شنبه ۱۷ بهمن ۱۳۹۴ - ۱۳:۴۷

نگاهی به آخرین اثر مسعود ده نمکی

«رسوایی ۲»؛ سوژه ای تکان دهنده با نمایشی خیره کننده از توان جلوه های ویژه بصری در سینمای ایران

رسوایی ۲

سینما پرس: جنس سینمای ده نمکی را باید سینمایی عام پسند دانست که با حفظ برخی مؤلفه های جذاب سینما کمی از سینمای حرفه ای، هنری و حتی جشنواره ای فاصله گرفته و قشر عظیم مردم را در توده ها و اقشار مختلف مخاطب خود قرار می دهد

فیلم سینمایی«رسوایی۲» به نویسندگی و کارگردانی مسعود ده نمکی، شب گذشته در آخرین سانس اکران بخش سودای سیمرغ در برج میلاد در ساعت یک نیمه شب به اکران درآمد. اثری که هر چند نتوانست بسیاری از توقعات را از ده نمکی و دوستدارانش برآورده سازد اما امتیازات قابل قبولی داشت که فیلم را در برخی امور در سطح بسیار بالایی از سینمای ایران قرار می دهد.

فیلم به گونه ای استعاری شهری را تصویر می کند که اگرچه با فکت های مشخصش در ارائه لوکیشن ها و نام سازمان ها و ... تهران را در ذهن بیننده متبادر می سازد اما در حقیقت نمادی از شهری خیالی است که امکان دارد در هر نقطه از ایران باشد و یا کلان شهر های ایران، روزی وضعی همانند آن پیدا کنند.

فیلم داستان حاج یوسف با بازی اکبر عبدی است که با آگاهی از وضع شهر و غرق شدنش در ظواهر دنیا و دلمشغولی های دنیوی اش که رفته رفته معنویات را از یاد برده و مردمش در ورطه گناه افتاده اند هشداری اخلاقی به مردم شهر می دهد که تبعات زیادی را در پی دارد.

حاج یوسف خطاب به مردم و مسئولین شهر هشدار می دهد که اگر فساد از شهر آن ها دور نشود دیر یا زود عذاب خداوند بر آن ها و شهرشان نازل می شود. این حرف از سوی خبرنگاران و رسانه ها در انعکاسی وسیع در جامعه و میان مردم و مسئولین پخش می شود و در این بین نقش خبرنگاری با نفوذ با بازی سحر قریشی به عنوان نمادی از رسانه بیش از دیگران است. دختر خبرنگار با نزدیک شدن به حاج یوسف خواستار توضیحات بیشتر و کامل تری از او در ارتباط با این پیش بینی است. اما حاج یوسف که سابقه دسیسه و رسوایی بدخواهانش را در ذهن دارد در ابتدا سعی دارد از دختر دوری کند اما با آگاهی از قصد وی توضیحاتش را به او به طور کامل ارائه می کند.

از سویی دیگر تقابل برخی مسئولین شهر که در نماد های شورای شهر و شهردار تصویر شده اند با حاج یوسف و پیش بینی اش منفعت طلبی برخی مسئولین را در موقعیت بحرانی نشان می دهد و حاوی عملکرد های منتقدانه ده نمکی در فیلم هایش است.

شهریاری و شریف که هردو نماینده دولت و قدرت حاکم در شهر هستند از سویی اظهارات حاج یوسف را کذب دانسته و از او در مطبوعات و رسانه ها انتقاد می کنند. اما از سویی دیگر پیش خود می دانند که کلام حاجی حق است و امکان وقوع زلزله و خشم الهی بر شهر وجود دارد.

شریف با بازی محمد رضا شریفی نیا در این میان و در آشفتگی شهر و احوالات مردم قصد دارد زمین هایی را در نقاط مهم شهر به قیمت بسیار ناچیز خریداری کرده و با دادن چک مدت دار در حقیقت از آب گل آلود ماهی بگیرد. عملی که نشان می دهد او نه تنها تغییر کرده بلکه با ظاهرسازی و عوام فریبی گناه ریاکاری را نیز به پرونده خود افزوده است. 

ده نمکی این بار بر خلاف طرح برخی مسائل اجتماعی یا سیاسی، با دغدغه بیشتر و کلان تر نسبت به سرنوشت جامعه  مبتلا به گناه و آلودگی پیرامونی خود، هر چند تخیلی، تلاش نموده تا با الهام از برخی روایات و آموزه های دینی تلنگری در میان اقشار مردمی ایجاد نماید تا مبادا در اوج لذت های دنیوی و حرکت در مسیر ناصحیح گرفتار عذاب الهی شوند.

فیلم در سکانس جامع و نسبتا طولانی تصویری خیالی از زلزله عظیمی را در شهر نشان می دهد که نقطه قوت فیلم به تمام معنا است. جلوه های ویژه کامپیوتری که به نحو دور از انتظاری و با دکوپاژی دقیق کار شده اند و از برخی جهات از حد و اندازه سینمای کشور بالاترمی نماید. در سکانسی کوتاه تر همچنین تصاویری دیگر از وقوع زلزله در شهر تصویر می شود که کوتاه تر است و تصویری حقیقی از زلزله ای است که در واقعیت به وقوع می پیوندد اما به دلیل بافت مذهبی شهر و حرمت پرچمی که نام امام حسین بر آن نقش بسته زلزله متوقف می شود و مردم و مسئولین را در حالتی دچار آگاهی و تأمل می کند که  دیگر حاج یوسف از شهر رفته و رخت خویش را از آن شهر بیرون کشیده است. مضمونی عرفانی که هرچند در بسیاری از نقاط فیلم لحنی شعار گونه و حتی ژورنالیستی به خود می گیرد اما می تواند اثر گذاری قابل قبولی بر روی مخاطبین داشته باشد.

جنس سینمای ده نمکی را باید سینمایی عام پسند دانست که با حفظ برخی مؤلفه های جذاب سینما کمی از سینمای حرفه ای، هنری و حتی جشنواره ای فاصله گرفته و قشر عظیم مردم را در توده ها و اقشار مختلف مخاطب خود قرار می دهد تا به هر قیمت حتی شعارزدگی حرف خود را در قالبی انتقادی و تا حدی رو در مدیوم سینما بزند. سینمایی که هرچند منتقدین بسیاری در جامعه و از سوی روشنفکران و حتی مسئولین دارد اما ثابت کرده است که مورد قبول قشر عظیمی از توده های مردم قرار گرفته و فروش میلیاردی فیلم ها و سه گانه های ده نمکی گواه این ادعا است.

با این حال و با وجود اختلاف نظر ها نمی توان منکر توان بالای فیلم در ارائه جلوه های ویژه قوی و متحیر کننده فیلم ده نمکی بود. امری که از هر جهت قدمی مثبت برای سینمای ایران است و امکان و توان بالای سینمای ایران را در جلوه های ویژه بصری به رخ می کشد.

ارسال نظر

شما در حال ارسال پاسخ به نظر « » می‌باشید.