فیلم سینمایی «خماری» به کارگردانی داریوش غذبانی و تهیه کنندگی منیژه حکمت نماینده امروز بخش نگاه نو در کاخ جشنواره برج میلاد بود که ساعتی پیش در سالن اصلی به نمایش درآمد.

خماری داستان پسر جوانی به نام پاشا با بازی مهرداد صدیقیان است که قرار است در روز و ساعت مشخصی برای به دست آوردن بورسیه دانشگاهی رشته موسیقی در دانشگاه خود امتحان بدهد تا برای ادامه تحصیل به وین برود، اما در همان روز برادر بزرگترش پوریا تصمیم به ترک می گیرد و خانواده خود را وارد ماجراهایی می کند که اتفاقات فیلم را رقم می زند. سر زدن آن ها به کمپ های ترک اعتیاد برایشان مشخص می کند که پوریا تا سه روز دیگر که قرار است به کمپ معرفی شود می تواند به مصرفش ادامه دهد تا از خماری درد نکشد اما مشکل اصلی همین است که برادر پاشا، پوریا دیگر موادی برای مصرف در بساط ندارد. پاشا نیز که مادر پیرش با حالی نگران همراه اوست مجبور است برای رفع خماری و درد کشیدن برادرش برای او جنس جور کند. این بحران پیش می رود تا دوقلویی ساقی که نقش هر دو را نادر فلاح ایفا می کند به گروه می پیوندند تا بتوانند مواد لازم را برای مصرف سه روزه پوریا تهیه کنند.

داستان علی رغم سوژه تکرای اش اما سرگرم کننده است و می تواند دست و پا شکسته بیننده را با خود تا انتهای فیلم همراه کند. طنز فیلم بسیار خوب از آب درآمده و در عین حال لحنی کنایی و انتقادی نیز دارد که همین امر طنز فیلم را تأثیر گذار کرده است.

تلاش پاشا برای قبولی در امتحان نوازندگی پیانو و همراهی شانه به شانه ساقی مواد مخدر در کنار او در موقعیت هایی متضاد لحنی کنایی به اثر بخشیده است که علاوه بر سر گرم کردن مخاطب می تواند حرف و نقد اجتماعی خود را دو پهلو در لفافه بیان کند.

در میان بازی بازیگران شاید بهترین بازی ایفای نقش نادر فلاح در دو نقش برادر دوقلو باشد، شباهت هر دو به هم بسیار است اما یکی از برادران سرخوش و طناز است و دیگری جدی و کم حرف، همراهی این دو با خانواده پاشا و نامزدش یاسی تصاویر سرگرم کننده و موقعیت هایی جذاب را در فیلم به وجود می آورد.

موسیقی فیلم نیز با آنکه بیش تر از همه در موسیقی صحنه نمود دارد، اتفاقی است که به دلیل نوازنده بودن پاشا شخصیت اصلی داستان در فیلم نمود بیشتری دارد. نوازندگی پاشا در دو صحنه امتحان بر روی سن به خوبی اجرا شده و نیز پخش سمفونی ارکسترال در ماشین او استفاده خوب کارگردان از موسیقی صحنه را نشان می دهد.

اما گاهی برخی صحنه ها در طنازی کلام و ایجاد موقعیت طنز روده درازی کرده و مخاطب را دلزده می کند، به عنوان مثال می توان به صحنه صحبت مادر با یکی از ساقی ها در ماشین پاشا اشاره کرد که بیش از اندازه شعاری شده و دیالوگ های نادر لباف سطحی از آب درامده است. هممچنین با وجود همراهی شخصیت مادر در بیشتر صحنه های فیلم و تلاش گروه برای تهیه مواد کمی در حفظ شأنیت مادر کوتاهی شده است. اتفاقی که در پایان و در تلاش مادر برای اطلاع به پلیس و دستگیری قاچاقچیان قدری تصویر شخصیت مادر را شفاف و روشن می سازد اما با این حال از لحن تمسخر آمیز فیلم در برخی صحنه ها چیزی کم نمی کند.

در کل می توان فیلم خماری را اثری سرگرم کننده دانست که بیش از آنکه سعی کند در نقد یک ناهنجاری اجتماعی عمل کند تلاش دارد تا به بهانه موضوعیت اعتیاد مخاطب خود را سرگرم کرده و گاهی نیز با خنداندنش در سالن سینما اوقات خوشی را برای او فراهم کند.