به گزارش سینماپرس به نقل از خبرگزاری فارس، این بازیگر یکی از چهار خان مطرح بالیوود در کنار شاهرخ، عامر و سلمان است که البته به اندازه‌ آن‌ها شهرت ندارد.

سیف علی خان پسر شرمیلا ناگور بازیگر کلاسیک هندی و منصور علی خان قهرمان کریکت هند است. منصور علی خان که در سال 2011 درگذشت، یکی از نواب‌های بزرگ هند بود. سیف علی خان اولین فیلم سینمایی خود به نام سنت/پارامپارا را در سال 1992 بازی کرد و بلافاصله تبدیل به یک چهره معروف شد. آکشی کومار بازیگر معروف و اکشن کار هندی در چند فیلم سینمایی مثل یک عاشقی و من اناری ‌تو بازیگر (هر دو محصول سال 1994) با وی هم بازی شد و به صورت یک جفت سینمایی در آمدند. تو دزد من سپاهی (1996) از دیگر کارهای موفق سینمایی این دو است.

 

سیف علی خان در نیمه دوم دهه نود با افت کاری روبرو شد، اما با ما با هم می‌مانیم در سال 1999، بازگشت موفقیت‌آمیزی داشت. از آن زمان به بعد اکثر فیلم‌هایی که بازی کرد با استقبال تماشاگران هندی روبرو شد. از فیلم‌های موفق او در دهه جدید می‌توان به دل خودش می‌خواهد (2001 در کنار عامر خان)، شاید فردایی نباشد (2003 در کنار شاهرخ خان)، من و تو (2004) سلام نمسته(2005)، مسابقه (2008) و کوکتل (2012) اشاره کرد.وی این هفته اکشن کمدی ماجراجویانه گلوله راجا را به روی پرده سینماهای هند فرستاد.

سیف علی خان در سال 1991 با آمریتا سینگ بازیگر هندی ازدواج کرد. حاصل این ازدواج دو فرزند پسر و دختر است.  این دو در سال 2004 از یکدیگر جدا شدند. سیف علی خان سال قبل با کارینا کاپور نوه راج کاپور ازدواج کرد. مرگ منصور علی خان پدر این بازیگر تاثیر سختی بر وی گذاشت. او که مدت‌ها از بیماری سرطان رنج می‌برد، در سال 2011 در سن 70 سالگی درگذشت، رسانه‌های گروهی هند نوشتند رابطه عاطفی نزدیکی بین سیف علی خان و پدرش وجود داشت.

 

سیف علی خان در گفت‌وگوی اینترنتی خود با ایندیا اف ام، درباره بالیوود، بازیگری، ستاره بودن و فعالیت‌های اجتماعی صحبت می‌کند.

 از یک خانواده هنرمند هستید. فرزند یک بازیگر سرشناس بودن، می‌تواند امکانات خوبی برای آدم فراهم کند؟

از یک سری جهات خوب و سودمند است و از برخی جهات خیر. از آن جا که از دوران کودکی چهره‌های مشهور را در دور و بر خودت می‌بینی، مشهور بودن و سرشناس بودن برایت یک چیز عادی می‌شود. در این حالت، بازیگر بودن و مشهور بودن چیزی نیست که روی تو تاثیر ویژه‌ای بگذارد. در عین حال، می‌تواند راه ورود تو به دنیای سینما و بازیگری را ساده و هموار کند. شما می‌دانید که ورود به بالیوود برای افراد معمولی، اصلا کار ساده‌ای نیست. اما همه چیز به ورود به دنیای سینما ختم نمی‌شود، این شروع کار است.

شهرت والدین هنرمند می‌تواند راه ورود تو را به سینما را آسان کند، ولی بقیه راه بستگی به خود شما و فعالیت‌هایتان دارد. باید نقش‌ها و فیلم‌نامه‌های خوب را انتخاب کنی و سعی داشته باشی با هر فیلمی که بازی می‌کنی، بازی بهتری ارائه دهی. اگر در انتخاب‌هایت دقت کنی، می‌توانی موفق و ماندگار باشی. شهرت، پول، خانواده پرقدرت و این جور چیزها، هیچ تاثیری بر روی موفقیت فیلم‌هایت ندارند و نمی‌توانند به عنوان یک عنصر مثبت عمل کنند.

