تایمش، کسی فکر بلند شدن از روی صندلی سینما را نمی کند؛ کاری که پیش از این کارگردانان به نام از ارائه آن ناتوان بودند.

فیلمی که دستمایه آن داستانی واقعی است و این موضوع بیشتر چشم ها را خیره پرده نقره ای می کند. روایت دختر جوانی از مناطق جنوب شهر تهران که درگیر عشق جوانی از خطه بلوچستان می‌شود و در ادامه قصه، به مرور آرامش عشقی که از ابتدا مخاطب را نیز همراه خود کرده از بین می رود و در سفر اجباری دختر و مهاجرتش از ایران به پاکستان این روایت به زیبایی پوست انداخته و فیلم درگیر ماجراهای تروریسم می شود و از یک ملودرام اجتماعی به فیلمی تراژیک تبدیل می شود.

گمان می کنم این فیلم را از ۲ منظر ملودرام اجتماعی و ژانر سیاسی می توان تحلیل کرد، اگر چه آبیار به زیبایی این دو را درهم تنیده اما به ظاهر جنبه عشقی آن بر بعد سیاست آن می چربد و از آنجایی که دوربین کارگردان به دل تروریسم نفوذ می کند لاجرم شخصیت های  خاکستری از جمله مادر و عبدالحمید کمرنگ شده و در فصل دوم معنایی پیدا نمی کنند و به اجبار نمایش خشونت صرف و ایجاد رعب و وحشت بر فضای فیلم غالب می شود و لحن عاطفی فیلم تبدیل به تراژدی می شود که دراین صورت پایان بندی فیلم بخوبی طراحی شده است.

از طرفی نگاه سیاسی به فیلم به خاطر توجه نکردن به قدرت امنیتی ایران و ضعف در شخصیت پردازی ماموران امنیتی نگاه سیاسی و امنیتی به فیلم را به حداقل می رساند؛ اما تصور می کنم اگر قصه به گونه ای پیش می رفت که با بازسازی دستگیری عبدالمالک به پایان می رسید مخاطب غرورآمیز سالن سینما را ترک می کرد.

درنهایت شاید خیلی ها موافق نباشند اما به نظرم اگر تا کنون فیلم «آژانس شیشه ای» شاخصه ای برای این نوع سینما بود از این پس باید فیلم «شبی که ماه کامل شد» را به عنوان شاخصه آن مورد توجه قرار دهیم چرا که پس از سال ها رخوت و بی توجهی، با تلاش نرگس آبیار، سینمای ارزش نفسی دوباره کشید!