بنابراین در جامعه 80 میلیونی ما، وقتی دو میلیون نفر به سینما می‌روند و در فیلمی شاهد و شنونده صحنه‌ها و دیالوگ‌های نامناسبی می‌شوند، باید دید میزان اعتراض عمومی به این قضیه چقدر است.

این مساله متفاوت با رسالت مطبوعاتی و رسانه‌ای ما است که درصدد تزکیه این نوع فیلم‌ها هستیم. باید ببینیم جامعه به چه سمتی می‌رود. ما باوجود دیدگاه‌ها و سلیقه‌های مختلف، یک جامعه مذهبی و اخلاقگرا هستیم.

سینما هم حرفه‌ای است که می‌تواند مخاطبان مختلفی را جذب کند، لذا این دیالوگ‌ها، دیالوگ‌های لمپنی است. سینمای لمپنیزم همیشه در کشور ما و در خیلی از کشورهای دیگر جواب داده است.

این موضوع حتما برای آنهایی که به این تیپ فیلم‌ها توجه می‌کنند و آمار تعداد مخاطبان آن را بالا می‌برند، مهم نیست و قطعا هرچقدر در این زمینه دوستان فیلمساز گسترده‌تر حرف بزنند، احتمالا این فیلم‌ها از فروش بیشتری هم برخوردار خواهد شد بنابراین اگر می‌خواهیم جامعه خودمان را بشناسیم، اتفاقا باید در نظر بگیریم که این مساله تا کجا پیش می‌رود و چه زمانی مردم عکس‌ العمل نشان می‌دهند.

عکس‌العمل به صورت خودجوش، نه این‌که کسانی که اصلا فیلم‌ها را ندیده‌اند، معترض شوند. باید ببینید چه زمانی مردم سالن سینما را رها می‌کنند و معترض بیرون می‌روند.

معتقدم خود مردم به این سمت خواهند رفت. یعنی مردم در جایی عکس‌العمل نشان خواهند داد و این‌طور نیست که این فیلم‌ها بتوانند به این مسیرکماکان ادامه دهند و جلو بروند.

مردم این کار را قبلا هم انجام داده‌اند و سینمای قبل از انقلاب را طرد کرده‌اند، آن هم در مقطع انقلاب بلکه حتی پیش از آن، یعنی معترض فیلم‌هایی شدند که صحنه‌های نامناسب داشت.

به نظرم حتی اگر الان ناراحت می‌شویم، باید حوصله کنیم تا ببینیم مردم کجا پس می‌زنند. به شما قول می‌دهم خیلی طول نمی‌کشد و مردم پس می‌زنند و معترض می‌شوند.

غیر از این بهترین راه‌حل، تعیین رده سنی برای تماشای فیلم‌هاست. هرچند نباید به این مساله بسنده کرد و باید با طراحی و اعمال علائمی در همه عناصر تبلیغاتی فیلم‌ها اعم از پوستر، عکس‌ها و تیزرها، آثار را به خوبی به مردم معرفی کنیم و بگوییم مثلا این فیلم خانوادگی نیست. یعنی وقتی مشخص می‌کنیم این فیلم خانوادگی نیست، مردم علامت آن را بشناسند. مثلا عکس پدر و مادر و بچه باشد و روی آن علامت ضربدر بخورد.

بنابراین با این راه‌حل‌ها بدون این‌که بخواهیم به اختلاف برسیم و سختگیری‌های غیراصولی کنیم و از دل اینها حرف و حدیث‌هایی بیرون بیاید، ما رسالت خود را به عنوان سازمان‌های مسئول همچون سازمان سینمایی و شورای پروانه نمایش انجام داده‌ایم و وقتی می‌گوییم این فیلم، فیلم خانوادگی نیست، فیلم زرد است، دیگر مسئولیت به عهده خود تماشاگران و خانواده‌هاست و خودبه‌خود مخاطب آن فیلم مشخص می‌شود.

سید ضیاءالدین دری - نویسنده و کارگردان