به گزارش سینماپرس داریوش اسدزاده، ۱ آذر ماه سال ۱۳۰۲ خورشیدی در کرمانشاه زاده شد. او در کودکی به همراه پدرش به دیدن تئاتر می‌رفت. هر هفته درسش را به خوبی می‌خواند تا پدرش برای تشویق، او را به دیدن تئاتر ببرد. بعدها که بزرگتر شد عاشق هنر شد. پدرش که خود او را با هنر نمایش آشنا کرده بود، به‌شدت با کار هنری مخالف بود و از او می‌خواست تا آموزش نظامی ببیند و صاحب مقام و منصب شود. اسدزاده در جوانی ویولن می‌نواخت و طبع شعر هم داشت، اما به‌دلیل مخالفت شدید پدر مجبور شد موسیقی را رها کند. او پس از پایان دورهٔ دبیرستان، این بار به دور از چشم پدر، وارد نخستین دوره هنرستان هنرپیشگی شد و هم‌زمان برای خاطر جمعی پدرش به دانشگاه نیز رفت. مدتی نگذشت که برای بازی در نمایشنامه‌های رادیویی که توسط فضل الله بایگان اجرا می‌شد به رادیو ایران رفت. در آن زمان شمار کمی از مردم در خانه‌های خود رادیو داشتند. از این رو پدر اسدزاده خبر بازیگری پسرش را در آن نمایش‌ها، نه از رادیو که از زبان آشنایان شنید و او را به جرم «مطرب شدن» به خانه راه نداد تا آنکه بعد از یک ماه، با وساطت اقوام، به خانه برگشت. پدر با آنکه از راهی که پسرش انتخاب کرده بود راضی نبود، اما رفته رفته با آن کنار آمد.

سپس در سال ۱۳۲۸، کار در سینما را با فیلم «همسر مزاحم» آغاز کرد. او همچنین در سال ۱۳۳۵، از طرف اداره کل هنرهای زیبای ایران برای بزرگترین جشنواره بین‌المللی تئاتر به پاریس فرانسه فرستاده شد و به مدت ۳ ماه به پژوهش و مطالعه پرداخت. پس از بازگشت به ایران از طرف رادیوی ایران دعوت بکار شد. از آنجایی که او به تئاتر علاقهٔ زیادی داشت، به نویسندگی و کارگردانی نمایشنامه‌هایی چون: «ازدواج فوری»، «سه زندانی»، «هنرپیشه»، «پرواز دخترها»، «میشل استروگف و مسیو ژوزف» و… که شمار آن‌ها به ۲۰ نمایشنامه می‌رسد و ایفای نقش در ۲۰۰ نمایش پرداخت.

وی در سال ۱۳۹۱ از محمود احمدی نژاد، رئیس‌جمهور وقت جمهوری اسلامی ایران، نشان درجه یک فرهنگ و هنر دریافت کرد. او در دوران زندگی در آمریکا، پژوهش‌هایی در دانشگاه انجام داد و دوره‌هایی را طی کرد که مدرک معادل آن از سوی دانشگاه تهران به عنوان دکترا در رشته «ادبیات هنر» ارزیابی شده‌است.

«حکایت دریا»، «شکلاتی»، «قلاده های طلا»، «یتیم خانه ایران»، «رفقای خوب»، «جعبه موسیقی»، «کفش های جیرجیرک دار»، «بوی کافور، عطریاس»، «زمان از دست رفته» و... از جمله فیلم های سینمایی است که این هنرمند پیشکسوت در آن ها نقش آفرینی کرده است.

«همه بچه های من»، «خانه سبز»، «داستان یک شهر»، «عشق گمشده» و... نیز از جمله سریال هایی است که داریوش اسدزاده در آن ها ایفای نقش کرده است.

هنرمندان مطرحی همچون: اکرم محمدی و علیرام نورایی همزمان با نوروز ۱۳۹۹ در فراق این بازیگر مطرح سینما، تلویزیون کشور با سینماپرس گفتگو کردند و از او برایمان گفتند.

