جشن مستند و چشمی که حقیقت را ندید!

جشنواره مستند مستقل خانه سینما با سبک جدیدی در برگزاری به پایان رسید. از چند فیلمساز تقدیر شد. در کنار تقدیر شوندگان خانمی با ویلن آهنگ دلخواه خود و دیگران را با سراندن ا رشه روی سیمها مینواخت. جوایزی به سازندگان برتر اهدا شد. مستند سازان خود مدعی اند که واقعیتها و در نهایت حقایق مکشوف را به تصویر میکشند. پس جشنواره نیز میبایست با نگاهی به واقعیتها به مدعیان این چنینی جوایزی اهدا بکند. در این جشنواره به اهمیت تحقیق وپژوهش اشارت ویژه شد و به افراد پژوهشگر جوایزی اهدا کرد.
اما با فراموشی یک واقعیت بزرگ ثابت کرد که این جشنواره ازدرون در ها را به روی واقعیت و حقیقت بسته و از درون تهی است. این واقعیت واین اتفاق بزرگ که دل هر انسانی را به درد میآورد اتفاقی جز کشتارمسلمانان بی دفاع روهینگیائی میانمار نیست که متاسفانه در این جشنواره حتی به یک کلمه یاد نشد. اتفاقی که برای مستند سازان میباست از اهمیت والائی برخوردار باشد. افسوس وصد افسوس.

سینمای ایران در جشنواره ونیز درخشید
جشنواره ونیز جایزه بهترین کارگردانی را به وحید جلیلوند وبهترین بازیگر را به نوید محمدزاده ارائه کرد. خبر بسیار خوشحال کننده وغرور آفرین است.
اما یک سوال؟ آقای جلیلوند مگر در صدا وسیما تربیت نیافته. در برنامه های مذهبی کلامش بنامهای ائمه متبرک و دل هر شنونده ای را بایاد کربلا وکربلائیان به درد نیاورده است.
آقای جلیلوند همزمان با دریافت جایزه به حاضرین در جشنواره وبه شنوندگان میگوید :دعا کنید سینما قبل از اینکه از ما فیلمساز بسازد. یک انسان بسازد.
آقای جلیلوند، آیا اشاره به کشتار ظالمانه مسلمانان در میانمار نمیتوانست آغاز ورود به انسانیت یک فیلمساز باشد. جشنواره ونیز بهترین صحنه  در برابر فیلمسازان به نام جهان بودکه میتونستید دل خدارا بدست بیاورید واز مظلومین دلجوئی کنید. و وحشیگری بودائیان وحامیانشان را به جهانیان ویا لااقل به  فیلمسازانی که میخواهند به انسانیت فکر کنند برسانید. میدانم جو حاکم به چنین جشنواره ها فرصت را از دست آدمها میگیرد حتی فیلمساز انسانی مثل شما. اما قبول کنیم فرصت مغتنم را از دست دادین.