تماشاچی در سالن سینما فیلم را بر مبنای خوب یا بد بودن آن قضاوت می‌کند و نه هیچ چیز دیگر. به همین دلیل است که کار ما بازیگران سخت و دشوار است. همه ما تلاش می‌کنیم تبدیل به یک بازیگر مشهور شویم و وقتی به آن دست پیدا کردیم، پدر خودمان را در می‌آوریم تا آن را حفظ کنیم!

 

 اوایل سال جاری میلادی با «مسابقه 2» به باشگاه بازیگران 100 کروری (20 میلیون دلاری) پیوستید. آیا تغییری در روحیه و زندگی‌تان به وجود آمده است؟

البته حالا بازیگران تلاش می‌کنند به باشگاه 200 کروری‌ها بپیوندند. موفقیت کلان فیلم‌های جدید شاهرخ‌ خان و هریتیک روشن کار تمام بازیگران بالیوودی را سخت‌تر کرده است.

 

یعنی می‌خواهید بگویید فروش 100 کروری «مسابقه 2» تأثیری در شما و کارهایتان نداشته است؟

البته که اهمیت دارد و تاثیر گذاشته است. هم برای من و هم برای صنعت سینمای هند، خوب است که یک فیلم سینمایی فروشی بالای 100 کرور داشته باشد. فروش خوب فیلم‌ها در جدول گیشه نمایش تضمین‌کننده ادامه فعالیت هنرمندان و صنعت سینماست. در عین حال، موفقیت بالای مالی هر فیلمی به بازیگر آن کمک می‌کند تا مطرح‌تر شود و حتی لقب یک ستاره را بگیرد.

در حال حاضر، بازیگران مطرح سینمای هند به فروش‌های 150 و 200 کروری فکر می‌کنند. تماشاگران سینما روی بازیگران سرمایه‌گذاری می‌کنند و ما باید اطمینان خاطر آن‌ها را فراهم کنیم که کار درستی انجام داده‌اند. صنعت سینما در هر کشوری بر روی رقم فروش فیلم‌ها و موفقیت مالی آن‌ها می‌چرخد و سینمایی موفق‌تر است که در داخل کشور خود، تماشاچی بیشتری داشته باشد. از این نظر ما از هالیوود جلوتر هستیم و تماشاگران وفادارتری داریم.

 

این روزها برای بازی در فیلم «هم شکل‌ها» در لندن هستید. کار فیلم‌برداری آن چگونه بوده است؟

جالب است که بگویم ما در خارج از هند کار فیلم برداری فیلم‌هایمان را راحت‌تر انجام می‌دهیم. در هند چون همه ما را می‌شناسند، صحنه فیلم‌برداری بسیار شلوغ می‌شود و این مسئله باعث دردسرها و مشکلاتی برای گروه سازنده می‌شود. اما در کشورهای خارجی ما مشکل کمتری داریم. با این وجود، هزینه‌های تولید با سفر ما به خارج بیشتر می‌شود و این یک چیز اجتناب‌ناپذیر است.

هم شکل‌ها یک تفاوت عمده با تمام فیلم‌هایی دارد که تا قبل از این بازی کرده‌ام. وجه تجاری این فیلم، بیشتر از بقیه فیلم‌هایم است. کمدی این فیلم هم تفاوت‌هایی با کمدی‌های معمول سینمای هند دارد. خودم احساس می‌کنم این کمدی اکشن خانوادگی برای عموم تماشاگران هندی ساخته شده و این طور نیست که فقط بخش‌هایی از تماشاگران از دیدن آن لذت ببرند.

این نکته مهمی است که در این فیلم رعایت کرده‌ام و می‌خواهم در آینده هم به همین نحو عمل کنم. برای مثال کوکتل سال قبل فروش خوبی در جدول گیشه نمایش سینماهای هند کرد. ولی این فیلم یک درام غیر متعارف خاص بود که مخاطب آن عموم تماشاگران نبودند.

