شنبه ۲۹ شهریور ۱۳۹۳ - ۱۰:۳۶

سینمای دفاع مقدس؛ آسیب‌ها و راهکارها/۲

تولد گونه‌های فرعی متاثر از تبعات جنگ

بوی پیراهین یوسف

سینماپرس: عباس کریمی‌عباسی/ در قسمت اول این سلسله یادداشت‌ها به شکل گیری و سیر سینمای دفاع مقدس پرداختیم . در ادامه به تغییرات و پیدایش ژانرهای فرعی در این سینما نگاهی داشته‌ایم.

دهه دوم انقلاب با گذشت دو سال از ایام دفاع مقدس آغاز شد اما همچنان فیلمهای دفاع مقدس تولید و با استقبال مردم رو به رو می شد. صدا و سیما نیز تمام فیلم های این دو دهه را پس از اکران عمومی از تلویزیون پخش و بازپخش می کرد و با وجود این مردم در پخش های تکراری نیز فیلم ها را نگاه می کردند و دوست داشتند که بخشی از آن به دلیل محیط معنوی فیلم و از سویی نوستالژیک فیلم برای همه بود چرا که همه مردم از بزرگ و کوچک درگیر جنگ بودند و هر یک به نوعی ادای وظیفه کرده و نسبت به آن حساسیت داشتند.

در این دهه برخی آثار تولید شد که نیروهای مسلح در آنها در کنار نمایش موارد نظامی عواطف و احساسات و موارد دیگر بشری و اجتماعی را به نمایش می گذاشتند و فیلم هایی که مربوط به عوارض پس از جنگ و مسائلی چون اسرای جنگی، جانبازان و خانواده های نیروهای مسلح و مشکلاتی که ممکن است با آنها دست به گریبان باشند مورد بررسی قرار گرفت که در یک تطور به وجود آمده در فیلمسازان و فیلمنامه نویسان به وجود آمد.

حاتمی کیا، ملاقلی پور، محسنی نسب، درویش، داد، لطیفی و برزیده نام هایی هستند که در دهه هفتاد آثار دفاع مقدس را با رویکردی تازه معرفی کردند در حالی که کارگردانانی چون شورجه، برادران بهمنی، قاسمی جامی، سلحشور و حر در فضای قبلی ادامه کار دادند و به جای مسائل پیرامونی نیروهای مسلح به نقش مستقیم آنان در جبهه جنگ پرداختند. برخی از کارگردانان نیز با استفاده از تسهیلات موجود برای ساخت فیلم دفاع مقدس آثاری نازل ارائه کردند که فقط جنبه اکشن داشت و قرار دادن آنها در رده آثار دفاع مقدس خیانت به این نوع سینماست که در کشورمان به صورت یک ژانر درآمده است.

با این حال در این دهه کارگردانان با استعداد و آگاه در آماده باش بودند تا با تهاجم دیگری از سوی دشمن با رسانه سینما به شفاف سازی اذهان عمومی و به تصویرکشیدن چهره حقیقی نیروهای مسلح بپردازند. در این میان کارگردانانی چون شفیع آقامحمدیان، حبیب بهمنی و قویدل به نقش نیروی انتظامی در فیلم ها پرداختند و برای مثال در مروارید سیاه نقش نیروهای اطلاعاتی کشور هم به نمایش درآمد و رفته رفته فیلم های جدی درباره نیروی پلیس ایران نیز ساخته شد.

بازی های سینمایی

نمایش قدرت نظامی یک کشور به صورت های مختلفی انجام می شود که از آن جمله می توان به مانورهای نظامی و ماموریت های مختلف در مبارزه با اشرار، قاچاقچیان، ستون پنجم دشمن و مهره های پنهان دشمن در داخل اشاره کرد.

اما آنچه که از اهمیت بیشتری در این زمینه برخوردار است نمایش عمومی این اقتدار است و برای بالا بردن ضریب بازخورد این موضوع نیاز به رسانه ای با گستردگی، فراوانی، جذابیت و دسترسی بسیار بالا داریم که آن را به جهانیان عرضه کند و همه متفق القولند که این بار سنگین را جز سینما، هنر دیگری توانایی به دوش کشیدن ندارد.

سینما فرزند تمامی هنرهای امروز جهان است و با این که رایانه را هنر هشتم خوانده اند و خیلی دیرتر از سینما پا به دنیای اختراعات بشری گذاشته است در زیرمجموعه و در خدمت سینما قرار می گیرد به طوری که بسیاری از آثار سینمایی مشهور به صورت بازی رایانه ای در می آیند و تعدادی از بازی های رایانه ای با اقتباس سینمایی شهرت پیدا می کنند که از آن جمله می توان به مکس پین، سایلنت هیل، رزیدنت اویل، تامب رایدر و بسیاری دیگر اشاره کرد.

ارسال نظر

شما در حال ارسال پاسخ به نظر « » می‌باشید.