راعی در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: «فیلمساز باید هدف دقیق خود را از تولید یک فیلم دفاع مقدسی مشخص کند تا فیلم بر اساس آن تحلیل شود. در سینمای ایران فیلمی هایی که برای دفاع مقدس ساخته شده اند هر کدام وجه خاصی از جبهه را به تصویر کشیده اند و نه همه وجوه آن؛ چون اساسأ این موضوع خیلی امکان پذیر نیست و کار دشواری به حساب می آید»

وی اظهار داشت: «ما فیلم نامه های دفاع مقدسی می نویسیم برای اینکه یاد آن روزها را زنده نگه داریم و بگوئیم که جنگ و جبهه چنین فضایی داشته است؛ در این راستا فیلم های بسیاری ساخته شدند از جمله «دوئل» که بر ترسیم صحنه های جنگ و برخی اتفاقات در قبایل جنوب کشور متمرکز بوده است؛ اما فیلمی به مانند «آژانس شیشه ای» هرگز نمی تواند این فضا را برای مخاطب به تصویر بکشد و بر وروی موضوع و هدف دیگری تمرکز دارد.»

کارگردان فیلم «ترنج» در ادامه بیان داشت: «وقتی فردی در زمان جنگ وجود نداشته و تمام فیلم هایی که در ژانر دفاع مقدس با موضوعات مختلف ساخته شده است را ببیند، می تواند ذهنیت مطلوب و قابل قبول و جامعی نسبت به جنگ و فضای آن پیدا کند؛ این در حالی است که فیلم هایی که تاکنون ساخته شده اند به تنهایی هیچ یک به طور کامل به ابعاد متنوع دفاع مقدس نپرداخته اند، چون هر فیلمسازی در این حوزه  برای تولید اثر خود تفکری خاص داشته است.»

راعی که در تلاش است فیلم «طاووس مست» را بسازد، افزود: «تا امروز که در این جا ایستاده ایم به شکر خدا تصویر اشتباهی از دفاع مقدس را برای مردم نساخته ایم. به عقیده من نباید سینمای دفاع مقدس را با متر رویایی سنجید. متر درست کردن برای فیلم ها کار بیهوده و اشتباهی است؛ هر فیلم باید با ارزش های خودش سنجیده شود و نه اینکه این فیلم با فیلم دیگری مقایسه شود. نباید چند فیلم دفاع مقدسی را چماقی برای دیگر فیلم های این ژانر ارزشی قرار دهیم.»

وی تاکید کرد: «هر فیلمی بر اساس تفکر فیلمساز ساخته می شود و نکات مثبت و منفی بسیاری دارد. مجموع این فیلم ها در این سالها می تواند بیانگر فضای جنگ و جبهه باشد. به عنوان مثال فیلم «دوئل» نقص فیلم نامه ای دارد اما ارزش های آن به عنوان یک فیلم دفاع مقدسی محفوظ است.»

راعی اظهار داشت: «فیلم «دوئل» با وجود داشتن تصاویر به شدت باورپذیر و پروداکشن سنگین به لحاظ محتوایی ضعیف است اما این نقص دلیلی بر کم شدن ارزش های دفاع مقدسی آن نیست و یا فیلم «دکل» به زندگی انسانهای بعد از جنگ آبادان پرداخته است؛ موضوعی که در «دوئل» و یا «آژانس شیشه ای» مورد بحث قرار نگرفته است.»

این فیلمساز خاطر نشان کرد: «دومین ویژگی مهم برای تولید یک اثر دفاع مقدسی جسارت و شجاعت است؛ فیلمساز باید جسارت کند و به سمت سوژه ای خاص برای فیلم دفاع مقدسی برود و صرف اینکه فیلم جنگی می سازد، ارزشی به حساب نمی آید. ابراهیم حاتمی کیا، عزیز الله حمیدنژاد در کنار چند فیلمساز دیگر از آن دست کارگردانانی هستند که جسارت انتخاب سوژه های کمتر دیده شده در سینما را دارند.»

راعی افزود: شاید «فیلم «هور در آتش» از جمله آثاری است که به سوژه دیده نشده ای در سینمای دفاع مقدس پرداخته است؛ حس و حال مردان پیر و مسنی که به جنگ رفته بودند. اگر یک فیلم دفاع مقدس را بزرگ کنیم و مابقی را دور بریزیم، سینمای دفاع مقدس را دور ریخته ایم. کارگردان فیلم «هور در آتش» انسانی محفوظ به حیا است و بلد نیست خود را بزرگ کند برای همین فیلمش خیلی دیده نمی شود اما سوژه ای ناب را انتخاب کرده است.»

وی در پایان بیان داشت: «تنها ژانر موفق بعد از انقلاب در سینمای ایران، دفاع مقدس است. فیلم هایی چون «دکل»، «هور درآنش»، «حمله به اچ ۳» و ... فیلم هایی نیستند که فرد دیگری بتواند مانند آن را بسازد. اینکه کسی بگوید اگر به من هم چنین امکاناتی داده می شد می توانستم مانند آن را بسازم کاملا اشتباه است. این فیلم ها را تنها کسانی می توانند بسازند که در آن فضا نفس کشیده اند.»