ماجرای نیمروز یک نمونه متعالی در سینمای ایران است. یک اثر تکان دهنده از تسویه حساب خونین منافقین با مردم در سالهایی دور. فیلم در محتوا همانقدر به مستند نزدیک است که در فرم. مهدویان همانقدر بازنمایی واقعیت رویدادهای سال 60 برایش مهم است که نحوه انتقال آن به مخاطب و هم حسی او با ماجراهای فیلم. ذکر دقیق تاریخ هر رویداد در گوشه پایین تصویر تنها یک نشانه نیست. یک ادعای بزرگ است برای وفاداری به واقعیت. از حضور شهید بهشتی تا انفجار حزب جمهوری و از مسعود کشمیری تا انفجار نخست وزیری تا فرار مسعود رجوی و ضربه 19 بهمن همه در فیلم هست. او حتی به درستی مراقب است که روزه بودن شخصیت ها و گذر ماه رمضان در تابستان 60 را فراموش نکند. 

فیلمساز کاملا می داند چه می خواهد بگوید و ابزار این روایت را نیز به خوبی یافته است. تجربه ای که در سبک فیلمسازی او گام به گام در حال تعالی است. همین ویژگی از هر فیلم او یک ستاره می سازد. ماجرای نیمروز استار یا ستاره به تعبیر متعادف سینما ندارد. خود فیلم است که یک ستاره است. ستاره ای در سینمای انقلاب اسلامی. در همه حرفهایی که در دهه 60 جامانده و ناگفته باقی مانده است. پدیده ای منحصر به فرد در سینما که در تمام این سالها جای خالی آن را حس کرده ایم و حالا به آن جان خوش می داریم.

در ماجرای نیمروز همه چیز به اندازه است. آنقدر که بعد از 110 دقیقه باز هم دلت نمی خواهد تمام شود. رمز موفقیت مهدویان هم همین یکدستی است. یکدستی نه فقط در طراحی صحنه دقیق و چهره پردازی  دلنشین که به خصوص در بازیها به چشم می آید. وقتی شخصیت های اصلی دور یک میز می نشینند تعادل در تمام تصویر بر قرار است هیچ بازی اضافه یا کمبودی در کار نیست. غم و درد مهرداد صدیقیان برای تمام کسانی که آن سالها را دیده اند پدیده ای آشناست وقتی به یاد می آورند چه دوستان و نزدیکانی رادر تشکیلات مجاهدین خلق از دست دادند یا داشتند از دست می دادند. 

هادی حجازی فر در شخصیت کمال درست همان پاسداری است که انگار او مستقیما از سال 60 آورده اند و در فیلم حلول کرده است. کسی که قرار است از جایی به بعد در فیلم از ارتفاعات بازی دراز بیاید و دل مخاطب را با خود همراه کند تا در کوچه پس کوچه های شهر با او به خانه های تیمی منافقین در تهران 1360 برود و حسابش بعد از 30 سال روی پرده سینما با قاتلان مردم تسویه کند.