سینما و تلویزیون ما با هم مشکل دارند؛ البته مشکل بیشتر از جانب سینماست که عمدتا خودش را طلبکار می‌بیند حتی از مردم و منتقدان. انگار باید مدام حلواحلوایشان کرد! این نیز بخاطر توقع زیادی این جماعت و هنداونه قاچ‌کردن‌هایی که مدام خودشان برای دارند تا جایی که هیچ نقدی از بیرون را قبول ندارند.

حتی به تولید تا چگونگی اداره یک برنامه سینمایی مثل همین «هفت» نیز، برخی از خود سینمایی‌ها رحم نمی‌کنند. از «هفت» جیرانی گرفته تا گبرلو و حتی افخمی؛ برای فیلمساز و کاسه های داغ تر از آش، انگار فرقی ندارد چون تا نقد این برنامه دامن کسی را می‌گیرد، دادشان درمی‌آید. نمونه‌اش را نیز همین اواخر هم دیدیم اما خوشبختانه اینبار تلویزیون کوتاه نیامد.

جریانی که با نقد متفاوت مسعود فراستی در برنامه «هفت» به فیلم «دونده زمین» کمال تبریزی بیشتر به چشم آمد؛ بویژه با حواشی‌ای که برخی از افراد حاشیه ای و رسانه هایشان با محوریت این کارگردان به راه انداختند تا بلکه بتواند تغییری در تیم برنامه ایجاد کند. حتی  اعلام کردند تصویربرداری سریال توقیف شده «سرزمین کهن» که تبریزی دوباره در حال سختش است را متوقف می کند اما معلوم شد بلوفی بیش نبوده و کار ادامه پیدا کرد.

برگردیم به عقبتر حتی؛ برخی تا بهروز افخمی تولید سری جدید برنامه را بدست گرفت و شکل متفاوت و خاص‌تری به آن داد، شروع به نقد تند و تیزش کردند و خب این وسط برخی‌ها که توی تیم تولید سری قبلی «هفت» بودند نیز جار و جنجالی به راه انداختند تا برنامه را کرخت کنند و از چشم مخاطب بیندازند. ولی بعید است این اتفاق افتاده باشد. گویا «هفت» چندان هم بد نبوده و لابد بعضی صرفا جای خود را در تلویزیون خالی می‌بینند که اینقدر به برنامه حمله می کنند، چون باید همه چیز بر وفق مرادشان باشد. یا جریان دعوای افخمی با فلان مثلا منتقد سینما نیز به همین شکل بود. انگار بدجوری همه دنبال صندلی این برنامه سینمایی-تلویزیونی هستند!

از جریان فراستی – تبریزی که جلوتر که بیاییم یعنی همین الان؛ بهروز افخمی شکل متفاوتی به «هفت» داده و از آن حالت خنثی و بی‌خاصیتی درآمده وگرنه کم ایراد ندارد. ولی در این اینکه از حالت بوقچی و پیام بازرگانی بودن برای سینما خارج شده نیز شکی نیست؛ برای همین خوشایند اقلیتی از سینمایی‌ها که پرتوقع‌اند هم نیست اما خوشایند عامه مردم چرا.

بالاخره خیلی از این هنرمندان همچنان توی فضا سیر می‌کنند و خودشان را تافته جدابافته می‌دانند؛ از این بابت که گویا همه باید برایشان سر و دست بشکنند و بعدش هم به‌به و چه‌چه کنند. البته بعید می‌دانم مردمی که حتی مخاطب سینما هستند جز بازیگران سینما آنهم یک عده خاص و برخی کارگردانان، بقیه عوامل را بشناسند؛ خب جوابی از این قطعی‌تر واقعا؟ پس برای سینما قرار نیست همیشه فرش قرمز پهن کنیم بخصوص در تلویزیون.

«هفت» اگر امروز اتفاقا منتقد جدی دارد، بخاطر این است که می‌خواهد حرف مردم را بزند؛ زورش را هم می‌زند و این به همت یکی مثل بهروز افخمی‌ست که لااقل فکر سالمی دارد و معتمد رسانه ملی است و بیش از هر چیزی صداقت دارد. 

اتفاق جالبی‌ست که از قماش همین سینماگران باشی و بتوانی با اینها هم رفاقت کنی و هم بجا تشر بزنی و نقد کنی؛ لااقل بهروز افخمی کار خودش را می‌کند. دستش باز است و خیلی هم برخلاف صداوسیما، محافظه‌کار نیست. عامیانه و خودمانی‌تر بودن نیز به نفعش هست و اجرای برنامه را زنده‌تر کرده.

با این روند نسبتا ایده‌الی که «هفت» فعلا گرفته؛ بعید است کسی بتواند صداوسیما را قانع کند تا حتی بعدها نیز تغییری در آن بدهد. تمام تلاشها مثل درخواست شلاق زدن فراستی و اخبار چپ و راست و دروغی که به برنامه بستند تا بعد از ماه رمضان روی آنتن نیاید هم کارساز نشد. وگرنه بهترین فرصت همین تعطیلی برنامه در ماه رمضان بود که قبلش داد و بیداد امثال کمال تبریزی بالا گرفت و برخی همراهش شدند تا شالوده برنامه را بزنند اما دیدیم که دوباره روی آنتن رفت و همچنان روند رو به جلو دارد.

افخمی اتفاقا فضای خاصی راه انداخته که همه جور سینماگری با هر رویکردی را میهمان برنامه می‌کند اما شوی الکی به راه نمی‌اندازد که میهمان بنشیند و هی از هنرش بگوید تا مردم بیچاره گوش کنند. به قولی پاستوریزه بودن اصلا به درد اینجور برنامه‌ها نمی‌خورد. برنامه‌ای که بخواهد صرفا مجیزگویی کند و حرف دل مردم را نزند که می‌شود مثل همین کافه‌نشینی‌های خود سینماگران.

«هفت» افخمی اگر فعلا جانی گرفته و مخاطب دارد نه بخاطر آیتم‌های تکراری‌ست که می‌سازد و روی آنتن می‌برد و نه بخاطر حضور فلان هنرمند و نقدهای فراستی و غیره. بلکه بخاطر شیوه‌ای‌ست که اتاق فکرش دارند. با این هدف که بالاخره در سیما هم می‌شود به سینما نقد و شاید کمی سر به راهش کرد. شاید این روزها بشود مطمئن‌تر از قبل گفت که «هفت» دارد کم کم به روزهای ایده‌ال نزدیک می‌شود!