در حالی که «قصه داوود و قمری» به عنوان فیلم اول آیدا پناهنده هنگام نمایش در بیست و نهمین جشنواره بین المللی فیلم فجر توانست نظرات مثبت زیادی را به سوی خود جلب کند. اما پناهنده با ساخت دومین اثر بلندش به همگان اثبات کرد آنچنان که باید هدف مورد نظر خود را در فیلمسازی مشخص نکرده است.

«ناهید» از آن دست زنانه های  کم دغدغه ای است که  فیلمساز در آن تنها سعی داشته هر چقدر که می تواند مشکلات روزمره یک زن مطلقه را نشان دهد که از یک سو درگیر رابطه ای عاطفی با یک مرد شده و می خواهد به صیغه او در بیاید و از سوی دیگر همچنان با همسر سابقش که با یکدیگر فامیل نیز هستند ارتباط دارد. از قضا این زن پسرکی نوجوان نیز دارد که که مانند پدر معتادش به سمت بزهکاری و خلاف گرایش دارد و اصلاً اهل درس و مدرسه نیست. ناهید مستاصل و درمانده از همه جا حتی با صاحبخانه خود نیز بر سر اجاره خانه به مشکل بر می خورد و خلاصه هر چه بدبختی و درماندگی وجود دارد در زندگی وی دیده می شود!

فیلمساز هرآنچه را که در توان داشته به کار گرفته تا مخاطبان فیلمش را با هر ترفندی که شده به سمت همذات پنداری با شخصیت اصلی فیلم بکشاند اما به دلایل متعددی از جمله: عدم شخصیت پردازی مناسب، فضاسازی، معرفی شخصیت ها و... نتوانسته در انجام این کار موفق باشد. مضاف بر آنکه هدف فیلمساز حتی برای خودش نیز روشن نیست و تنها می خواهد مشکلات موجود در جامعه که می تواند برای یک زن تنها وجود داشته باشد را بیان کند و هیچ راهکاری نیز برای برون رفت از این معضلات پیش روی وی نمی گذارد. البته جای بسی خوشحالی است که این فیلمساز جوان برخلاف برخی از فیلمسازان به سمت سیاه نمایی در فیلم خود پیش نرفته و سعی کرده بدور از هرگونه نگاه سیاسی فیلمش را به تصویر بکشد.

 یکی از دغدغه های اصلی آیدا پناهنده مساله ازدواج موقت و صیغه است که در زیرلایه های فیلمنامه دیدگاهی نقادانه نسبت به این مهم دیده می شود. اما فیلمساز با زیرکی هرچه تمام تر حواس خود را به خوبی جمع کرده تا از خطوط قرمز در مورد این مساله عبور نکند و به صورت کاملاً محافظه کارانه مسائل و مشکلاتی را که صیغه می تواند در جامعه به وجود بیاورد را بیان می دارد. او از یک طرف از نگرانی زن در برابر عرف اجتماع سخن می گوید و از طرف دیگر از نظر شرعی از این مساله مهم در ظاهر فیلم حمایت می کند اما در نهایت با توجه به اینکه شخصیت اصلی فیلم با خود  درگیر یک بحران روحی می شود این مساله در فیلم به سرانجام نرسیده و بدون پرداخت بیشتر به حال خود رها می شود!

از سوی دیگر هیچگاه در فیلم مشخص نمی شود که چرا پناهنده برای ساخت این فیلم به سمت شهرهای شمالی کشور گرایش پیدا کرده است در حالی که گویی شناخت چندانی از فرهنگ مردمان آنجا ندارد و در بدترین شکل ممکن اصرار دارد که همه بازیگران فیلمش از لهجه گیلکی استفاده کنند که هیچ تبحری در آن ندارند.

مسئله دیگر این که «ناهید» به هیچ عنوان پنانسیل تبدیل شدن به یک فیلم بلند را نداشته و در صورت تبدیل به یک فیلم کوتاه شاید بتواند برخی از مخاطبان را به سوی خود جلب کند. اینکه فیلمساز مدام داستان را بین ناهید و دو شخصیت مقابلش می چرخاند و دائما رفت و برگشتی بی‌ هدف بین آن ها صورت می گیرد تنها توانسته مانند سریال های کشدار و بی محتوای تلویزیونی بازه زمانی فیلم را طولانی تر کند و هیچ نتیجه مشخصی جز برخی انتقادات اجتماعی در آن بروز و ظهور پیدا نمی کند.

«ناهید» فیلمی کند است که به سختی می تواند مخاطب را تا انتهای فیلم در سالن سینما نگهدارد و فیلم حرف تازه ای برای گفتن ندارد و مشخص نیست که مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی با چه دیدگاه و رویکردی از این فیلم حمایت کرده است.