در خبرها آمد که در نشست خبری سریال «زیر پای مادر»، شخصی که در نگاهی متوهم زده و به واسطه دوستان و شبه خبرنگاران خود را لایق عنوان «هنرمند» می داند، با واژه هایی که بیشتر متناسب حال و هوای خودش می باشد از «خمار بودن» خبرنگاری یاد کرد. رفتاری توهین آمیز علیه جامعه مهم رسانه ای که نه نخستین بار بوده و نه آخرین مواجهه ای چنین بی ادبانه از سوی جماعتی هنرمندنما خواهد بود که به غلط جایگاهی گرانقدر در جامعه یافته اند. همان ها که در مقابل قاب تلویزیونی و به دور از بزک دوزک های پشت صحنه چنان خالصانه دم از مردم می زنند که هر مخاطبی با تماشای سیما و شنیدن صدای چنین هنرمندان مردمی! اشک در چشمانش جمع می شود اما برخی از همین قماش متظاهر به مردمداری در خلوت چنان می کنند که آن سرش ناپیداست!

 در چنین فضای بی هویتی است که معیار صداقت به شکلی مجهول بوده و نیز تشخیص قاعده و خطاب قرار دادن «هنرمند» به دلیل فاصله جامعه خبری و منتقدان و خبرنگاران با «دانش و آگاهی» به شکل بی هویتی درآمده است و از این رو هر کسی با قرار گرفتن در مقابل هر دوربینی، عنوان «بازیگر» و «کارگردان» و «فیلمنامه نویس» و ... می یابد. در نهایت همین می شود که هر آدم متوهمی با چند کار سینمایی و تلویزیونی ناگهان چنان جایگاهی برای خود می یابد که کوچک ترین نقدی را برنمی تابد و با بدترین الفاظ در مقابل منتقد قرار می گیرد.

بهترین ضرب المثلی که می توان برای دلایل رفتارهای توهین آمیز مشابه ی نشست سریال «زیر پای مادر» به کار برد، «از ماست که بر ماست» خواهد بود. در واقع دلیل رخ دادن رفتارهای حقارت آمیز نابازیگران و شبه فیلمسازان علیه اهالی رسانه به دلیل انفعال، ناکارآمدی، بی دانشی و فاصله عمیق بخش مهمی از جامعه رسانه ای نسبت به وظیفه مهمی است که بر گردن دارند. وقتی «تنبل بودن» موجب می شود که راحت ترین کار به جای تولید اخبار و انجام گفت و گو و تهیه گزارش، کپی کاری از سوی طیف بزرگی از رسانه ای ها باشد و در نهایت بدون ذکر منبع دارای بیشترین تعداد مخاطب در کانال تلگرامی خود می شوند! وقتی بی دانشی موجب می شود نتوانند 2 خط نقد اصولی علیه اثری و خالق اثری بنگارند! هنگامی که خوش و بش با هنرمندی را به عنوان «گفت و گوی رسانه ای» منتشر می سازند! و زمانی که برخی از صاحبان رسانه ها از فهم رسانه ای به دور بوده و برای حرفه شریف و مهم روزنامه نگاری ارزشی قائل نمی شوند و هر شخص بیکار و یا فردی از بستگان خود را به عنوان «خبرنگار» جا می زنند، همین می شود که بازیگری اقدام به توهین به اهالی رسانه می کند که اگر تصاویر نقش هایش را با وجود کمی تغییر در چهره پردازی کنار هم بگذاریم انقدر مشابه هم بوده و فاقد هرگونه ظرافت است که نمی دانیم در «زیر پای مادر» است و یا «نفس»! بعد هم عده دیگری از همکاران و هم فکران چنین قماشی به شکلی زننده به حمایت از چنین رفتاری دست زده و با ادبیاتی نامناسب از «جاهای سوخته» حرف می زنند! در حالی که اگر مسیر درست و رابطه ای حرفه ای میان هنرمند و رسانه وجود داشته باشد آن ها پی می برند که یک رسانه قدرتمند ظرفیت این را دارد که به فلان هنرمند جایگاهی مناسب دهد و یا حتی موجب تقلیل جایگاهش نزد مردم شود.

وقتی در مقابل توهین برنامه زنده «هفت» که مجری برنامه به راحتی خبرنگاران را «بی تربیت» و خانمی که خود را به غلط بازیگر می داند، خبرنگاران را «نادان» خطاب می کند، نه تنها عکس العمل خاص و هماهنگی از سوی رسانه ای ها صورت نمی گیرد بلکه همین دسته از اشخاص به ظاهر هنرمند به مناسبت های مختلف مورد تکریم برخی از خبرنگاران و بنگاه های رسانه ای قرار می گیرند، همین می شود که باید در انتظار شنیدن هرگونه توهینی باشیم! در واقع باید دانست که ارزش و احترام هر صنف و هر شخصی از سوی خودشان صادر می شود و هر چقدر در مسیر فعالیت خود «غول تر» باشیم، اهمیت و اعتبارمان افزون می شود وگرنه در شرایط «کوتوله بودن» امکان این را می یابیم که هر کوتوله دیگری به خود اجازه دهد تحقیرمان کند.

* آینه نیوز