صدابردار فیلم سینمایی «در دنیای تو ساعت چند است؟» در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: خوشبختانه در سینمای ایران بسیاری از اساتید صدابرداری همچنان با سیستم بوم و میکروفون مینی گان کار می کنند و از این سیستم در سینمای جهان نیز استفاده می شود.

وی ادامه داد: صدابرداری سر صحنه کار به شدت سخت و پر مشقتی است و ما جزو اولین کشورهایی بودیم که از دهه ۶۰ سیستم صدابرداری سر صحنه را ابتدا به تلویزیون آوردیم و سپس آن را وارد سینما کردیم و فکر می کنم اولین فیلم سینمایی که با صدای سر صحنه ساخته شده «باشو غریبه کوچک» بود؛ در هر صورت سینمای ایران به اساتیدی همچون اصغر شاهوردی، جهانیگر میرشکاری، محمود سماک باشی، حسن زاهدی و... باید افتخار کند که با تمام وجودشان زحمت کشیدند تا صدا در آثار سینمایی به بهترین شکل ممکن ضبط شود.

ابراهیم زاده در پاسخ به این سوأل که دلیل استفاده سایر صدابرداران از سیستم وایرلس چیست و آیا راحت طلبی آن ها باعث انجام این کار می شود اظهار داشت: من به هیچ عنوان نمی توانم جواب این سوأل شما را بدهم چرا که بسیاری از همکارانم از این سیستم استفاده می کنند اما خودم شخصا هیچ وقت مایل به استفاده از این سیستم نیستم چرا که دغدغه و سختی های کارم از بین می رود و کیفیت چندانی هم حاصل نمی شود.

این صدابردار خاطرنشان کرد: من صدابرداری ار از اساتید صدای سینمای ایران یاد گرفتم و ۱۴ سال با سختی به عنوان «بوم من» در سینما فعالیت کردم و هیچ گاه نمی خواهم که با راحت طلبی کیفیت کارم را پایین بیاورم. من معتقدم صدا باید به جنس صحنه بخورد. صدا پرسپکتیو و عمق ندارد و از این رو میکروفون وایرلس نمی تواند در صحنه عملکرد درستی داشته باشد. من معتقدم استفاده از وایلرس جایگاه مرا از یک صدابردار به یک اپراتور صدا تقلیل می دهد و از این رو به هیچ عنوان نمی توانم این کار را انجام دهم. من کارم را از جان و دل دوست دارم و می خواهم با ۱۰۰ درصد انرژی و توانم در سینما کار کنم.

صدابردار فیلم سینمایی «میگرن» در بخش دیگری از این گفتگو به سختی های کار یک «بوم من» و صدابردار اشاره کرد و گفت: یک صدابردار باید آمادگی جسمانی بسیار بالایی داشته باشد. یکی از تمریناتی که من با دستیارانم انجام می دهم این است که باید چشم پسته و عقب عقب بتوانند از پله های یک ساختمان بالا بروند و پای شان به جایی گیر نکند و صدای اضافی از خود درنیاورند. چرا که اگر این اتفاق بیفتد کارگردان به صدابرداری سرصحنه اعتماد می کند و به دنبال استفاده از سیستم وایرلس نمی رود.

ابراهیم زاده سپس با بیان یک خاطره از بابک کریمی اظهار داشت: ایشان چند وقت پیش برای من تعریف می کردند که فیلم «باشو غریبه کوچک» را در ایتالیا اکران خصوصی کرده بودند و از سینماگران مهم آن کشور دعوت کرده بودند تا این فیلم را تماشا کنند اما بعد از اتمام فیلم آقای جوزپه تورناتوره از سالن سینما خارج نشدند و وقتی که علت را از ایشان سوأل کردند متوجه شدند که ایشان مبهوت صدابرداری فیلم شده اند و گفته اند که چه کسی توانسته چنین صدابرداری بی نظیری داشته باشد؟

وی افزود: همین امر باعث می شود آقای کریمی به ترکیه سفر کنند و مصاحبه ای با آقای میرشکاری که در آنجا مشغول صدابرداری یک فیلم بودند انجام بدهند و در مجله شان در ایتالیا به چاپ برسانند؛ این تعجب جوزپه تورناتوره کارگردان مشهور سینمای ایتالیا از صدابرداری در سینمای ایران برایم دلنشین بود چرا که به خود بالیدم که سینمای ما در آن زمان نسبت به سینمای جهان پیشرفت چشمگیری داشته و ما نباید این پیشرفت ها و دستاوردها را با کم کاری های خودمان به فراموشی بسپاریم.

این صدابردار در خاتمه این گفتگو خاطرنشان کرد: من در فیلم «شماره ۱۷ سهیلا» با آنکه صحنه های بسیار زیادی را در مترو داشتیم هرگز راضی به ساتفاده از وایرلس نشدم و نگذاشتم که حتی یک پلان از فیلم به این صورت صدابرداری شود و همه صداها را در سر صحنه ضبط کردم و خوشحالم که نتیجه خوبی هم از فیلم حاصل شد.