بوگارد کار خود را با تئاتر آغاز کرد و در سال ۱۹۳۹ در فیلمی با عنوان «بیا جرج» در نقشی کوتاه به عنوان هنرور جلوی دوربین رفت و در جنگ جهانی دوم بود که بوگارد در تئاتر خوش درخشید و مورد توجه کارگردان ها قرار گفت. او در فیلم های مختلف اکثر ژانرهای متعارف آن دوران سینما را تجربه کرد و با کارگردان های بزرگ همکاری داشت اما فیلمی که قابلیت بوگارد را بیش از پیش برای سینماگران نمایان ساخت فیلم سینمایی «پیشخدمت» به کارگردانی جوزف لوزی بود.

بازی در این فیلم جایزه بهترین بازیگر آکادمی سینمایی انگلستان «بفتا» را برای او به همراه داشت و پس از این فیلم بود که در فیلم های بزرگی چون «شاه و کشور»، «نازنین»، «تصادف»، «تعمیرکار»، «غروب خدایان»، «مرگ در ونیز»، «نومیدی» و «پروویدنس» بازی کرد.

بازی در فیلم سینمایی «نازنین» به کارگردانی جان شله زینگر دومین جایزه بهترین بازیگر بفتا را برای او به همراه داشت. آخرین فیلمی که بوگارد در آن ایفای نقش کرد «بابا نوستالژیا» در سال ۱۹۹۰ بود و او سال ۱۹۹۲ لقب «سر» گرفت.

درک بوگارد را می توان یکی از بازیگران بزرگی دانست که هیچگاه به جایگاه اصلی خود نرسید. او بارها نامزد دریافت جوایزی چون گلدن گلاب شد اما هیچگاه نتوانست این جایزه را از آن خود کند.  او در نقش های متفاوت بسیاری ظاهر شد و اگر بخواهیم کارنامه او را مورد بررسی قرار دهیم به نقش های تکراری کمتری بر می خوریم. با وجود اینکه «پیشخدمت» مشهورترین اثر سینمایی است که بوگارد در آن ایفای نقش کرده «مرگ در ونیز» را می توان بهترین فیلمی دانست که این بازیگر در آن حضور داشته است. لاورنس الیویه علاقه بسیاری به بازی در فیلم «مرگ در ونیز» نشان داد اما ویسکونتی برای نقش اصلی اش در این فیلم بوگارد را به الیویه ترجیح داد.

وی پس از بازی در فیلم سینمایی «الهام» ۱۲ سال از دنیای سینما دور ماند و در سال ۱۹۹۰ برتران تاورنیه در فیلم «بابا نوستالژیا» از او بازی گرفت تا این اثر سینمایی آخرین حضور درک بوگارد در سینما باشد.

بوگارد از محبوبترین بازیگران انگلیسی بین مردم کشورش است و پس از بازی در فیلم قربانی به صورت یک ستاره سینما درآمد. به دلیل نقش های جنگی و جاسوسی در فیلم های مرتبط با جنگ جهانی در جهان نیز شهرت پیدا کرد اما در رقابت با بازیگران انگلیسی دیگری چون آنتونی کوایل، ریچارد برتن و به ویژه جان میلز عقب ماند و آنطور که حقش بود نتوانست در سینمای جهان به شهرت بیشتری برسد.

درک بوگارد در سال ۱۹۸۷ دچار بیماری پارکینسون و سرطان کبد شد و در سال ۱۹۹۹ در سن ۷۸ سالگی از دنیا رفت.

این بازیگر در طول فعالیت هنری خود در ۷۱ فیلم سینمایی و تلویزیونی بازی کرد که معروفترین آنها به شرح زیر است:

۱۹۴۸- «زمانی یک دوره گرد شادمان» (ج. لی)؛ ۱۹۴۹- «آقای پروهک عزیز» (فریلند)، «پسران قهوه ای پوش» (تالی)؛ ۱۹۵۰- «حق السکوت» (م. آلگره)، ۱۹۵۲- «آدم کش ملایم» (بازیل دیردن)، «تحت تعقیب» (چ. کرایتن)، «قرار ملاقات در لندن» (ف. لیکاک)؛ ۱۹۵۳- «لحظه پر التهاب» (ویلیام بنت)؛   ۱۹۵۴- «ببر خفته» (جوزف لوزی)، «دکتر در خانه» (تامس)، «آنانی که جرأت می کنند» (لویی مایلستون)، «دریا بر آنان غلبه نخواهد کرد» (ل. گیلبرت)؛ ۱۹۵۵- «سایه ای تیره بیفکن» (ل. گیلبرت)، «دکتر در دریا» (ر. تامس)؛ ۱۸۵۶- «باغبان اسپانیایی» (ف. لیکاک)؛ ۱۹۵۷- «مواجهه با خطر در مهتاب» (م. پوئل و پرسبرگر)، «قلمرو کامبل» (ر. تامس)؛ ۱۹۵۸- «داستان دو شهر» (تامس)؛ ۱۹۵۹- «تهمت!» (اسکوییت)؛ ۱۹۶۰- «آهنگ ناتمام» (جورج کیوکر)، «فرشته سرخ پوش» (ن. جانسن)؛ ۱۹۶۱- «آوازه خوان نه آواز» (روی وارد بیکر)، «قربانی» (ب. دیردن)؛ ۱۹۶۲- «شجاعت کلمه عبور است» (ا. استون)، «به نیروی دریایی پیوستیم» (توی)؛ ۱۹۶۳- «پیش خدمت» (جوزف لوزی)، «دکتر دچار دردسر» (ر. تامس)، «می توانستم هم چنان آواز بخوانیم» (رونالد نیم)؛ ۱۹۶۴- «شاه و کشور» (جوزف لوزی)؛ ۱۹۶۵- «نازنین» (جان شله زینگر)؛ ۱۹۶۶- «مودستی بلز» (لوزی)؛ ۱۹۶۷- «خانه مادری» (کلیتن)، «تصادف» (لوزی)؛ ۱۹۶۸- «تعمیرکار» (جان فرانکن هایمر)، «سباستیان» (د. گرین)؛ ۱۹۶۹- «غروب خدایان» (لوچینو ویسکونتی)، «ژوستین» (ج. کیوکر)، «آه! چه جنگ دل نشینی» (ریچارد آتن بارو)؛ ۱۹۷۱- «مرگ در ونیز» (ویسکونتی)؛ ۱۹۷۳- «مار» (هانری ورنوی)؛ ۱۹۷۴- «نگهبان شب» (کاوانی)؛ ۱۹۷۵- «جواز کشتن» (فرانکل)؛ ۱۹۷۷- «پلی در دوردست» (آتن بارو)، «پروویدانس» (رنه)، «نومیدی» (فاسبیندر)؛ ۱۹۹۱- «بابا نوستالژی» (برتران تاورنیه).