اگر بگوییم دست‌هایی وجود دارند که دوست ندارند فیلم ویلایی‌ها دیده شود و این دست‌ها در نهادها و سازمان‌هایی که علی‌القاعده باید انقلابی‌تر از سایر نهادها باشند هستند، احتمالاً متهم به ذهنیتی دایی جان ناپلئونی و توهم‌آمیز می‌شویم ولی به هر حال نمی‌توان درباره اتحاد نانوشته حوزه هنری، صداوسیما و دست آخر سازمان سینمایی برای دیده نشدن فیلم دفاع مقدسی ویلایی‌ها سکوت کرد.

واقع مطلب این است که سه دستگاه «سازمان سینمایی»، «حوزه هنری» و «صدا و سیما» در اتحادی نانوشته سعی در دیده نشدن ویلایی‌ها دارند.

فیلم سینمایی «ویلایی‌ها» با موضوع نقش زنان و همسران رزمندگان در دوران هشت سال دفاع مقدس چند هفته‌ای است که بر پرده سینما رفته است؛ فیلمی که در جشنواره فجر توجه‌های فراوانی را به خود جلب کرد و البته با حواشی مختلفی همراه بود.

از جمله این حواشی بیانیه منیر قیدی پس از حجم ناداوری‌هایی بود که در جشنواره سال گذشته اتفاق افتاد و صدای همه اهالی سینما را هم درآورد. در این بیانیه قیدی می‌نویسد:‌«من این دستاورد آسمانی را با جدال‌های حقیرانه و کوربینانه رقابت‌های زمینیان در گل مانده، تاخت نمی‌زنم و به یاد و خاطره همان «یارانی که غریبانه رفتند از این خانه» ارزش و حرمت غریبانگی‌هایی از این دست را در تنهایی خود با زیبایی بیشتری احساس می‌کنم و این حال را به نامزدی‌ها و مرتبه‌های دیگری که در دست آدمیان ریاکار، حقیر شده است نمی‌دهم.»
این نزاع البته تا روزهای اکران این فیلم نیز ادامه پیدا می‌کند و شنیده‌ها حکایت از آن دارد که موزه سینما که مدیریت آن را محمد حیدری، دبیر جشنواره فجر بر عهده دارد حاضر به اکران این فیلم نشده و در لفافه دلخوری از رفتار قیدی در روزهای جشنواره را دلیل این تصمیم بیان کرده است.

در عین حال نهادهای دیگری همچون «حوزه هنری» هم حاضر به همکاری برای پخش این فیلم خوب نشده‌اند و با اختصاص حداقل تعداد سالن به این فیلم عملاً حمایت ویژه‌ای از فیلم «ویلایی‌ها» انجام نداده‌اند. این در حالی است که حوزه هنری خود را پیشگام تولید و حمایت از آثار با مضامین انقلابی می‌داند.

البته به نظر می‌رسد حوزه هنری که خاستگاه آن حمایت از هنر انقلاب بوده به رفتارهای کاسبکارانه روی آورده و فیلم‌هایی مثل ویلایی‌ها را به نفع فیلم‌های کمدی پرفروش قربانی می‌کند. به همین دلیل سینماهایی که این فیلم را در اختیار دارند نزدیک به 40 و سینماهایی که نهنگ عنبر2 را در اختیار دارند، بیش از دو برابر این عدد است. در مورد فیلم گشت2 نیز این امر صادق است و علاوه بر تعداد بالای سالن‌هایی که حوزه هنری در اختیار این فیلم قرار داده، رایت آن را هم پیش از ساخت خریده و به نوعی در تولید آن شریک شده و سرمایه اولیه آن را فراهم آورده است.

سازمان صدا و سیما نیز همه اختیارات برای پخش تیزرهای تبلیغاتی را اعم از فرهنگی و تجاری به واحد بازرگانی سپرده و اکنون در مغالطه‌ای آشکار پخش تیزر فیلم‌های پرفروش را ترجیح داده و باز هم سر «ویلایی‌ها» بی‌کلاه مانده است.

 کار در این خصوص آن قدر بالا گرفته که شهاب اسفندیاری، رئیس دانشگاه صدا و سیما که از مدیران این مجموعه به حساب می‌آید نیز تاکنون نتوانسته است این مشکل را برطرف کند و خبر از اختصاص سه برابری تیزر رایگان گشت2 نسبت به فیلم ویلایی‌ها می‌دهد.

با مرور این اتفاقات می‌توان دریافت که سه دستگاه «سازمان سینمایی»، «حوزه هنری» و «صدا و سیما» در اتحادی نانوشته سعی در دیده نشدن ویلایی‌ها دارند. در حالی که به نظر می‌رسد در شعار همه این نهادها اصلی‌ترین رسالت و وظیفه خود را حمایت از این گونه آثار بیان می‌کنند.
پیش از این در مورد فیلم «یتیم خانه ایران» هم این اتفاق افتاد و نهادهای حمایتی خیلی دیر به یاد دیدن این فیلم افتادند. تکرار این ماجرا نشان می‌دهد برخلاف ظاهرسازی‌های فراوان عزمی برای حمایت و کمک به دیده شدن این آثار وجود ندارد و همچنان باید شاهد کم‌لطفی نسبت به این آثار حتی از جانب نهادهای مسئول باشیم.