فیلم «تراژدی» همان طور که از عنوانش هویداست فیلمی سیاه و تلخ است و به دلیل وجود همین اتفاقات و صحنه های دلخراش که به خودی خود گویای برخی از مشکلات موجود در جامعه برای طبقه پائین می باشد، عظیمی نژاد موسیقی کم حجمی را برای این فیلم نگاشته است. این کم حجم بودن موسیقی کاملا هوشمندانه رخ داده است چرا که اگر قرار بود موسیقی هم به اندازه صحنه ها و داستانک های فیلم سیاه باشد که مخاطب فیلم را ناتمام رها و سالن سینما را ترک می کرد.

عظیمی نژاد سازهای صریح گویی چون گیتار الکترونیک، سه تار و ویولن ها را برای خلق یک موسیقی کم حجم اما اثرگذار انتخاب کرده است؛ هر کدام از سازها به تنهایی می توانند با گره خوردن در صحنه های سیاه فیلم، چنگی بر دل مخاطب بزند اما ترکیب این سازها به خصوص گیتار الکترونیک و سه تار بهترین گزینه در تولید یک موسیقی استاندارد برای یک فیلم محسوب می شود.

در بخشی از فیلم، نمایی عاشقانه وجود دارد که عظیمی نژاد به زیباترین شکل ممکن در موسیقی خبر از حال وهوای دل زن و مرد می دهد؛ نمایی که «زینت» (با با زی رویا نونهالی) و «موسی» (با بازی حسین یاری) هر کدام در حیاط خانه خود مشغول پهن کردن لباس های شسته شده روی بند هستند و موسیقی در صدای سه تاری آرام از ناآرامی نگاه های «زینت» و «موسی» به هم خبر می دهد.

به طور کلی موسیقی فیلم کم حجم و به شدت کوتاه درد صحنه ها حضور پیدا می کند اما باورپذیر شنیده می شود؛ در این فیلم موسیقی به مانند فردی که برای موفقیت خود تصمیم گرفته کمتر حرف بزند و بیشتر بشنود، عمل کرده است و دقیقا همین ویژگی سبب باورپذیری و اثرگذاری موسیقی بر مخاطب است. در اکثر صحنه ها سازها بیشتر لمس می شوند تا نواخته، اما عجیب که این لمس آرام سازها که به خلق یک موسیقی کم رنگ منجر شده است، درموفقیت فیلم گامی بزرگ محسوب می شود.

موسیقی با همه موفقیت خود از حضور در یک نما غفلت کرده است؛ نمایی که «حبیب» (با بازی بهرام رادان) برای گرفتن پول عمل «قاسم» (با بازی مهدی هاشمی) به پای «پژمان» (با بازی پژمان هادوی) می افتد. این نما خالی از هر گونه صدای موسیقایی است و اگر موسیقی در صدای سه تار یا پیانویی آرام در این سکانس حضور می یافت می توانست حجت موسیقایی را بر فیلم تمام کرده باشد.

سرانجام فیلم در گریه های «زینت» با صدای سه تاری آرام به پایان می رسد تا دل به درد آمده مخاطب را آرام کند.