امیرحسین جوانشیر/ حدود ۲ سال است که با روی کار آمدن مدیریت جدید سازمان سینمایی شاهد صدور مجوزهایی بی‌سابقه و تصمیم‌هایی عجیب و نگران کننده در عرصه نمایش فیلم‌های مسئله‌دار و آثار کم ارزش، غربزده و خلاف فرهنگ عمومی هستیم که به‌عنوان مثال در جدیدترین مورد آن فیلم «نهنگ عنبر» ساخته سامان مقدم که در کارنامه خود ساخت فیلم «صد سال به این سالها» را هم ثبت کرده بودیم که در حساسترین زمان ممکن آنهم در موقعی که مذاکرات ایران و گروه ۵+۱ با محوریت آمریکا در حال انجام است بی سرو صدا بیکباره مجوز اکران می‌گیرد و فضای فکری مخاطب و جامعه را مورد هجمه قرار می‌دهد؛ گویی که اصلا این فیلم ساخته شده برای اکران در چنین زمانی.!
صدور مجوز به چنین آثار سیاه و سیاست‌زده فرهنگی چیزی جز سیاسی‌کاری و نادیده گرفتن ارزش‌ها و نظرات دلسوزان نیست و جای این پرسش مهم را بجا می‌گذارد که چرا باید فضای فرهنگی و هنری ما تا این حد ملهمه از سیاست زدگی و جناح بازی باشد؟ چه کسی اصلا گفته هر فیلمی که ساخته شد حتما باید مجوز اکران عمومی دریافت کند؟ پس وظیفه ذاتی شورای فیلم و پروانه وزارت ارشاد در کنترل کمی و کیفی آثار هنری چه میشود؟ چه جریانی و چه اشخاصی پشت پرده این فیلم‌ها و این مجوزهای عجیب و مشکوک و ناگهانی هستند؟ چرا باید درست در زمانی که ملت ایران پیام استکبار ستیزی خودشان که در مراسم تشییع با شکوه شهدای غواص در ۲۶ خرداد به همه عالم دادند شاهد این باشیم که سازمان سینمایی مجوزهایی صادر می کند که پیام آن فیلم‌ها سازش و نقد عملکرد گذشته مان است؟