وی در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: به علت تداوم اشتباه ها و خطاها در گزینش رفاقتی مدیر سینمای کشور و دبیر جشن پاره فیلم فجر و گلچین شدن عواملی از بیرون و درون سینما و حوزه های سیاسی به عنوان هیأت های انتخاب (انتصاب) و داوری (ناداوری) جشن پاره ای شکل گرفت که از منظر ساختار هنری و سینمایی و فرهنگی و استانداردهای برگزاری جشنواره سینمایی دور بوده و تنها در جهت پز و سوء استفاده سیاسی قرار گرفت.

آذین ادامه داد: آنچه در قالب ساختار و محتوا در برگزاری این رویداد که به دلیل دوری از ارزش ها و آرمان ها و اهداف فرهنگی و اجتماعی از میثاق های خود با مردم فاصله گرفته با هیچ معیار سینمایی، هنری و فرهنگی قابل تحلیل و بیان نیست چرا که آشفتگی ها و سفارش ها در معرفی فیلم ها سیاسی بود نه فرهنگی و لذا برگزاری آن بر مبنای هیچ کدام از اصول سینمایی استوار نبود و روندی رو به فرسایش داشت.

این منتقد سینما سپس با بیان اینکه همین رویه در گزینش فیلم ها و محتوا و مضامین آن ها قابل اشاره است اظهار داشت: به دلیل غیر سینمایی بودن مسئولان سینما و نگاه صرفاً سیاسی و جناحی به این ابزار تجاری و فرهنگی در سال های اخیر و به ویژه سال جاری تولید فیلم هایی باب شد که از فرهنگ جامعه فاصلع داشته و اهدافی غیر مردمی و غیر فرهنگی را دنبال می کردند از همین زاویه تعداد کثیری از فیلم های جشن پاره ۳۵ با آنکه عنوان اجتماعی را با خود یدک می کشیدند ولی عموماً آثاری تلخ، تباه و آیینه ای از مناسبات نامناسب اقتصادی، اجتماعی و سیاسی کشور به روایت کارگردانان های آن ها بودند.

وی تأکید کرد با آنکه در میان فیلم های این دوره چند فیلم ارزشمند محتوایی، اجتماعی و دفاع مقدسی هم ارائه شده بود که بعضاً مورد تحسین و توجه قرار گرفتند ولی تعدادی از این آثار هم روایت شخصی فیلمسازان از برخی سوژه های تاریخی و اجتماعی بود که اگر حمایت ارگانی پشت آن ها وجود نداشت نمی توانستند ساخته شوند. یکی از ویژگی های این دوره جشنواره گسترده بودن انتقادها و اعتراض ها به غلط های فراوان جشن پاره و انتخاب های سفارشی و فرمایشی آن بود به گونه ای که انصراف بسیاری از سینماگران را از شرکت در آن و حتی حضور در بین نامزدها در پی داشت.

آذین خاطرنشان کرد: این وقایع نمایشگر رو به ویرانی رفتن ساختار و اهداف مدیریتی و اجرایی در تشکیلات سازمان سینمایی و اداره سینما و همچنین راهبری غلط آن و سپری شدن تاریخ مصرف جشنواره سابق فیلم فجر است که این همه گویای نیاز جامعه برای داشتن سینمای متعهد و جشنواره ای مردمی است؛ چیزهایی که در شرایط کنونی در شرف نابودی هستند و کلام آخر اینکه تمام آنچه که سازمان سینمایی و جشن پاره فرمایشی آن ارائه کردند یک واقعه تلخ فرهنگی و اجتماعی بوده و به عبارتی آوار ساختمان پلاسکوی سینمای ایران بر قامت اجتماعی کشور است.

این منتقد سینما تصریح کرد: جشنواره فیلم فجر پس از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی به لحاظ تغییرات زیادی که در فرهنگ کشور شکل گرفته بود آغاز به کار کرد و هدف اصلی اش این بود که دستاوردهای نظام و انقلاب اسلامی را در هنر-صنعت سینما به تصویر کشیده و آن را به جهانیان عرضه کند اما متاسفانه پس از سال ها رویه آن به شدت با تغییر مواجه شد و همین امر علت اصلی تولید فیلم هایی شد که رسما هیچ توجهی به اصل اساسی نظام و انقلاب ندارند.

وی در خاتمه این گفتگو متذکر شد: من معتقدم تنها راه نجات، رشد و تعالی سینمای کشور این است که پدرخوانده های سینما که هنر هفتم ما را این گونه به سمت سیاهی و تباهی  کشانده اند ساقط شوند و با جایگزین شدن نیروهای ارزشی و انقلابی به جای آن ها بتوانیم سینمای مان را مجددا بر اساس ارزش ها و اهداف و آرمان های انقلابی بنا کنیم.