مهدی سجاده‌چی؛ فیلمنامه نویس سینمای ایران در گفت و گو با سینماپرس درباره راهکارهای امنیت شغلی برای سینماگران، گفت: دولت و صنوف باید در این موضوع به صورت مشترک فعالیت کنند به این دلیل که قوانین فعلی مانع انجام این کار هستند، طبیعتا صنوف باید قواعد مورد نظر خودشان را به شکل پیش‌نویس در اختیار دولت قرار دهند و بعد از کار کردن دولت روی آن به مجلس ارسال شود.

وی افزود: این پیش نویس باید دارای حفظ امنیت شغلی و حقوق مولف باشد که به شکل قانونی انجام شود چرا که در غیر اینصورت تا زمانی که صنوف قصد داشته باشند قوانینی را در خودشان پایه ریزی کنند که ارشاد کمک کننده آنها باشد، هیچ اتفاقی نمی افتد چون راهکارهای دور زدن آیین نامه های داخلی به راحتی وجود دارد.

سجاده چی با بیان اینکه امنیت شغلی در صنف فیلمنامه نویسان با سایر صنوف تفاوت دارد، گفت: من به عنوان فیلمنامه نویس از کسانی که علاقه مند هستند تا در این رشته فعالیت کنند استقبال می کنم و هرچه افراد بیشتری در این رشته فعالیت کنند بهتر خواهد بود، شاید مسائل مالی در هر صنفی نگران کننده باشد ولی از آنجاییکه صنف ما اولویت فرهنگی دارد طبیعتا مسائل مالی زیاد اولویت ندارد، این حرف به این معنا نیست که امنیت نداشته باشد، چراکه موضوع مالی در اولویت دوم قرار می گیرد.

نویسنده «روز سوم» ادامه داد: امنیت شغلی برای تهیه کننده، بازیگران، کارگردانان و سایر صنوف خیلی مهم تر است ولی با توجه به اینکه تلویزیون هر سال بخش بزرگی از سینماگران را به کارهای تلویزیونی مشغول می کند از طرف دیگر عوامل سینما هم بخش عمده‌ای از درآمد خودشان را از تلویزیون تامین می کنند و امنیت شغلی بدون ارتباط بین سینما و تلویزیون ممکن نیست.

وی درباره ورود افراد به صنف و نحوه عضوگیری، یادآور شد: به نظرم ورود مهم نیست بلکه ماندن می تواند بیشتر ملاک باشد، ما همیشه در سیستم مدنی‌ ورود را سخت می گیریم و نیروها از طرفی دیگر انباشت می شوند که این راه درستی نیست بلکه باید شرایط را به گونه‌ای انجام داد که هرکسی مایل است فیلمنامه خودش را بنویسد، مشکل صنوف در بحث امنیت شغلی، انباشته شدن نیروها هستند.

نویسنده «قاعده بازی» ادامه داد: در بین اهالی سینما افرادی هستند که چندین سال هیچ کار جدیدی را در زمینه سینما انجام نداده‌اند ولی ما همچنان آنها را حفظ می کنیم و از طرفی دنبال تصویب قانون هایی هستیم که مانع از ورود نیروهای جدید به صنف شویم، مشکل اصلی این است که برخی افراد در صنف ها رسوب کردند و صنوف هیچ راهی برای برون رفت از این بحران در نظر نمی گیرد.

سجاده‌چی یادآور شد: خیلی از افراد در صنف ما مشاغل دیگری را انتخاب کردند و درآمد اصلیشان را از مسیر دیگر دریافت می کنند و به نظرم امنیت شغلی از راه بستن گلوگاه برای ورود افراد جدید به یک شغل تامین نمی شود بلکه صنف ها باید واقعی شوند، یعنی افرادی که در صنوف هستند واقعا کسانی باشند که در آن صنف به شکل فعال و دائمی کار می کنند، در غیر این صورت صنف می تواند هزاران عضو افتخاری داشته باشد ولی مشکل ما این است که همه افرادی که در طول این چند سال فیلمنامه نوشتند عضو صنف ما هستند و برخی ها سالها کار نکرد‌ه‌اند.

نویسنده «هفت سنگ» با رد در نظر گرفتن قوانین برای ورود افراد به صنف، گفت: بعد از عضویت افراد در صنف باید توسط یک تیم کارشناسی رتبه بندی شوند و براساس رتبه‌ای که به دست می‌آورند در داخل یا خارج از صنف قرار بگیرند البته با این امکان که دوباره برگردند، ما باید یک سازوکار پویا در هر صنفی بوجود بیاوریم که بدون روابط عضویت افرادی که مدتی فعالیت نکردند را معلق کند و این برنامه راه را برای ورود نیروی جوان باز می کند، در واقع به این معنا که ما بخواهیم پیرمردها و پیرزنها را در این سینما نگه داریم و بعد قواعدی را تصویب کنیم که اجازه ندهیم جوانها وارد سینما شوند، من خودم به عنوان یک پیرمرد اعلام می کنم که کار نادرستی است.

سجاده‌چی درباره جلوگیری از سلیقه دولت‌ها در موضوع امنیت شغلی، گفت: امیدی ندارم که دولتی در راس کار قرار بگیرد که با نگاه درست و قانونمند به این موضوع رسیدگی کند، از آنجاییکه مسائل سینما به سیاست مرتبط است و این موضوع هم مثل همان بحث فوتبال پاک است که فقط در رسانه ها مطرح می شود و کسی یا جرات نمی کند و یا نمی تواند در این موضوع ورود کند.

وی ادامه داد: دولت ها از سینما به عنوان فرصت استفاده می کنند تا تهدید، در حالی که سینما هم فرصت و هم تهدید است اما اگر فقط به عنوان فرصت به آن نگاه کنیم دیگر هیچ راهی برای اصلاح مسائل سینما وجود ندارد.

نویسنده «مرد نامرئی» درباره راهکارهایی برای آینده سینماگران گفت: در یک جامعه مدنی باید سازوکارهایی برای افرادی که در صنوف فعالیت می کنند وجود داشته باشد، چراکه در سنین بالا دچار مشکلاتی می شوند که جزو خصوصیات غیر اجتماعی اهالی سینما است که خیلی از آنها را به سمت تنهایی سوق می دهد، شاید این جزو خصوصیات منفی یا مثبت هنر است چراکه این شرایط را برای دست اندرکاران خودش فراهم می کند که میل به تنهایی پیدا کنند و با این وضعیت باید به نظرم فکری در این زمینه صورت گیرد، چرا که در هر صورت تنهایی و بی پولی یک نوع آسیب اجتماعی است.

انتهای پیام/