 

 در «گلوله راجا» دوباره به ژانر اکشن برگشته‌اید.

بله، این ژانر را دوست دارم و طی یک دهه اخیر، تماشاگران سینما هم استقبال خوبی از فیلم‌های این ژانر کرده‌اند. البته گلوله راجا کمی هم حال و هوای سیاسی دارد و از این موضوع بی‌بهره نیست. تماشاگران هندی دوست دارند در فیلم‌های سینمایی درباره سیاست هم بحث شود.

 

 فیلم را کمپانی فوکس قرن بیستم در انگلستان و بقیه کشورهای ارویایی اکران می‌کند. فکر می‌کنید توزیع  فیلم های هندی توسط کمپانی های بزرگ هالیوودی به نفع آن ها است؟

اگر یک توزیع خیلی خوب و دقیق و هدف‌دار برای فیلمی صورت می‌گیرد، احتمال موفقیت آن خیلی بیشتر می‌شود. بگذارید نکته مهمی را برایتان بگویم. خیلی‌ها تلاش دارند وارد بازار سینمای هند شوند، بدون آن که درک درستی از آن داشته باشند. اما فیلم‌هایی که کمپانی فوکس قرن بیستم برای توزیع انتخاب می‌کند، شانس زیادی برای موفقیت در گیشه بین‌المللی دارند. آن‌ها چون بازار و شرایط بالیوود را می‌شناسند، انتخاب‌های درستی را انجام می‌دهند.

واقعیت این است که دو فرهنگ هند و غرب (آمریکا و اروپا) متفاوت از یکدیگر است. ارتباط زیادی بین این دو فرهنگ وجود ندارد. در عین حال احتمال کمی وجود دارد که مدیر فلانی کمپانی واقعا فرهنگ و افکار ما را بفهمند و درک کند. خیلی از آن‌ها در صحبت‌هایشان با ما بهترین پیشنهادی که مطرح می‌کنند این است که «ما یک آرشیو فیلم بسیار غنی داریم چرا یکی از آن‌ها را به زبان هندی دوباره‌سازی نمی‌کنید؟» چنین چیزی هیچ فایده‌ای ندارد.

فیلم‌های هندی باید انعکاسی از زندگی و فرهنگ هندی باشند و نه تقلیدی از محصولات پرسروصدای آرشیوی هالیوودی. به باور من، هنرمندان هندی و صنعت سینمای ما باید از تمام امکانات خارجی و بین‌المللی کمک بگیرند تا بتوانند فیلم‌های هندی را به شکل بهتری در معرض دید تماشاگران خارجی قرار دهند.

 

رابطه کاری‌تان با فیلم‌سازان چگونه است؟ شایع است که بازیگران مطرح هندی سازگاری خوبی با کارگردانان فیلم‌هایشان ندارند.

واقعیت ندارد! اگر چنین بود دیگر کسی حاضر نمی‌شد با ستارگان بالیوودی کار کند و فیلمی با آن‌ها بسازد. من هم این قبیل شایعات را شنیده‌ام و اهمیتی به آن‌ها نمی‌دهم. مثلا می‌گویند فیلم‌سازان سر صحنه فیلم‌برداری مطیع ما بازیگران هستند! اصلا این طور نیست. نمی‌دانم چه کسانی این حرف‌ها را پخش می‌کنند. این جور صحبت‌ها توهین به فیلم‌سازان است و اصلا جنبه حمایت از آن‌ها را ندارد.

در مورد خودم باید بگویم رابطه‌ام با کارگردانان فیلم‌هایم همیشه خوب بوده و مطمئن هستم آن‌ها هم از من راضی هستند. به نظر من، یک بازیگر برای این که بهتر روی پرده سینما دیده شود، باید به صحبت‌ها و نصایح کارگردانان فیلم‌هایش گوش کند. کارگردان فیلم بهتر از هر کس دیگری می‌داند چه می‌خواهد و فیلم قرار است چه چیزی را بیان کند. او کسی است که اشراف کامل به کار دارد و می‌تواند همه چیز را در جای درست آن مورد استفاده قرار دهد.

