به گزارش سینماپرس، در پی انتشار خبر اکران فیلم"خروج" ساخته ابراهیم حاتمی‌کیا در پارکینگ برج میلاد که مخاطبان می‌توانند فیلم را در ماشین‌های خود به تماشا بنشینند، فرزاد مؤتمن کارگردان سینما در صفحه شخصی خود در اینستاگرام دراین‌باره یادداشتی نوشت که در ادامه می‌خوانید:

چنان در تبلیغاتشان آورده‌اند "برای اولین بار، سینما - ماشین"، که یک لحظه فکر می‌کنی حضرات اختراعی کرده‌اند، اما خط اول تبلیغ را که می‌خوانی متوجه می‌شوی منظورشان همان "درایوین سینما" است. دیده‌اند یا خوانده‌اند که در روزهای اخیر با تعطیلی سینماها و رستوران‌ها در بسیاری از کشورها به دلیل گسترش بیماری کووید-۱۹، بعضی از رستوران‌های بزرگ پارکینگ‌های خود را به درایوین سینما تبدیل کرده‌اند، گفته‌اند که خوب ما هم بکنیم، اما تجربه تاریخی نشان می‌دهد که درایوین‌ها، راه صحیح فیلم دیدن نبودند و از دهه ۱۹۸۰ به بعد عملاً تعطیل شدند و زمین‌هایشان برای ساخت مجتمع‌های تجاری مورد استفاده قرار گرفتند.

ایده ساخت درایوین از اوایل دهه ۱۹۳۰ در آمریکا، برای استفاده آن دسته از تماشاگرانی شکل گرفت که نمی‌توانستند خودشان را منضبط کنند که بر صندلی تنگ سالن سینما و نزدیک به شخص دیگری بنشینند. (درواقع هم‌زمان با تعطیلی درایوین‌ها، از نیمه دوم دهه ۱۹۷۰، در ساخت سینه‌پلکس‌ها، صندلی‌ها پهن شدند و دسته‌های عریض با جای لیوان، پیدا کردند، چیزی که در ساخت مجتمع‌های سینمایی ما نادیده گرفته شده)، اساس ایده ساخت درایوین‌ها، بر پایه راحت‌طلبی مخاطب شکل گرفت که از اساس با تماشای جدی فیلم، متغایر بود، اما بزرگی و لش بودن اتومبیل‌های آمریکایی، این ایده را عملی می‌کرد. پس از جنگ جهانی دوم و در دوره "بیبی بوم"، درایوین‌ها بسیار گسترده شدند. پس از جنگ با تقسیم جدید بازارهای جهانی بین کشورهای فاتح (متفقین)، آمریکا بسیار ثروتمند شد، خانواده‌ها پرجمعیت شدند. فقط در سال١٩٤٩، سه میلیون نفر به جمعیت آمریکا اضافه شد. حضور خانواده‌ها با شش هفت بچه پر سر و صدا، تبدیل به معضل شد و خانواده‌ها ترجیح دادند که به درایوین بروند زیرا دیگر در اتومبیل‌هایشان کسی به آن‌ها گوشزد نمی‌کرد که بچه‌هایشان را ساکت کنند، همین باعث افت کیفیت مشاهده فیلم‌ها شد، چون عملاً دقت و تمرکزی در کار نبود، دیدن فیلم در درایوین فقط نوعی وقت‌گذرانی محسوب می‌شد. دوران "بیبی بوم" تا نیمه دهه شصت ادامه پیدا کرد. اتومبیل‌ها پهن‌تر و پهن‌تر شدند، اما اساساً فیلم‌هایی که به "فیلم‌های تابستانی" معروف بودند در این سینماها به نمایش درمی‌آمدند. کمدی موزیکال‌های نه‌چندان جدی و "فیلم‌های ساحلی". از ابتدای دهه هفتاد به دنبال بحران انرژی و گرانی بنزین، اتومبیل‌ها کوچک شدند تا کم‌مصرف باشند. تماشای فیلم در اتومبیل‌های تنگ دهه هفتاد در درایوین‌ها، طاقت‌فرسا بود. کم‌کم از اقبال عمومی از درایوین‌ها کاسته شد. به‌تدریج این سینماها به محل وقت‌گذرانی جوانانی تبدیل شد، که در اتومبیل‌هایشان سرشان بیشتر به "کار" خودشان گرم بود، آن بیرون هم یک فیلمی در حال اکران بود که تماشایش دقت چندانی طلب نمی‌کرد.

 از نیمه دوم دهه هفتاد، این سینماها "دو فیلم با یک بلیت" فیلم‌های رده ب، آثاری از "سینمای سیاه‌پوستان" و "کمدی - سکسی"‌ها را نمایش دادند و از ابتدای دهه هشتاد رو به تعطیلی گذاشتند. در ایران در سال ۱۳۴۹ درایوین سینمای ونک واقع در خیابان ونک با فیلم "روس‌ها دارن میان" (نورمن جویسون)، افتتاح شد، اما واقعاً مورد استقبال قرار نگرفت و تعطیل شد و تجربه‌اش در سال‌های اخیر تکرار نشد. در دوران تعطیلی فعلی حاکم بر سینماهای دنیا، از درایوین می‌توان به‌عنوان یک راهکار موقتی استفاده کرد اما از آنجا که ما اصلاً درایوین سینما نداریم و فعلاً در پارکینگ می‌خواهند اکران‌هایی را برگزار کنند، به چند نکته باید دقت داشت. قبل از هر چیز مسئله کیفیت پخش تصویر و صداست. بخصوص صدا، که باید بلندگوهای پرتابل به اتومبیل‌ها داده شود و با توجه به اینکه صدای اغلب فیلم‌های کنونی با سیستم "۱ / ۵" کار شده‌اند برایش باید راه حلی در نظر داشت. چنانچه مثل قدیم یک بلندگو به هر اتومبیل داده شود نتیجه‌اش شنیده نشدن بسیاری از صداها خواهد بود. البته تهیه‌کنندگانی که فیلم‌هایشان را در درایوین به نمایش درمی‌آورند می‌توانند برای این اکران‌ها یک میکس صدای مونو را در نظر بگیرند.

نکته دیگر این است که تماشای فیلم در اتومبیل‌های پراید، رنو و این پژوهای تنگ و بسته‌ای که در کشور ما تولید می‌شوند، واقعاً تجربه‌ای نچسب و عذاب‌آور خواهند بود، هر چه بیشتر از اتومبیل‌های بزرگ‌تر استفاده شود، بهتر است. مسئله بعدی این است که در درایوین، فیلم‌ها را با ماشین‌های شاسی‌بلند تماشا نمی‌کنند. این اتومبیل‌ها مانع دید سرنشینان اتومبیل‌های دیگر می‌شوند. با توجه به تعداد زیاد ماشین‌های شاسی‌بلند در شهرهای کنونی، احتمالاً باید به جایگاه ویژه‌ای برای این ماشین‌ها فکر کرد و بالاخره تماشای فیلم در اتومبیل واقعاً جای تمرکز و دقتی که حین مشاهده فیلم در سینما (یا حتی در سینمای خانگی) داریم را نمی‌گیرد. بد نیست بیشتر به کمدی‌ها که تعدادشان کم هم نیست برای اکران در درایوین فکر کرد. شنیده شدن صدای خنده و قهقهه از اتومبیل‌های دیگر فضا را گرم می‌کند.