دیدن لاله های پرپر شده دل انسان را به درد می آورد، لاله هایی که بی گناه به دیار باقی شتافتند و در نهایت مظلومیت خود را  در آب زلال ابدیت  یافتند. یاد انسانهایی که دوستشان داریم و هم خون ما هستند بسیار زیباست و معرفت ما را نسبت به آنها نشان می دهد و روح آنها به طور قطع شاهد این قضیه خواهد بود.
چند سال پیش سکانسی تلخ در یک دریای خروشان و لوکیشنی غم آلود را شاهد بودیم سکانسی که در یاد و خاطره ما خواهد ماند و تا تعریف آن به میان می آید ناخودآگاه ما را به درد می آورد حتی اگر در زمان آن حادثه حضور نداشته باشیم، بغض گلوی ما را می فشارد. این سکانس یکی از تلخ‌ترین ترین سکانسهای سرزمین ایران است.
۲۷ سال پیش حمله هوایی آمریکا به هواپیمای ایرباس مسافربری ایران، ۲۹۰ نفر از مردم ما از کوچک تا بزرگ و بی گناه را به کام مرگ برد بدون اینکه صدای یکی از ابرقدرتهای خارجی در بیاید کشورهایی که اگر ناخن یکی ار شهروندانشان کنده شود صدای آن را به تمام جهان انعکاس می دهند این حمله هوایی همان سکانس تلخی است که از آن نام بردیم.
حالا این سوال برای ما پیش می آید که در زمینه هنر به خصوص سینما چه اقداماتی در این باره انجام داده ایم و چه برنامه هایی برای ساختن فیلم این جریان دردناک داریم؟زیرا می دانیم سینما به خاطر انعکاس جهانی می تواند اذهان عمومی دنیا را به برخی تعدی ها و نا ملایمات روشن سازد و از همه مهمتر سندی مهم وماندگار برای نسلهای آینده ما باقی بماند و آرشیوی ارزشی و مهم خواهد شد.
البته در سالهای گذشته از جانب چند نفر از کارگردانان ما اقداماتی در این خصوص صورت گرفت اما هرکدام از آنها به دلیلی از ساخت آن منصرف شدند یکی از این کارگردانها سعید اسدی بود که چند سال پیش دغدغه ساخت فیلم حمله هوایی آمریکا به هواپیمای ایرباس ایرانی را داشت اما در شروع وساخت کار با ناملایماتی از طرف سازمان سینمایی وقت روبرو شد واز ادامه راه بازماند.
نکته جالب اینجا است که حتی کار به جایی رسید که قرار شد کارگردانی این اثر را به یک فرد آمریکایی به نام اسکات فرانک دهند که این مسئله واکنش اسدی را برانگیخت و در یک مصاحبه جنجالی در تاریخ ۱/۶/۱۳۹۱ در باشگاه خبرنگاران به ثبت رسید.
از اظهارنظر کارگردانهایی که قصد ساخت این فیلم را داشتند می توان دریافت که وجه مشترک بازدارنده آنها برای ادامه کارنبود بودجه کافی است. مسئله ای که همیشه برای ساخت فیلمهای فاخراین شکلی به صورت یک معضل درآمده که مدیران سینمایی ما باید با تشکیل اتاق فکر و تامل بیشتری برای رفع آن اقدام کنند.
پس با یک برنامه ریزی مدون و با احساس مسئولیت و با در نظر گرفتن عرق ملی و با دلسوزی حقیقی با ساخت اثری ماندگار یاد و خاطره لاله های پرپرشده را زنده نگه داریم و حداقل کاری را برای خانواده شان انجام دهیم به امید آن روز.