فیلم سینمایی « مالاریا » ساخته پرویز شهبازی است؛ که در ساعت ۲۳ امشب در سالن اصلی کاخ جشنواره به نمایش درآمد.

نویسندگی و تدوین مالاریا نیز به عهده پرویز شهبازی است. ساعد سهیلی ، ساغر قناعت، آزاده نامداری و آذرخش فراهانی از بازیگران جوان این فیلم ملودرام اجتماعی هستند. حنا و مرتضی، پسر و دختری که با فرار خود و آمدن به تهران، تصادفا، وارد زندگی آذرخش، خواننده و موزیسین پایتخت نشین می شوند و داستان به این طریق، دریچه ای برای طرح مسئله، مشکلات و دغدغه های امروزی جامعه مخصوصا جوانان به روی مخاطب می گشاید، طرح معضلاتی صرفا تلخ و سیاه که فشار جامعه ناهنجار و نا برابر را بر روی نسل جوان چه شهری و چه شهرستانی نشان می دهد..

با دیدن همان دقایق ابتدای فیلم که در آن جوجه ماشینی های کوچک به طرز نامانوس و وحشتناکی رنگ می شوند، داستان به مرور در فضایی بسته و محتوم، دست به گریبان چالش های اجتماعی نسل جوان و در قدم بعدی سردرگمی آنها می شد.

حنا که در نگاهی هدف اصلی داستان محسوب می شود، دختری شهرستانی است که به خاطر رفتارهای خشن پدر خودرای خود، دست به فرار زده است و با آمدن به تهران، زیر پوست این شهر را با دوربین گوشی خود به تصویر می کشد. تصاویر که پوچی و تهی بودن زندگی مردم را نشان داده و سرخوشی تهوع آور آن ها هر لحظه در دوربین سیال حنا ثبت می شود.

آدم های مستاصل مالاریا شادی های زود گذر و هدف های دم دستی دارند، آنها برای حل مشکلات خود، نمی ایستند و مبارزه می کنند، بلکه ساده ترین روش ممکن، یعنی فرار را ترجیح می دهند.

بسط معضلات اجتماعی و خانوادگی یک دختر فراری به یک هنرمند مستعد اما کشف نشده، حتی فیلمبرداری لحظه به لحظه توسط حنا، به هویت گم شده جوانان امروزی می پردازد و تلاش بیهوده آن را در جامعه ای بی انصاف و بی رحم تصویر می کند،  جوانانی که به هر طریقی در پی اثبات کردن خود است. این نگاه بازدارنده و تلخ به پویاترین قشر جامعه، متاسفانه نه تنها در این فیلم بلکه در بیشتر اثرهای سینمایی امروز ایران دیده می شود و در اکثر قریب به اتفاق به سرانجامی ناامید کننده تر منتهی می شود.

بازی گروه نابازیگران فیلم نتوانسته واقع گرا و باور پدیر باشد و نشان از عدم تسلط کارگردان در بازیگردانی و بازی گرفتن از گروه موزیسین فیلم دارد.از بازی ساعد سهیلی، فرم تازه ای دریافت نمی شود و حضور آزاده نامداری نیز آنچنان به تیم حرفه ای بازیگری مالاریا کمکی نکرده است.

 سکانس پایانی که اوج نگاه تلخ شهبازی را به نمایش می گذارد؛ هم از لحاظ تلاقی عناصر داستانی در مفهموم و هم اعمال ایجاز  در فرم. تدوین و ساختار دراماتیک، پوچ انگاری نهیلیستی را در بطن فیلم نمایان می سازد که در سرگردانی قایق بی سرنشین فیلم که نمی داند به کدام ساحل برسد به خوبی نشان دهنده عمق تلخی  سیاه نمایی فیلم است.

کارگردانی مالاریا را باید در قیاس با دیگر آثار شهبازی کارگردانی ضعیف و دم دستی ارزیابی کرد. ترفند استفاده از گوشی موبایل برای فیلمبرداری بیشتر صحنه های تهران در گشت زنی های مرتضی و حنا و اعضای بند خالی بودن دست کارگردان را در کارگردانی خلاقانه تا حدی پنهان کرده است، اما مشخصا دقایق بی شماری از فیلم و سکانس هایی طولانی که بی محتوا و هجو  در ضبط تصاویر خیابان های شهر می گذرد، نشان از کارگردانی نه چندان قابل قبول شهبازی در این اثر دارد.