مسئولان برگزاری جشنواره فیلم فجر امسال برای معرفی و تبلیغات فیلم های حاضر در تمامی بخش های جشنواره، اقدام به برگزاری یک ویژه برنامه تحت عنوان «یک فیلم یک سلام» نمودند که از تاریخ ۲۴ تا۳۰ دی ماه به مدت یک هفته در پردیس سینمایی ملت برگزار شد.

طی این مدت بسیاری از فیلم های حاضر در بخش های گوناگون جشنواره از جمله: «نگاه نو»، «سودای سیمرغ» و «هنر و تجربه» طی مراسمی به اهالی رسانه معرفی شدند. «ارغوان»، «ناهید»، «شکاف»، «اعترافات ذهن خطرناک من»، «دریا و ماهی و پرنده»، «چهارشنبه ۱۹ اردیبهشت»، «مشرف به کوچه بی نام»، «خانه دختر»، «خداحافظی طولانی»، «قول»، «یحیی سکوت نکرد»، «رخ دیوانه»، «فرار از قلعه رودخان»، «تا آمدن احمد»، «من دیه گو مارادونا هستم»، «شرفناز»، «مردی که اسب شد»، «جامه دران»، «بهمن»، «بوفالو»، «مرگ ماهی»، «روز مبادا»، «آزادی مشروط»، «داره صبح میشه»، «بدون مرز»، «نزدیک تر»، «طعم شیرین خیال»، «حکایت عاشقی»، «دو»، «احتمال باران اسیدی»، «چاقی»، «مزار شریف»، «شیفت شب»، «ماهی سیاه کوچولو»، «مبارک»، «شاهزاده روم»، «تگرگ و آفتاب»، «موقت» و «عصر یخبندان» از جمله فیلم هایی بودند که به ترتیب طی این مدت به اهالی رسانه معرفی شدند.

وجودچنین فضاهایی برای معرفی فیلم ها در سینمای ایران اگرچه بدیهی و ضروری است، اما همیشه از سوی روابط عمومی و یا واحد تشریفات و تبلیغات جشنواره در برنامه ریزی ها جایش خالی  بود؛ هر چند که به دلیل برخی نگاه ها و برنامه ریزی های شاید عجولانه و غیر تخصصی این برنامه چندان نتوانست نظر همه مخاطبان خود را جلب نماید که بی تردید در صورت وجود یک رویکرد صحیح و کارشناسی به راحتی می توانست تاثیر بیشتر از وضعیت فعلی برای تمامی فیلم های حاضر در جشنواره حتی در زمان اکران عمومی شان داشته باشد.

نکته مهمی که پیرامون این برنامه ذکر آن ضروریست اینکه، فیلمسازان هیچ ایده جدیدی برای معرفی و تبلیغات فیلمهایشان نداشتند و جلسات مملو از سخنان و جملات تکراری بود؛ غافل از اینکه مشاوران تبلیغاتی می توانستند بهترین ایده ها را برای جذب بیشتر مخاطبان و در رأس آنها اهالی رسانه های جمعی به فیلمسازان و دست اندرکاران تولید یک اثر هنری ارائه دهند؛ شاید تنها گروه تولید فیلم سینمایی «آزادی مشروط» بودند که با یک اقدام متفاوت با گلدان های سفید مملو از گل های شمعدانی به استقبال اهالی رسانه آمدند و در مورد فیلم شان سخن گفتند و این برای ذهن هوشمند فعالان حوزه سینما کافی نیست.

فارغ از مباحث کارشناسی پیرامون تبلیغات و معرفی یک محصول هنری، جالب اینجاست رئیس سازمان سینمایی طی بازدیدی که از این «شوی» جشنواره سی و سوم داشت تاکید کرد: «این ایده از سال گذشته طرح شده بود و در دوره سی و دوم به فکر معرفی و رونمایی فیلم ها بودیم اما به دلیل مشغله های زیاد در سال گذشته موفق به اجرای این امر مهم نشدیم.»

معلوم نیست آقای رئیس چگونه مانند اغراق گویی های گذشته در مورد هر برنامه سینمایی، چگونه این بار نیز بر این مراسم تکیه زده اند و به احتمال قوی قصد دارند تا ماهها از آن به عنوان یک مراسم قابل ستایش سخن بگویند؛ حال اینکه تعدادی از فیلمسازان شاخص حاضر در جشنواره سی و سوم از جمله: بهروز افخمی، مسعود جعفری جوزانی، علیرضا رئیسیان و... این مراسم را نادیده گرفته و حاضر به شرکت در این «شوی» تبلیغاتی نشدند و از این سو و آن سو شنیده می شود که اساساً اعتقادی به این فضا نداشته اند؟

هرچند که با همه این تواصیف، سینماپرس همچنان معتقد است این مراسم فرصتی برای معرفی فیلم ها به اصحاب رسانه و علاقمندان به جشنواره بود و شاید می توانست با برگزاری در سطح و شکل بالاتر و متفاوت تر، از کسالت خارج شده و نظر همه فیلمسازان و خبرنگاران بیشتری را به خود جلب نماید.

در هر حال، این برنامه می‌تواند سرآغاز خوبی برای مهمترین رویداد سینمایی کشور بحساب آید؛ به شرط آنکه ضرورت حضور همه یا حدالامکان اکثریت عوامل اصلی فیلم در جلسات قطعی و شاید نیاز باشد که در آیین نامه اولیه جشنواره این الزام برای تهیه کنندگان پذیرفته شده در بخش های مختلف جشنواره آورده شود؛ از مجریان متعدد و با پرهیز از سوالات تکراری استفاده گردد؛ از نظر فیزیکی و گرافیکی بستر بیشتری برای معرفی آثار سینمایی در اختیار دست اندرکاران فیلم و حتی طراحان هنری و مشاوران تبلیغاتی مرتبط با فیلم قرار گیرد؛ زمان برگزاری برنامه با تجمیع جلسات در عصر هر روز و حذف اوقات خالی از یک هفته متوالی به چند روز کاهش یابد و در نهایت همزمان با اجرای این برنامه و نه تنها در روزهای ۱۲ تا ۲۲ بهمن هر سال، از ابزار متنوع تبلیغاتی اعم از رسانه های دیداری، شنیداری، مکتوب، مجازی، محیطی و...بهره برداری کافی صورت پذیرد.