به گزارش سینماپرس، این کارگردان کانادایی که پنج سال است به ساخت قسمت های دوم تا پنجم افسانه فضایی خود به نام «آواتار» اشتغال دارد، افزود: وقتی ۵ سال پیش تجربه ۳ بُعدی کردن فیلم «تایتانیک» را با موفقیت به اجرا در آوردیم، از خودم پرسیدم چرا این کار را با قسمت دوم «ترمیناتور» انجام ندهیم؟ صحنه ای را اضافه نکرده ایم و فقط یک صحنه را ترمیم کرده ایم. صحنه ای که در آن ماشین حمل بار به درون کانال فاضلاب می افتد و شیشه اش خرد می شود اما در صحنه بعدی شیشه اش درست و سر جایش است.

ما این مشکل و به واقع اشتباه را به طریق دیجیتال در نسخه جدید حل کرده ایم. با این حال و به رغم گذشت حدود ۲۷ سال از زمان اکران «ترمیناتور۲» که عنوان جنبی و کامل کننده «روز داوری» هم به آن اطلاق شده، غنای فنی و قوت اسپشیال افکت و پختگی قسمت ها و وجوه فنی این فیلم همچنان حیرت انگیز می نماید و موضوعی مهم جلوه می کند و تازگی های خاص خود را دارد.

از نقاط اوج چنین فرآیندی ذوب شدن فلز وجود کاراکتر منفی فیلم با بازی ماشینی و فاقد احساس رابرت پاتریک و سپس شکل گیری مجدد سیمای او با جوش خوردن مجدد فلزها و چسبیدن شان به یکدیگر است که کامرون با مساعدت بخش فنی مدرن و توانای فیلم چنان صحنه های مربوط به آن را شیک و سریع و ضربتی و موفق از آب درآورده که بینندگان حتی در سال در آستانه آغاز ۲۰۱۸ از دیدن آن شگفت زده خواهند شد و سوختن بخشی از صورت کاراکتر آرنولد شوارتزنگر طی درگیری سنگین اش با این موجود منفی و تبعات این ستیز هم از بخش های جالب فیلم و سند کارایی های فنی آن است. چیزهایی که حتی در برخی فیلم های امروز به رغم گذشت بیش از ربع یک قرن. از آن تاریخ تکرار نشده و کم همتا باقی مانده است.