شاید بشود گفت یکی از جرقه هایش از جشنواره فیلم فجر شروع شد: در نشت خبری فیلم سینمایی «چ» در سی و دومین جشنواره بین المللی فیلم فجر بود ابراهیم حاتمی کیا به نکته‌ای اشاره کرد و گفت: «من مانند برخی نمی‌توانم هزینه ساخت فیلمم را از جشنواره‌های مختلف مانند برلین و یا سفارتخانه‌های مختلف مانند هلند دریافت کنم هزینه ساخت فیلم را باید نظام جمهوری اسلامی ایران بدهد.»

بر پایه اسنادی، متوجه شدیم یکی از نشریات فرانسوی مطلبی را منتشر کرده و در آن اسامی هنرمندانی را که از دولت فرانسه پول گرفته‌اند تا فیلم بسازند معرفی کرده است. در بین این اسامی نام برخی از کارگردانان و هنرمندان ایرانی نیز به چشم می‌خورد. شاید این دفترچه هم مانند بسیاری از اسناد کشورهای مختلف که طبقه بندی شده اند و جزو اسناد محرمانه به شمار می آیند هر چند سال یکبار منتشر و در اختیار رسانه ها قرار می گیرد.
در حال حاضر قصد عنوان کردن آن اسامی را نداریم اما با توجه به صحبت‌های کارگردان فیلم سینمایی «چ» و انتشار این دفترچه این سوال به ذهن می‌رسد که چرا باید همچین اتفاقی در بین سینماگران ما بیافتد؟ در قبال دریافت این مبالغ از سفارتخانه‌های مختلف قرار است چه فیلم‌هایی ساخته شود؟ اصولاً برای چه فیلم نامه‌هایی هزینه‌ای را در نظر می‌گیرند؟ در حوزه مدیریتی ما چه اتفاقاتی افتاده است که فیلم سازان ما به این رفتار‌ها گرایش پیدا کرده‌اند؟

سال‌ها پیش کارگردانی در ایران فیلم‌هایی ساخت و دم از دفاع مقدس، انقلاب و اسلام می‌زد به گونه‌ای که برای ساخته شدن فیلم سینمایی «اجاره نشین‌ها» یاداشتی نوشت و گفت:‌ ای کاش می‌توانستم به خودم نارنجک ببندم و با یک عملیات انتهاری خودم را به کارگردان این فیلم سینمایی (داریوش مهرجویی) می‌بستم و او را از روی زمین محو می‌کردم.

حالا همین کارگردان که روزی با دیدن فیلم سینمایی «اجاره نشین‌ها» احساس خطر برای نظام و انقلاب می‌کرد امروز شهروند افتخاری پاریس شده است!! و با حرف‌های بی‌سرو ته‌اش نه تنها سینما بلکه دل ملت ایران را آزرده کرده است و بی‌خبر از اینکه هیزم این آتش خودش و آثارش هستند آن هم به همت حمایت همین دوستان فرانسوی‌اش. از این دست افراد در این سال‌ها بسیار داشتیم و روز به روز هم به تعدادشان اضافه می‌شود.

قطعاً این اتفاق‌ها به یکباره برای این افراد و جامعه هنری ما نمی‌افتد حتماً برنامه ریزی‌های طولانی مدتی شده است و حمایت‌هایی از این دست که هزینه کار‌هایشان را بدهند و در قبالش فیلمساز هم قدمی و یا نیمچه قدمی در راستای اهداف آن‌ها بر دارد یا حده اقل آن‌ها را نمک گیر خودشان کنند که در ‌‌نهایت کم کم رفاقتی بین آن‌ها شکل می‌گیرد که همانند دوستی روباه مکار و کلاغ سیاه و گربه نره و پینوکیو است. این دوستی با دولت‌های دشمن با ملت به قیمت از دست‌دان دوستی مردم تمام می‌شود.

یعنی باید باور کنیم کارگردان‌هایی که برای این ملت و مردمش فیلم می‌سازند نمی‌دانند که با گرفتن مبالغی برای ساخت فیلم چه بهایی را باید بپردازند؟ دوستان فرانسوی ما در خوش خدمتی به کارگردانان ما و جذب آن‌ها چه چیزی را مطالبه می‌کنند؟ شاید آن‌ها بنگاه استعداد یابی دارند و ما از قافله‌شان عقب افتاده‌ایم؟!!
در هرصورت مدیریت وقت باید تمام دقتش را به این موضوع داشته باشد و واقعاً تلاش مصلحتی نداشته باشد که به هر قیمت تمام افراد فعال در سینما را راضی نگه دارد. باید دقت داشته باشیم که در میان جامعه سینما و هنر این کشور که مرکز اصلی تاثیر گذاری و حفاظت از فرهنگ و ادب ایرانی اسلامی است معاندان فرهنگ بذرهای  خود را نکارند و منتظر به دنیا آمدن اژدهای هفت سرشان باشند که تمام سینمای ما را با فرهنگش ببلعند آن گونه که بدمن، هری پا‌تر، مرد عنکبوتی و سوپرمن شان رستم و سهراب، کاوه آهنگر، اسفندیار و آرش کمانگیر ما را بلعیده است آن گونه که کودکان ما اساطیر ما را نمی‌شناسند و خداوندگار ذهنشان اسباب بازی‌هایی است که آن‌ها ساخته‌اند نه ما.
این آسیب‌شناسی باید جزو برنامه‌های اساسی سازمان سینمایی باشد مگر اینکه اعتقاد داشته باشد که هیچ کارگردانی نیست که از دولت‌های بیگانه حمایت‌هایی را برای ساخت فیلم‌هایی خاص بگیرد. آقای ایوبی شما خود فرانسوی‌ها، خلق و خوی آن‌ها و زبان‌ آن ها را می‌شناسید دفترچه‌ای که منتشر شده است یک دفترچه واقعی است نه یک دفترچه خاطرات. شاید هم خاطرات شیرین فرانسوی‌ها و تلخ ما در آن نوشته شده است. آن را جدی بگیرید.