«طعم شیرین خیال» درباره دختر دانشجویی است که استادی عاشق محیط زیست و طبیعت دارد و همین موضوع از وی یک فرد غیرعادی و غیر قابل درک برای مردم ساخته است. برای استاد که به دختر علاقه دارد و قرار است برای خواستگاری بیاید به دلیل رقابت با رییس دانشگاه در تاسیس یک شهرک پاپوش دوخته می شود و دختر که چون دیگران فریب این نقشه را می خورد در پایان حقیقت را کشف کرده و رییس دانشگاه و فرد خاطی دستگیر می شوند.

می بینیم که داستان طرح تازه ای ندارد و نظایر آن بارها در سینما استفاده شده و استفاده از صحنه های انیمیشن نیز کمکی به آن نکرده است. تنها نکته ای که فیلم را برای بیننده قابل دیدن می کند نوعی فضای طنز است که به نسبت فیلم های دیگر این کارگردان از درجه شوخی های جنسی کمتری برخوردار و سالمتر است و دلیل آن به احتمال سفارشی بودن فیلم است که قرار است آموزشی باشد.

پیام فیلم این است که در مصرف انرژی تا حد امکان صرفه جویی و از نابودکردن طبیعت جلوگیری کنیم که با وجود روشن بودن چنان گل درشت و رو مطرح می شود که مانند فضای کمدی فیلم چندان جدی گرفته نمی شود و بیننده پس از تماشای فیلم بیشتر بازی متفاوت شهاب حسینی و رفتارهای عجیب او را در ذهن دارد تا این که به پیام فیلم بیاندیشد.

محیط زیست و توجه به آن یکی از مهمترین و بزرگترین دغدغه های امروزی به ویژه در کشور کم آب ماست که جا دارد از طریق سینما و تلویزیون به آن پرداخته شود و نفس کار نه تنها مهم که لازم است و هر چه در این زمینه بیشتر فیلم ساخته شود باز هم جای کار دارد اما باید دید که فیلم هایی نظیر «طعم شیرین خیال» می توانند در رسیدن به این هدف کارآمد باشند یا خیر؟

مشکل اصلی «طعم شیرین خیال» مشخص نبودن مخاطب هدف آن است و به نظر می رسد کارگردان بین جذب مخاطب با رویکردهای همیشگی خود و توجه به این که این فیلم در کارنامه اش قرار خواهد گرفت از سویی و از طرف دیگر توجه به سفارش دهنده بین خوف و رجا بوده است و این شده که فیلم نه فیلم کمال تبریزی است و نه اثری که به درد سفارش دهنده آن برای جلب توجه مردم به محیط زیست بخورد.

«طعم شیرین خیال» در یک نگاه کلی فیلمی مفرح برای ایام نوروز است که نسبت به فیلم های دیگر امید و سرخوشی بیشتری به بیننده می دهد و او را کسل نمی کند اما از منظر رسالت به فکر انداختن بیننده هایش درباره محیط زیست و مصرف درست انرژی ناتوان است.