به گزارش سینماپرس، زمانی که گروه هنر و تجربه قرار بود راه بیفتد،اهداف و ایده‌آل‌هایی چون نزدیک کردن رویای علاقمندان فیلمسازی به اکران و...برای آن ذکر می‌شد اما تجربه ثابت کرد که تحقق رویای برخی از فیلمسازان برای سینمای ایران هزینه گزافی را دربر داشته است.

بودجه گروه هنر و تجربه  از سوی سازمان سینمایی تامین می‌شود و  این بودجه برای آثاری هزینه می‌شود که عموما بازگشت سرمایه ‌ای اندک دارند و از سوی دیگر با اشغال سالن‌های پرفروش سینماهای کشور از جمله فرهنگ و بعضا موزه سینما و اکران فیلم های کم مخاطب یا بعضاً بدون مخاطب در این سالن‌ها آسیب جدی به سینمای کشور وارد می‌کنند.

این مشکل وقتی جدی‌تر رخ می‌نماید که بدانیم کارگردانانی هستند که بعد از ۳۰ سال فعالیت در سینما هنوز آثارشان رنگ پرده سینمایی مانند سینما فرهنگ را ندیده است. سینمایی که یکی از سالن‌های سینمایی مطرح کشور به شمار می آید و از ابتدا فیلم‌های در خور توجه سینمای کشور را به نمایش درآورده است. حالا اما  این سینما به اکران فیلم‌های کم مخاطب یا بدون مخاطب فیلمسازان گروه هنر و تجربه اختصاص می‌یابد. 

اختصاص سالن‌های پرفروش سینما به گروه هنر و تجربه، ترویج غیرحرفه ای سینمای هنری و تجربی با صرف هزینه‌های گزاف است . از سوی دیگر این گروه باعث تباه شدن استعدادهای جوان فیلمسازی خواهد شد زیرا جوانان را به گونه ای از سینما عادت می دهد که به مخاطب هیچ توجهی نداشته باشد و از سوی دیگر جذابیت فیلم برای مخاطب را باج دهی به مردم و بی هنری قلمداد می کند. این در حالی است سینماگران مطرح معتقدند سینما بدون مخاطب اصلاً سینما نیست (اگرچه هر فیلم پرفروشی هم لزوما فیلم خوبی نیست). نتیجه این روند، تربیت کارگردانانی است که با آدرس غلط گروه هنر و تجربه تنها به ساخت آثاری عادت می‌کنند که مخاطب برایشان کمترین جایگاه را دارد و حضور در جشنواره‌های خارجی را سرلوحه برنامه خود قرار می‌دهند. به نوعی سینمای هنر و تجربه سینمای تربیت فیلمساز جشنواره‌ای است و ادامه فعالیت این گروه به این شیوه همان سینمای گلخانه‌ای دهه شصت را رواج می‌دهد.

ترویج فیلمسازی کاملا تجربی و بدون هیچ نگاهی به مخاطب،در هیچ جای دنیا به این شیوه که در ایران رواج دارد امکان بروز و ظهور ندارد. این شیوه تنها افزایش تولیدات در این حوزه را به همراه دارد و بس. تولیداتی که سالانه بار اکران سینمای کشور را نه تنها نمی‌کاهد بلکه افزایش کمی چشمگیری می‌یابد و تعداد فیلم‌ها را سالانه تا بیش از ۲۰۰ فیلم افزایش می‌دهد. ۲۰۰ فیلم از کارگردان‌هایی که اغلب مدعی محق بودن برای بهترین شرایط اکران هستند. این در حالیست که سالن‌های سینمای ایران ظرفیت اکران سالانه بیش از ۱۰۰ فیلم را ندارد و در فشرده ترین شکل، این عدد ممکن است به ۱۵۰ هم برسد و باز چند فیلم، هر سال پشت خط اکران می‌مانند. فیلم‌هایی که بعضی از آنها حتی ممکن است نداشتن شرایط اکران را دلیلی بر توقیف فیلمشان بگیرند و فریاد "وا توقیفا!" سر دهند. این یعنی، همانها که مدعی اکران راحت و بی دغدغه هستند، با دست خود شرایطی را فراهم می‌آورند که هر سال چند فیلم امکان اکران پیدا نکند.

از دیگر سو، نکته قابل تامل درباره سینمای گروه هنر وتجربه تبلیغات پرهزینه این گروه است. در شرایطی که امروز اکثر تبلیغات و فضای اطلاع رسانی در فضای مجازی شکل می‌گیرد این گروه همچنان تبلیغاتش را  به سبک دهه شصت و با چاپ کاتالوگ‌ و مجله را ادامه دهد و حتی در حوزه تبلیغات نیز براساس تجربیات شکست خورده و تاریخ مصرف گذشته عمل می‌کند. 

حالا و در شرایطی که این گروه تنها به گروهی تبدیل شده که سینمای گلخانه‌ای دهه شصت را رواج می‌دهد و اثری از ماهیت اصلی این گروه که باید برگرفته از نام آن باشد در این آثار دیده نمی‌شود باید دید آیا مدیران سینمایی به نوع مدیریت و اساسا راه‌اندازی اشتباه این گروه پی خواهند برد یا همچنان سینمای ایران بابت ادامه حیات این گروه باید هزینه پرداخت کند؟

* فارس