به گزارش سینماپرس، سمیه مهری نویسنده و کارگردان تئاتر در خصوص نمایش «سیرک» که در سی و هشتمین جشنواره بین المللی تئاتر فجر در بخش خیابانی اجرا شد، در گفت و گو با خبرنگاران جوان، گفت: گفت: نمایش «سیرک» از تولیدات تازه جشنواره تئاتر فجر قرار است به اجرای عمومی برود. سیاست گذاری دبیر بخش خیابانی این دوره از جشنواره این بود که بعد از جشنواره فجر کارهایی که بازخورد خوبی در میان مخاطبان داشتند، به اجرای عموم بپردازند. ما منتظر خبر آن‌ها و تعیین مکان اجرای نمایش هستیم. کار دیگری هم برای اجرا در تئاتر شهر دارم، من در کارهایم معضلات اجتماعی را بیان می‌کنم و در این نمایش هم به بیان چند مسئله عشقی میان آدم‌ها و تعبیر آن‌ها از عشق می‌پردازم.

وی در خصوص بیان معضلات اجتماعی به صورت طنز در تئاترها گفت: جامعه ما به خنده نیاز دارد، من معتقدم که برای انجام هر کاری باید مخاطب داشته باشید. من در کارهایم از زبان تلخ استفاده نمی‌کنم، زیرا باید نمایش را طوری پیش برد که مخاطب حال خوبی پیدا کند و درسی از نمایش بگیرد و از طرفی هنرمند رسالت هنری کار را انجام دهد. در کارهای خودم تا حد ممکن از طنز موقعیت استفاده می‌کنم و در نمایش «سیرک» هم دردهای جامعه را با زبان طنز بیان می‌کنیم که خوشبختانه با استقبال خوبی از سوی مخاطبان مواجه شد.

این کارگردان تئاتر در خصوص اجرای نمایش‌های به اصطلاح طنز گفت: یکی از دغدغه‌ها و مشکلات من این است که کاری با متن نمایشی بسیار بد و با اجرای نامناسب روی صحنه می‌رود که تهیه کننده هم دارد. پشت این کارها فکر وجود ندارد. در حال حاضرخط بین تئاتر آزاد و تئاتر طنز در جامعه هنری برداشته شده و هر کاری برای خندیدن مردم انجام می‌دهند، اما با چه قیمتی؟ من اجازه نمی‌دهم فرزندم به تماشای چنین نمایش‌هایی بنشیند. این موضوع گلاویز شدن به اثری غیر ارزشی برای فروش بیشتر است و کار هنری اصیل را زیر سوال می‌برد.

وی افزود: به نظر من باید شورای نظارت با این مسئله برخورد کند؛ البته ممکن است کارها در بازبینی چیز دیگری را ارائه و در اجرا چیز دیگری ارائه کنند، ولی چیزی که می‌بینید یک تئاتر سخیف است. از طرفی آثار نمایشی ضعیف‌تر از قبل شده اند؛ هزار نفر تماشاگر خاص تئاتر داریم و از این سالن به سالن دیگر می‌روند، ولی جذب مخاطب عام بسیار مهم است و باید مخاطبان عام را به تئاتر دعوت کنیم.

مهری با اشاره به اینکه رسالت تئاتر رساندن پیام خود به گوش مردم است، اظهار کرد: تئاتر باید پیام خود را به گوش مردم برساند، اما اکنون این پیام فقط به گوش هنرمندان می‌رسد. آثار نمایشی که مخاطب عام را به سمت سالن‌ها بکشانند، بسیار کم هستند. از طرفی برخی با صفحات جعلی کارهای خود را در صفحات مختلف تبلیغ می‌کنند. جلسات و بررسی کارشناسانه‌ای برای این آثار وجود ندارد و کارها با همان کیفیت پایین تولید می‌شوند که البته باید راهکاری برای آن اندیشید.

او ادامه داد: هر کارگردان کار اولی اگر پول داشته باشد به راحتی کار می‌کند و اگر پولی نداشته باشد، به دنبال تهیه کننده می‌گردد. البته در بهترین سالن‌ها هم اجرا می‌روند. به دلیل وضعیت اقتصادی، هنرمندان در کارهای مختلف بازی می‌کنند که باید گفت حضور برخی چهره‌ها در برخی آثار نمایشی سبب ساز کیفیت خوب آن اثر نیست.

مهری در خصوص سالن‌های خصوصی اجرا هم گفت: این خوب است که همه بتوانند کار و تجربه کسب کنند، اما نباید در هر سالنی وارد شوند. برای نمونه سالن‌هایی مانند تئاترشهر و ایرانشهر اصول خاص خود را دارند و هر گروهی نمی‌تواند در آن‌ها اجرا کند، اما در سالن‌های خصوصی اینطور نیست. برای نمونه کارگردانی برای کار اول خود و با متن نمایشی بسیار ضعیف و با حضور چند فرد چهره در یک سالن خصوصی اجرا می‌رود و هزینه‌های آن سالن خصوصی را به راحتی پرداخت می‌کند. سالن‌های خصوصی برای راحتی کار تئاتری‌ها ساخته شدند، اما اکنون سالن‌های خصوصی برای تامین هزینه‌های خود هر اثری را برای اجرا می‌پذیرند.

وی در خصوص راهکارهای پیشنهادی خود برای بهبود وضعیت تئاتر گفت: این مسئله به نظارت ضعیف برمی گردد؛ از طرف دیگر بچه‌های امروز کتابخوان نیستند. روزی آرزوی ما اجرای نمایش در جشنواره فجر بود و امسال این مسئله با وجود انصراف‌ها راحت‌تر شد و همه فکر می‌کنند همیشه همینگونه بوده و هست. همین سبب می‌شود تا برخی توقع بیش از حد از خودشان داشته باشند. نتیجه این اتفاق‌ها آثار بی کیفیتی است که می‌بینیم. البته باید جلسه نقد و بررسی بعد از هر اجرا برگزار شود تا کارگردانان بدانند اشتباه کارشان کجاست و یاد بگیرند.

وی افزود: کارگردان‌هایی هستند که همزمان در دو سالن خصوصی اجرا می‌روند، ولی ما باید دو سال زحمت بکشیم و بعد از آن، نمایش را روی صحنه ببریم. من نمی‌دانم برخی تهیه کننده‌ها با چه دانشی وارد تئاتر می‌شوند و از چه کارهایی حمایت می‌کنند. البته در کنار این کارها نیز هستند نمایش‌هایی که با زحمت گروه‌های تئاتری اجرا می‌شوند، این‌ها کارهای شریفی هستند و ما نیز از آن‌ها حمایت می‌کنیم.

این کارگردان در پایان بیان کرد: اولین کسی که باید اثری را نقد کند، نویسنده و کارگردان همان اثر است تا دیگران هم بتوانند نقدهای خود را مطرح کنند. هر چقدر این نقدها بیشتر باشد کار هنری به سمت درستی می‌رود، اما متاسفانه گوشی برای شنیدن نقدها نیست وهمین سبب می‌شود که در پایان جشنواره‌ها همه مدعی جایزه شوند و زحمات هیئت داوران و بازبینی را زیر سوال ببرند.