مهدی خرامان/ شناخت اولین گام ارتباط است، به همین دلیل سریال «خانه پوشالی» یا هزاران اثر این‌چنینی در امریکا ساخته می‌شود، مردم «ایالات متحده امریکا» با عباراتی مانند «واشنگتن دی. سی.»، «کاخ سفید» «سنا و کنگره» زندگی می‌کنند، مانند جامعه خودمان که با اصطلاحاتی همچون «مجلس شورای اسلامی» «هیئت وزرا» و «رئیس‌جمهور» آشنایی دارند، اما حقیقتاً کدام یک از ما می‌تواند برنامه روزانه یک «نماینده مجلس»، یک «وزیر» یا حتی «رئیس‌جمهور» را بیان کند یا به چه میزان از اختیارات و وظایف آنها آگاه هستیم و حتی شناخت سطحی‌تر، یعنی به چه میزان چهره بناهای سیاسی برای ما آشنا است؟
هنر هفتم موفق‌ترین راه نفوذ در میان مردم است، به همین دلیل سال‌ها است هالیوود برای معرفی یا ایجاد ارتباط با مردم از تصویر کمک می‌گیرد، شاید در نگاه اول سریال «خانه پوشالی» به پشت‌پرده سیاستمداران امریکایی می‌پردازد، اما مگر سریال «راز مگویی» را فاش کرده است!؟ سال‌هاست که مردم امریکا از سیاست‌های واشنگتن به تنگ آمده‌اند و به همین دلیل در سال ۲۰۱۶ پایین‌ترین میزان مشارکت در ۲۰ سال گذشته انتخابات را رقم زده‌اند، و اگر «بو ویلیمن» غیر از این چهره را نشان می‌داد، باید کمی تأمل کرد، یا کوین اسپیسی (فرانسیس آندروود) در مصاحبه خود با تلگراف اینگونه می‌گوید: «خیلی وقت‌ها پیش می‌آید که فیلمبرداری «خانه پوشالی» تمام می‌شود و من به هتل برمی‌گردم و تلویزیون را روشن می‌کنم و با خودم فکر می‌کنم، داستان‌های ما آنقدر هم دیوانه‌وار نیستند!»
پس ساده‌انگاری است اگر هدف ساخت این سریال را بیان مسائل تیره «کاخ سفید» بدانیم که جزو بدیهیات است، اما پس هدف اصلی ساخت چنین آثاری چیست؟
ابتدا باید به این نکته اشاره کرد که آثار هالیوود، تنها کاربرد داخلی ندارد، بلکه بیشتر برای القای تفکرات و سیاست‌های امریکا در کشورهای دیگر ساخته می‌شود، چهره‌ای که این‌بار در سریال خانه پوشالی از دولتی حیله‌گر، قوی و پرقدرت حرف می‌زند که رئیس‌جمهور آن بی‌درنگ یک‌بار دستور جنگ می‌دهد، بار دیگر از سیاست خنده و فریب یا از چاشنی ثروت استفاده می‌کند به همین دلیل زمانی که «اد میلیبند»، رهبر حزب کارگر انگلیس چند سریال و فیلم انگلیسی با درون‌مایه سیاسی را به اوباما هدیه می‌دهد، در جواب مجموعه کامل سریال «خانه پوشالی» را دریافت می‌کند، مسئله‌ای که باعث شناخت دنیا از سیاست‌های کاخ سفید می‌شود.
اما این مسئله سوی دیگری هم دارد، یعنی شناخت مردم «ایالات متحده امریکا» از قانون کشور خود و روند تشکیلاتی آن، اما ای‌کاش هنرمندان و رسانه ملی به جای غرق شدن در ژانر «نکبت» یا «لودگی» یا بیان تیکه‌های دم‌دستی سیاسی کمی به مسائل کلان کشور بپردازند، تا مردم ایران حداقل چهره‌ای از سیاست کشور را بتوانند تصور کنند.
* روزنامه جوان
ارسال نظر