چهارشنبه ۱۵ اردیبهشت ۱۳۹۵ - ۱۰:۵۴

مجوزدار شدن "رپ" دستاورد یا "شوآف"؟

کنسرت

نسیم: این تلاش برای ندیدن سیاه نمایی موجود در کلام رپی که در زیرزمین جریان دارد و احتمالا تهیه کنندگان بازار موسیقی هم بدشان نمی آید با مجاز شدن خوانندگان آن، سود خوبی به جیب بزنند، نتیجه اش در درازمدت به ضرر موسیقی ایرانی منجر خواهد شد.

در ماه های گذشته پیروز ارجمند مدیر دفتر موسیقی ارشاد تلاش بسیاری کرد تا ریشه های تاریخی ایرانی برای موسیقی رپ پیدا کند و به این ترتیب تصمیماتی که برای مجوزدار کردن این نوع موسیقی می گیرد را به نوعی منطقی قلمداد کند.

این تلاشها که از شبیه دانستن رپ به ترتیل خوانی گرفته تا پیدا کردن عقبه آن در بحر طویل خوانی امتداد یافت البته به مجاز شدن برخی خوانندگان رپ کمتر شناخته شده مانند کاوه عابدین و ابراهیم امیدوار هم منجر شد.
اما آیا مشکل اصلی موسیقی ما غیرمجاز بودن رپ است یا هرزه نگاری هایی که به نام رپ خوانی در فضای زیرزمینی موسیقی رپ و میان رپرها جریان دارد؟
رپ خوانی اگر همراه باشد با استفاده از مفاهیم دینی و ملی در قالب آثاری که می تواند مخاطب جوان و نوجوان را به وجد آورد به نظر نمی رسد ایراد داشته باشد.
 پس چرا مدیران موسیقی ارشاد به جای آن که از اصلاح سنت های غلط استفاده از اشعار مبتذل در خوانندگان رپ زیرزمینی سخن بگویند به عقبه سازی برای این نوع موسیقی می پردازند.

 

*مشکل رپ، کلام افسارگسیخته آن است

رپ در ایران محصول امروز و دیروز نیست و سالها پیش از این یکی از خوانندگان لوس آنجلسی که این سالها به عنوان داور در یکی از مسابقات صدایابی ماهواره ای حضور دارد به زعم خود کوشید برخی از تراوشات ذهنی خود درباره مصادیقی مختلف از سربازی گرفته تا سودای خوانندگی و بیکاری را در سبک و سیاق رپ ارائه دهد.
اما آنچه در سالهای اخیر به عنوان موسیقی رپ در فضای زیرزمینی رواج دارد نوعی کلام افسارگسیخته است که در آن همه جور زشتی و پرده دری اخلاقی به اسم رپ خوانی به خورد مخاطب ارائه می شود.
این سیاه نمایی موسیقی رپ ایرانی که شاید خود برآمده از موج اقبال به ترانه های نومیدانه ای چون "خودکشی" و "نفرین" بود که مدتی قبل از راه افتادن رپ در موسیقی پاپ زیرزمینی جریان داشت دقیقا قرینی است بر وضعیتی که در برخی آثار سینمایی به ظاهر شبه‌روشنفکرانه سالهای اخیر جریان دارد.

 

* بازخوانی بدبیاری‌هایی که خواننده در رویا با آن روبروست

همان طور که در آثار شبه‌روشنفکرانه سینمای ما فقط و فقط زشتی ها و بدبختی های گریبانگیر بشریت است که بولد می شود در رپ زیرزمینی هم متداول این بوده که خواننده تا می تواند تأکید کند بر بدبیاریهایی که خودش یا نزدیکانش در واقعیت یا رویا با آن روبرو شده اند.
حالا اینکه مدیر فرهنگی مملکت ما به جای اینکه بیاید و درباره دلایل این سیاه نمایی و روش‌هایش برای تغییر مسیر آن صحبت کند از عقبه رپ خوانی و ربط آن ترتیل خوانی سخن می گوید و اینکه می توان با قرار دادن واژه "گفتآواز" به آثار رپ مجوز داد نوعی تغییر صورت مسأله برای موجه جلوه دادن سیاستگذاریهای فرهنگی به شمار می رود.

 

* چرا سیاه نمایی موسیقی رپ را نمی بینید؟

این تلاش برای ندیدن سیاه نمایی موجود در کلام رپی که در زیرزمین جریان دارد و احتمالا تهیه کنندگان بازار موسیقی هم بدشان نمی آید با مجاز شدن خوانندگان آن، سود خوبی به جیب بزنند، نتیجه اش در درازمدت به ضرر موسیقی ایرانی منجر خواهد شد.
موسیقی ایران فارغ از رگه های سنتی آن که ریشه در تاریخ آن دارد همواره با نوعی شرم و حیای شرقی که از ادبیات ما الهام گرفته شده بود عجین بوده و همین شرم و حیاست که اتفاقا باعث می شود وقتی یک موزیسین غربی به سراغ تلفیق با آثار ایرانی بیاید گونه های موقرتر آن را انتخاب کند.
دفتر موسیقی ارشاد قبل از آن که به دنبال توجیه تصمیم خود در مجاز خواندن رپ باشد بهتر است واکاوی دقیقی کند در چرایی به ابتذال کشیده شدن رپ زیرزمینی. اگر این واکاوی صورت گیرد و البته راهکاری برای جلوگیری از امتداد آن وقتی رپرها روی زمین آمدند صورت گرفت آن گاه است که می توان به این نوعی موسیقی هم به شکل مجاز آن به چشم میراثی برای تاریخ موسیقی ایران نگریست.

ارسال نظر

شما در حال ارسال پاسخ به نظر « » می‌باشید.