با مشخص شدن شش کاندیدای نهایی انتخابات ریاست جمهوری رفته‌رفته رقابت‌  سیاسی میان شهروندان له یا علیه یک کاندیدای خاص صورت می‌گیرد و از آن سو سینماگران هم در حمایت از نامزدی خاص احتمالاً شاهد رقابت‌هایی میان خود خواهند بود. مهم‌تر از این رقابت‌ها که در ذات هر انتخاباتی نهفته است هر کدام از کاندیداهای انتخاباتی باید به دقت برنامه‌های خود را برای عرصه‌های فرهنگ و هنر و به‌خصوص مقوله سینما مشخص کنند.  در سال‌های اخیر و با روی کار آمدن دولت اعتدال هرچند پیش‌بینی می‌شد برای تحقق شعار تدبیر هم که شده این سینماگران باشند که مدیریت سینمای ایران را در دست گیرند، اما اتفاقی که افتاد استفاده از چهره‌های با حداقل رزومه سینمایی در حیطه مدیریت سینمایی بود، اتفاقی که البته مهم‌ترین نتیجه‌اش تغییر رئیس سازمان سینمایی در هفته‌های انتهایی سال گذشته بود.  در انتخابات پیش‌رو و به‌خصوص در مناظرات انتخاباتی کاندیداهای مختلف حتماً باید درباره برنامه‌ای که برای فرهنگ و هنر و سینما دارند به صراحت سخن گویند و در صورت امکان حتی گزینه‌هایی را که برای مدیریت وزارت ارشاد و البته زیرمجموعه‌هایی مانند معاونت هنری و سازمان سینمایی دارند، به طور کاملاً شفاف اعلام کنند. 

کاندیدایی که برنامه‌ای قطعی برای راهبردهای فرهنگی ندارد و البته منتظر است ببیند انتخاب می‌شود یا نه تا تازه بعد از آن به فکر پیدا کردن وزیر و مدیر فرهنگی باشد، قطعاً نخواهد توانست در این حیطه‌های مهم اثرگذار باشد. این یک واقعیت است، حتی اگر بناست در مقولاتی مانند صنعت، اقتصاد و تجارت هم پیشرفت کنیم به ایجاد زیرساخت‌های فرهنگی نیاز داریم و این زیرساخت‌های فرهنگی ایجاد نمی‌شود مگر با کمک یک سلسله مدیران فرهنگی درجه یک و البته دارای رزومه در حیطه فرهنگ.  تجربه این سال‌ها نشان داد که صرفاً با کلی‌گویی، شعرخوانی و سلفی گرفتن با هنرمندان نمی‌توان مدیریت هنری قابل قبولی داشت و اینکه کوشش شود صداهای منتقدان عارضه‌های فرهنگی با انگ‌هایی چون مزدوری زیر سؤال رود، روشی منطقی برای مدیریت فرهنگی لااقل در دهه 90 نیست.  دهه 90 خورشیدی از میانه گذشته است و حالا هر دولتی که روی کار می‌آید باید حتماً از چهره‌های دارای رزومه فرهنگی مؤثر و نه حاشیه‌ای برای مدیریت فرهنگی استفاده کند.

اگر بناست معاونت هنری انتخاب شود باید به سراغ چهره‌هایی رفت که در شاخه‌هایی چون موسیقی و هنرهای تجسمی صاحب کارنامه مؤثر بوده‌اند و اگر بناست رئیس سازمان سینمایی انتخاب شود قطعاً باید به سراغ آنها رفت که لااقل بیشتر از یک دهه در سینما حضوری مثمرثمر داشته‌اند!

* جوان