یادم هست یک بار یکی از دانش‌آموزان که از مدرسه دیگری به مدرسه ما آمده بود و این عبارت را از من شنیده بود پدرش را آورده بود و شکایت کرده بود که ساکی به من فحش داده است. ناظم من را خواست و جلو پدر آن دانش‌آموز اول یکی محکم زد توی گوشم و بعد گفت: چه فحشی داده‌ای، در گوشم بگو. من هم همان عبارت را به ناظم گفتم و بعد ناظم ناخودآگاه گفت: این که فحش نیست.

بعدها که تهران آمدم فهمیدم برخی چیزها که اگر در خرم‌آباد به کسی بگویی کشته می‌شوی در تهران یک نوع ابراز محبت است و باید در مقابلش صبوری کنم. خلاصه این که اگر در سال آینده به سینما رفتید و یا همین روزها جایی مهمان جشنواره فیلم فجر شدید بدانید و آگاه باشید که نقطه‌چین نخور، یعنی عسل نخور، یعنی همان فلان نخور در سینمای ایران فحش نیست. یک بار فکر نکنید دارند فحش می‌دهند. این عبارت برای بیان احساسات است. عین سینمای هالیوود که از اول تا آخرش همان کلمه را به کار می‌برند. اینجا هم این‌طوری است. به جای این که از عبارت‌های خارجی که تناسبی با فرهنگ غنی ما ندارد استفاده کنند از یک عبارت ایرانی و کاملا آشنا استفاده می‌کنند که جای تقدیر دارد. پس عسل یا عسل اضافی نخور دیگر فحش نیست، اگر کسی هم آمد یقه شما را گرفت که چرا به من می‌گویی عسل نخور، یک بلیت سینما برایش بگیرید. خودش بعدا لذت می‌برد و هی از شما می‌خواهد به او تاکید کنید عسل نخورد.

باقی بقای‌تان