*****************

اکرم محمدی بازیگر سینما، تلویزیون و تئاتر کشور در خصوص زنده یاد داریوش اسدزاده به سینماپرس گفت: زنده یاد داریوش اسدزاده گنجینه تاریخ سینمای ایران بودند؛ ما در سینمای ایران نمونه داریوش اسدزاده را کم داریم. ایشان سال های طولانی نه تنها در سینما که در عرصه های مختلف هنری از جمله موسیقی و تئاتر حضور فعال داشتند و رفتن شان باعث شد تا ما بخشی از تاریخ زنده هنر و سینمای ایران را از دست بدهیم.

وی ادامه داد: البته خوشبختانه گویا کتابی از ایشان به جا مانده که می تواند برای علاقمندان به هنر و به خصوص سینما نکات جالب و آموزنده ای داشته باشد. وجه اجتماعی زنده یاد اسدزاده به هیچ عنوان فراموش نخواهد شد و مردم قطعاً تا سالیان دراز از ایشان به نیکی یاد خواهند کرد.

این بازیگر سینما و تلویزیون سپس با بیان اینکه من از زنده یاد اسدزاده خاطرات بسیار شیرینی در ذهنم دارم یادآور شد: در سریال محبوب و پربیننده «خانه سبز» ایشان نقش پدر بنده را داشتند و واقعاً برای من رفتاری کاملاً پدرگونه و صمیمی داشتند. زنده یاد اسدزاده انسانی به شدت منضبط، دوست داشتنی و محترم بودند که من همواره از همکاری و ارتباط داشتن با ایشان مشعوف می شدم.

محمدی در خاتمه اظهاراتش افزود: من بسیار متأسفم که گوهرهای کمیابی همچون زنده یاد داریوش اسدزاده را طی این سال ها به کرات از دست داده ایم؛ وجود این پیشکسوتان هنر برای جامعه فرهنگی و هنری کشور بسیار مغتنم و ارزشمند است. درست است که هر انسانی یک عمری دارد و هیچ کدام از ما در این دنیا مانا نیستیم اما این مسأله باعث نمی شود تا فراق و خسران نبود این هنرمندان بزرگ و ارزشمند جبران شود. من بسیار متأسفم که ما در سال ۹۸ علاوه بر زنده یاد اسدزاده هنرمندان مطرح و بزرگ دیگری را نیز از دست دادیم.

علیرام نورایی دیگر بازیگر جوان و مطرح سینما و تلویزیون نیز در گفتگو با سینماپرس اظهار داشت: بنده بسیار خوشحالم که در طول دوران کاری ام افتخار چندین بار همکاری با زنده یاد داریوش اسدزاده را داشتم؛ «قلاده های طلا» و «یتیم خانه ایران» از جمله فیلم هایی بودند که بنده با ایشان کار کردم و به علاوه در چندین سریال دیگر نیز افتخار حضور در کنار ایشان را داشتم.

وی ادامه داد: وجود زنده یاد داریوش اسدزاده برای ما که جزو نسل جوان سینما هستیم به مثابه یک دانشگاه تمام عیار و کامل بود. ایشان هنرمندی وارسته و به نوعی تاریخ زنده سینمای ایران بودند و معاشرت و هم صحبتی با ایشان آموزه های بسیاری برای بنده و امثال بنده در پی داشت.

نورایی با بیان اینکه زنده یاد اسدزاده عاشق هنر و عاشق سینما بودند اظهار داشت: ایشان علیرغم کهولت سن و بیماری همیشه بسیار پرشور و با انرژی سر صحنه حاضر می شدند و به سایر دست اندرکاران پروژه نیرو و روحیه می دادند؛ همه این ها برای من یک درس بود که بتوانم انرژی و روحیه خودم را هنگام کار تقویت کنم.

این بازیگر در خاتمه افزود: جای استاد اسدزاده در سینمای ایران بسیار خالی است و ضایعه از دست دادن این هنرمند بزرگ، متعهد و مردمی به هیچ عنوان جبران نخواهد شد. من برای ایشان طلب رحمت و غفران الهی دارم؛ روحشان شاد.