به همین دلیل، همیشه مطیع کارگردانان فیلم‌هایم هستم. البته بیان این جمله به معنی آن نیست که هیچ نظری نمی‌دهم و با کارگردان‌هایم بحث و صحبت ندارم، خیر . من هم دیدگاه‌هایم را بیان می‌کنم و تلقی خودم از نقش را برایشان توضیح می‌دهم. ولی در پایان بحث‌ها، آن کاری را در جلوی دوربین انجام دهم که کارگردان از من می‌خواهد.

 

مادرتان بازیگر و پدرتان بازیکن کریکت بود، چرا به جای دنیای ورزش به سراغ بازیگری رفتید؟

جالب است که در هند سینما و کریکت به یک اندازه برای مردم عادی اهمیت دارد و هر دوی آن‌ها را خیلی دوست دارند. ولی من از همان کودکی احساس می‌کردم به بازیگری علاقه بیشتری دارم تا ورزش کریکت. پدرم هم هیچ وقت مرا مجبور به بازی کریکت نکرد. برعکس، او همیشه می‌گفت «آن کاری را انجام بده که دوست داری». من هم به سراغ بازیگری رفتم. احساس خودم این است که اگر به سراغ کریکت می‌رفتم، موفقیتی در آن رشته کسب نمی‌کردم و آبروی پدرم را هم می بردم.

 

بازیگری را از سن کم شروع کردید. آیا این روزها وقتی تماشاگران از شما به عنوان بازیگری 40 ساله یاد می‌کنند، ناراحت می‌شوید؟

خیر، زیرا احساس می‌کنم همراه با بزرگتر شدن کارم هم بهتر شده و نقش‌هایم را طبیعی‌تر و ملموس‌تر بازی می‌کنم. این نتیجه تجربه است و می‌دانیم که تجربه بدون بالا رفتن سن به دست نمی‌آید. حالا تهیه‌کنندگان و فیلم‌سازان هم مرا جدی‌تر می‌گیرند و به چشم یک نوجوان یا آدمی کم‌تجربه به من نگاه نمی‌کنند. زمانی که شما یکی از افراد موفق این بازی و حرفه هستید، اهمیتی ندارد که چند سال دارید. اما وقتی در کارتان موفق نباشید آن وقت این جور مسائل باعث ناراحتی‌شان می‌شود.

فیلم‌هایتان هم در طول این سال‌ها، حال و هوای بهتر و کامل‌تری پیدا کرده‌اند.

وقتی چنین چیزهایی را می‌شنوم خوشحال می‌شوم. خوشحالم که تلاشم برای ارائه کارهای بهتر دیده می‌شود و به چشم می‌آید. زمانی که به فیلم‌هایم نگاه می‌کنم، دوران سختی را به یاد می‌آورم که برای تولید آن‌ها پشت سر گذاشتم. واقعیت امر این است که فیلم‌سازان و تهیه‌کنندگان وقتی فیلم‌نامه بسیار قوی و خوبی دارند، آن را در ابتدای کار به شاهرخ، عامر و یا سلمان‌خان پیشنهاد می‌کنند. بهترین فیلم‌نامه‌ها همیشه متعلق به این سه بازیگر است. به همین دلیل، بازیگران دیگر سینمای هند برای پیدا کردن فیلم‌نامه‌های خوب و جذاب باید تلاش زیادی کنند. این تلاش از یک جنبه هم خوب است که شما را وادار می‌کند همیشه نگران باشید و به دنبال کارهای بهتر بگردید.

 

 هیچ‌وقت به رقابت با این سه خان بزرگ بالیوود فکر کرده‌اید؟

فکر نمی‌کنم کسی بتواند به جایگاه این سه بازیگر دست پیدا کند. آن‌ها به جایی صعود کرده‌اند که رفتن به آن‌جا خیلی سخت است. احساسم این است که بازیگران بالیوودی که در فکر کسب موفقیت هستند، بهتر است فکر رقابت با این سه بازیگر را از سر خود بیرون کنند. این طوری راحت‌تر می‌توانند کار کنند و به موفقیت برسند. حتی هریتیک روشن هم (که بسیاری از او به عنوان چهره بزرگ سده جدید اسم برده و می‌برند) نتوانست به حد موفقیت شاهرخ‌خان یا آن دوتای دیگر برسد. من هم به موقعیتی که در دل سینمای هند دارم خشنودم و آن را برای خودم کافی می‌دانم. در ضمن یادتان باشد که سلمان و شاهرخ از دوستان بسیار صمیمی من هستند.

