سخنان اخیر حضرت آیت الله خامنه ای در جمع اصحاب شعر و ادب مبنی بر ضرورت خلق آثار هنری و ادبی و نقش شاعران و هنرمندان در جهت تقویت «حق» و ایستادگی در برابر «باطل» را می توان اتمام حُجتی صریح از برای اصحاب هنر دانست؛ اتمام حجتی نه از جنس بخشنامه ها و دستورنامه ها و بسیاری از قوانین مصوب و غیر مصوب رایج در نظامات حکومتی متداول در ایران و جهان؛ بلکه اتمام حجتی عقلانی از برای صاحبان فهم و خِرد؛ اتمام حجتی حسین گونه برای هنرمند امروز، که فرمود أَلَا تَرَوْنَ‏ أَنَ‏ الْحَقَ‏ لَا يُعْمَلُ‏ بِهِ‏ وَ أَنَّ الْبَاطِلَ لَا يُتَنَاهَي عَنْهُ.

اتمام حجت معظم له اگر چه در جمع شعرا مطرح شد، اما عموم اصحاب فرهنگ و هنر را شامل می شود؛ همان هایی که یک ثروتی، یک امکانی در اختیار دارند که از آن می توان برای کارهای بزرگ استفاده کرد، پس اگر استفاده نکردند، خلاف مسئولیت و خلاف تعهّد انسانی خود رفتار نموده و این مسئولیت ‌آور است. حالا خدای متعال این نعمت را به اصحاب فرهنگ و هنر داده امّا مثل همه‌ نعمت ها از نعمت سؤال خواهد شد، از عطای الهی سؤال خواهد شد. از شما سؤال خواهد شد که با این نعمت چه کردید؟

اما صراحت بیان رهبری و اتمام حجت ایشان با هنرمندان، در موضوع بی طرفی و سکوت ایشان در عصر حاضر و صحنه کنونی بود؛ عصری که دعوای حق و باطل، گونه های متعدد و متنوعی یافته و از بحرین و یمن و لبنان و غزّه و فلسطین و سوریه، تا بهایی ها و وهابی های آنگلوساکسونی و داعشی های بیرونی و مجاهد خلقی های منافق درونی و ... تا دعواهای نفسانی درون خانوادگی و درون اجتماعی و منکرهایی که هر روز بیش از پیش عُرف اجتماعی و نیاز جاری قلمداد شده و معروف هایی که هر روز مغفول تر و مذموم تر از گذشته در رفتار های جامعه محو می گردند و ... همه و همه را در بر گرفته است و در این میان سکوت و بی طرفی که پس از این دیگر هیچ وجهی جُز جهالت و نادانی آن مدعی هنر و عدم شناخت حق و باطل ایشان را نمایان نمی سازد.

از این جهت بی‌طرفی در دعوای حق و باطل معنی ندارد. یک وقت دعوای مشتبهی است، آن بحث دیگری است، وقتی که حقّی هست و باطلی، اینجا بی‌طرفی معنا ندارد؛ باید طرف حق بود، مقابل باطل ایستاد؛ حالا یکی می تواند به شکل نظامی بِایستد، یکی به شکل سیاسی بِایستد؛ به اَشکال مختلف می شود ایستاد، یک نفر هم با زبان، با بیان، با اندیشه می تواند بِایستد؛ باید ایستاد. شاعر و هنرمند نمی توانند در جنگ حق و باطل بی‌طرف باشند.

اگر چنانچه شاعر و یا هنرمند بی‌طرف بود، تضییع نعمت خدا را کرده؛ اگر خدای نکرده طرف باطل را گرفت، آن‌وقت خیانت کرده، جنایت کرده؛ بحث اهمال دیگر نیست، بحث جنایت است. خب، شما ملّتتان مظلومیّت های زیادی در این سال های متمادی داشته، این مظلومیّت ها گفتن دارد، این برای دنیا منعکس شدن دارد.

حق از جمله واژگان پُرکاربرد، به‌ویژه در فرهنگ و تمدن اسلامی است؛ واژه ای که اختصاصاً در قرآن کريم بعضاً از آن برای اطلاق به ذات حق تعالی تعبیر گردیده و این در حالی است که در موضعی عمومی، همین واژه ی حق بر افعال الهی اطلاق می شود که در مقابل واژگانی همچون باطل،گزافه‌گويي و ظلم و امثال آن مطرح است.

از این منظر حق يعني قول خدا، فعل خدا، سنّت خدا، سيره ی عملي انبياي الهي که از حق تبارک و تعالی دستور مي‌گيرند؛ همان خداوندی که می فرماید من آسمان و زمين را به حق خلق کردم و باطل در ساختار خلقت و نظام هستي نيست.

پس آدمی نیز بنا بر فطرت خداجوی خویش ذاتا باطل‌گرا و اهل لعب و لهو و بازي نبوده و از این جهت در موضع ارشاد و رهبری جامعه، سعی و اهتمام ویژه ی تمامی مُصلحان اجتماعی، بر تعريف حق متمرکز می باشد تا ضمن به عقلانیت رساندن جامعه، اسباب و زمینه های اجرا شدن حق در جامعه را فراهم نمایند تا به این وسیله جامعه را عادل نموده و عدل اجتماعی را محقق نمایند.

به تعبیری دیگر عدم حق گویی، در برگیرنده ی سکوت در برابر ظلم ظالمان و مظلومیت مظلومان، نگفتن حرف راست، التزام به گناه، جوانان بداخلاق و عصیانگر، میان سالان گناهکار، عالمان منافق و سخنرانانی که حق و باطل را مخلوط می‌کنند و مخاطب را بجای هدایت به راه راست و صراط مستقیم به کج‌راهه می برند و ... تماما عاملان اصلی سقوط یک جامعه محسوب گردیده و اتمام حُجت مقام معظم رهبری را می توان معطوف به تمامی این قبیل موارد دانست؛ اتمام حُجتی که اگر چه با شعرا صورت پذیرفت، اما در بطن خود تمامی شقوق هنر، بالاخص سینما را در بر داشته و از این جهت باید تمرکز نمود و تغییرات استراتژی  متولیان عرصه سینمایی کشور در مسیر تبیین و زمینه سازی حق گویی سینمای ایران را به نظاره نشست و ایستادگی سینماگران متعهد در برابر باطل را؛ انشاء الله.