تهیه کننده فیلم سینمایی «تا آمدن احمد» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس در همین زمینه گفت: ما در تولیدات سینمای غرب و به ویژه سینمای آمریکا همواره در یک برآیند کلی شاهد آن هستیم که تصویری بسیار خوب از فرهنگ و جامعه شان نشان داده می شود و تلخی، دردمندی و سیاهی اعراق شده ای در آثارشان وجود ندارد؛ این در حالی است که مشکلات اجتماعی در تمامی کشورهای دنیا وجود دارد و به ویژه در کشورهای غربی به دلیل سبک و فرهنگ زندگی شان این کژی ها بیش از کشورهای دیگر جلوه گری می کند اما در سینمای شان با تکیه بر یک استراتژی مشخص و در چارچوب اعتدال به این ها پرداخته می شود.

وی ادامه داد: ما در کشورمان زیبایی ها، شادی ها و خوبی های زیادی داریم اما متاسفانه در اکثر آثار سینمایی نه تنها هیچ تصویری از آن ها دیده نمی شود بلکه همواره با آدم های عصبی و روان پریش، شکاک و بدبین، معتاد، الکی، رباخوار و امثال این ها روبرو هستیم که به رغم عدم انکار این معضلات در جامعه ولی احساس می شود با افراط در ارائه اینگونه تصاویر در حال گام برداشتن در مسیر دور از حق و انصاف هستیم.

مرزبان خاطرنشان کرد: بسیاری از کارگردانان سینمای کشور فیلم هایی با ساختار بسیار خوب و قوی می سازند و در واقع فرم تولید آثارشان قابل قبول و در حد سینمای پیشرفته جهانی است اما نمی دانم چرا در محتوای اغلب آثارمان از اخلاق، شرافت و امثال این ها کمتر تصویری مشاهده می کنیم. آیا واقعاً این دسته از فیلمسازان لایه های امیدبخشی در جامعه نمی بینند؟

این تهیه کننده سینما با تاکید بر اینکه تلخی در آثار سینمای اجتماعی باید به اندازه معقول وجود داشته باشد اظهار داشت: من منکر آن نیستم که در جامعه تلخی و مشکلاتی هم وجود دارد اما معتقدم که باید اگر در آثار سینمایی به تلخی ها اشاره می کنیم در کنار آن ها نسبت به شیرینی ها، امیدها و اتفاقات خوشایند نیز توجه داشته باشیم. در غیر این صورت زمانی نمی گذرد که عرصه هنر هفتم در کشور تبدیل به سینمایی خواهد شد که هم جامعه را دچار افسردگی و انحطاط می کند و هم به نوعی آب در آسیاب دشمنان خواهد ریخت.

وی در خاتمه این گفتگو متذکر شد: شکی نیست که آثار تلخ اجتماعی از درون همین جامعه ساطع می شود ولی نحوه نشان دادن و میزان تلخی آن متناسب با شرایط و واقعیات موجود در اختیار همکاران فیلمساز ماست.