 

نکته جالب این است که این سه بازیگر بزرگ سینمای هند مسلمان هستند و توانسته‌اند به چنین موفقیت‌های بزرگی دست پیدا کنند. شما هم مسلمان هستید.

مسلمانان بخش بزرگی از صنعت سینمای هند را تشکیل می‌دهند و حق بزرگی به گردن بالیوود دارند. تصور بالیوود بدون هنرمندان مسلمان غیر ممکن است. صنعت سینمای هند از بدو تاسیس یک هنر آزاد بوده و تمام گروه‌ها و مذاهب را در خودش جا داده است. شعار بالیوود همیشه وحدت ملی و مذهبی بوده است و هیچ وقت از هنرمندان خودش نپرسیده اهل کدام مذهب هستند.

اما هنرمندان مسلمان بیشترین تاثیر را بر سینمای هند گذاشته‌اند. تماشاگران مسلمان هم بخش بزرگ و تعیین‌کننده‌ای از تماشاگران محصولات هندی هستند. استقبال یا عدم استقبال تماشاگران مسلمان از فیلم‌های هندی، سرنوشت آن فیلم‌ها را تعیین می‌کند. شما به تقویم اکران سینمایی که نگاه می‌کنید، می بینید که تعطیلات ایام عید فطر که جشن بزرگ مسلمانان است، یکی از روزهای مهم برای جدول گیشه نمایش سینماهای هند است.

 

 در جنبش ضد دخانیات شرکت فعالی دارید. چرا این قدر با استعمال دخانیات مخالف هستید؟

زمانی بود که خیلی سیگار می‌کشیدم و به هشدارهای دلسوزانه اطرافیانم توجهی نمی‌کردم. اما در سال 2007 یک سکته خفیف کردم. پزشک معالجم گفت سیگار عامل اصلی این سکته بوده است و گفت اگر می‌خواهم زودتر خودم را بکشم، به سیگار کشیدنم ادامه دهم! چند روز با خودم کلنجار رفتم و درگیر بودم. بالاخره تصمیم گرفتم سیگار کشیدن را کنار بگذارم.

بحث مرگ و زندگی بود و شوخی هم در کار نبود. بعد از ترک سیگار احساس کردم وظیفه بزرگی بر دوش دارم و نباید فقط به خودم فکر کنم. کشور ما جمعیت بسیار زیادی دارد و پخش مهمی از آن را جوانان تشکیل می‌دهند. نسبت به آن‌ها احساس وظیفه می‌کردم و وجدانم درگیر این موضوع بود. پس تصمیم گرفتم فعالانه در جنبش ضد دخانیات شرکت کنم و از شهرت و موقعیت بازیگری‌ام، به نفع این موضوع بهره‌برداری کنم. جواب خوبی هم داد. حالا در فعالیت‌های ضد استعمال دخانیات شرکت دارم و فکر می‌کنم توانسته‌ام کار خوبی را انجام دهم.

 

 از زندگی خانوادگی‌ خود راضی هستید؟

صددرصد. دو فرزند دارم که بسیار دوستشان دارم و وقت زیادی را با آن‌ها می‌گذرانم. هم پدر و هم مادرم از ابتدای ورود به دنیای سینما همیشه به من گفته و می‌گفتند که اوقاتم را به گونه‌ای تنظیم کنم که بتوانم به اندازه کافی برای خانه و خانواده وقت بگذارم. این جمله مادرم را فراموش نمی‌کنم که یک روز به من گفت: «سینما و بازیگری مهم است، ولی مهم‌تر از آن خانه و خانواده است. این حرف همیشه آویزه گوشت باشد.»