این فارغ التحصیل رشته فیلمسازی از دانشکده صدا و سیما در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: ایده ابتدایی «خوناب» از جنگ بوسنی و هرزگوین در ذهن من شکل گرفت. اگر در خاطر داشته باشید در این جنگ وحشی گری خیلی زیاد بود که من را تحت تأثیر قرار داد، بعد از آن هم ما طی سال های متمادی مرتباً شاهد بودیم که در جنگ های متعدد و عملیات های تروریستی در سراسر جهان بسیاری از خانواده ها به ویژه زنان وکودکان قربانی می شدند که این اتفاق باعث شد تا ایده ساخت این فیلم روز به روز در ذهن بنده پررنگ تر شود.

وی ادامه داد: این اواخر وحشی گری های داعشی ها در منطقه تأثیرات بیشتری روی من گذاشت و از همان موقع شروع به نگارش فیلمنامه «خوناب» کردم؛ آنچه برای من در حین نگارش این فیلمنامه مهم بود اینکه چطور تفکرات پست تروریست ها باعث آسیب به زنان می شود. از این رو فیلم بنده یک فیلم کاملاً زنانه شد که در آن هیچ مردی را نمی بینیم و بنده این کار را فکر شده و خود خواسته انجام دادم.

این سینماگر با تأکید بر اینکه برای من زن ها بسیار مهم هستند چون مادر من برای من بسیار مهم است اظهار داشت: همه ما به خوبی می دانیم نقش زنان در جامعه بسیار مهم است. ما در روایت بزرگان هم داریم که از دامن زن مرد به معراج می رود اما متأسفانه سینمای ما یک سینمای کاملاً مردانه است که در آن اثر پررنگی از نقش زنان در جامعه دیده نمی شود.

قاسمی متذکر شد: اندک سینمای زنانه ایران در دام «فمینیسم» گرفتار شده که با فرهنگ ملی و دینی ما قرابتی ندارد و از این رو من سعی کردم به دور از این فضا اثری زنانه ضد تروریستی را به تصویر بکشم. من در این فیلم به بخش اجتماعی جنگ پرداختم و از این رو زیاد تصاویر اکشن و جنگی در «خوناب» نمی بینیم.

وی در پاسخ به این سوأل که چرا کاراکترهای این فیلم همه کرد زبان هستند گفت: چون آخرین گروه تروریستی شناخته شده در دنیا داعش است، بهترین زبانی که می توانستم داشته باشم کردی است؛ من اول بازیگر فارس زبان آوردم و احساس کردم کار آنچه دلم می خواهد نمی شود و وقتی با بازیگران کرد زبان کار را آغاز کردم حس بسیار خوبی گرفتم و تصمیمم برای کردی بودن زبان فیلم جدی شد.

قاسمی در پایان این گفتگو افزود: در فیلم نمی خواهم بگویم این زنان برای کجا هستند و سعی کردم زبان سمبلیک داشته باشم. اصولاً خصلت فیلمسازی من رئالیستی است و ظاهر فیلم های من رئال است اما نمادین و سمبلیک است. «خوناب» در ۱۵ دقیقه ۶ قهرمان دارد که همه همپای هم هستند و در واقع ما در این فیلم کوتاه شاهد حضور قهرمانان جمعی هستیم به نحوی که فردیت در این اثر معنایی ندارد.