چهارشنبه ۲۶ تیر ۱۳۹۲ - ۱۳:۲۹

گزارشی از نمایش «پسران آفتاب»/

طعم تلخ تنهایی انسانهای مشهور با چاشنی خنده

پسران آفتاب

سینما پرس – گروه هفت هنر/ نمایش «پسران آفتاب» که این روزها در تالار اصلی مجموعه تئاتر شهر به کارگردانی سیامک صفری به روی صحنه است، داستان دو کمدین مشهور آمریکایی است که پس از سالها دوری از یکدیگر به واسطه برادرزاده یکی از آنها مجبور به همکاری با یکدیگر در یک شو تلویزیونی می شوند.

به گزارش خبرنگار تئاتر سینما پرس، تالار اصلی مجموعه تئاتر شهر در گرما گرم شب های ماه مبارک رمضان میزبان دو کمدین فراموش شده و سالخورده آمریکایی شده است که در گذشته ای نه چندان دور گروه دو نفره ای را با نام «پسران آفتاب» تشکیل داده و به این واسطه خنده را بر لب های مردم می نشانده است.

 

پسران آفتاب

 

«پسران آفتاب» عنوان نمایشنامه ای از نیل سایمون است که به کارگردانی سیامک صفری به روی صحنه رفته است، داستان این نمایش در رابطه با دو بازیگر کمدی آمریکایی با نام های «ویلی کلارک» و «ال لویس» است، این دو بازیگر که پس از گذشت دورانی با شکوه در بازیگری خود به علت قهری 12 ساله گوشه نشینی را انتخاب کرده اند به واسطه برادر زاده «ویلی» با نام «بن» با بازی (جواد عزتی) به اجرای یکی از نمایش های قدیمی خود در یک شوی تلویزیونی دعوت می شوند، لجبازی «ویلی کلارک» برای رو به رو شدن با همبازی قدیمی خود و تلاش های برادر زاده اش برای همکاری آنها در این شو تلویزیونی در حقیقت پایه های داستانی این نمایش کمدی را به وجود می آورد.

 

پسران آفتاب

 

سیامک صفری، جواد عزتی، بهاره رهنما، صبا گرگین پور و جواد پولادی بازیگران این نمایش هستند، شوخی های کلامی میان کاراکترهای «پسران آفتاب» گاه گاه خنده را بر لب های تماشاگران در اصلی ترین سالن تئاتر شهر که نیمه پر نیز هست نشانده و احساس رضایت نسبی را از این نمایش در آنها به وجود می آورد، جدای از بازی درخشان همیشگی سیامک صفری، جواد عزتی، فرزین صابونی و بهاره رهنما بر صحنه تئاتر می توان گفت که ریتم نمایش در قسمت هایی از نمایش بر شانه های تماشاگران خستگی را می نشاند که این خستگی در گفت و گوی میان دو بازیگرکمدی شاید بیشتر به چشم بیاید.

 

جدای از صحنه های کمدی نمایش «پسران آفتاب»، می توان این نمایش را نمایشی با دغدغه های اجتماعی خواند، «پسران آفتاب» طنز تلخی از به تصویر کشیدن تنهایی انسان هایی دارد که روزگاری برای خود برو بیایی داشته اند اما با بی رحمی روزگار و طرفدارانشان روبه رو شده و محکوم به گوشه نشینی شده اند.

 

طراحی صحنه «پسران آفتاب» نیز نمادی از برج ها و خیابان های نیویورک است که به صورت چروکیده شده و با رنگ های گرمی چون زرد و نارنجی توجه هر مخاطبی را به خود جلب می کند، در این طراحی صحنه «دری» وجود دارد که بخش های از داستان نمایش به آن تکیه کرده و در حقیقت این در بخشی از بار کمدی نمایش را بر عهده دارد.

 

 در پایان می توان گفت که نمایش «پسران آفتاب» در این دوران رکود تئاتر های کمدی که بیشتر آنها از طنزها و تکیه کلام هایی سخیف برای خنداندن مخاطبان خود بهره می جویند نقطه امیدی برای مخاطبان حرفه ای تئاتر محسوب می شود.

 

انتهای پیام/ش.ع/ن.ف

 

ارسال نظر

شما در حال ارسال پاسخ به نظر « » می‌باشید.