حتما شما در هفته‌ قبل ماجرای خانم مرضیه برومند را به یاد دارید. ماجرا این بود که ایشان در مصاحبه‌ای قدیمی که با آقای طالبی منتقد و نویسنده محترم و کهنه‌کار سینما داشتند -و اتفاقا جالب بود که معلوم نبود چه کسانی برای چه دنبال آن فیلم قدیمی رفتند؟ - انتقاداتی کنایه آمیز به مسیح علی‌نژاد داشتند و از رفتارهای رسانه‌ای وی علیه حجاب ابراز ناخرسندی کردند.

 بعد از آن یکباره طرفداران ارزش‌ها در کشور شروع کردند به تمجید و قدردانی از خانم برومند و مثلا اینکه "تو با مایی".
اما چند روز بعد خانم مرضیه برومند با انتشار عکسی از کودکی خود بدون حجاب نوشت که اساسا محجبه نبودم و با سیاسی شدن و اجباری بودن حجاب مشکل دارم.

 همین متن کافی بود تا درس عبرتی باشد برای آنان که تا نسیمی از طرف دیگری می‌وزد خوشحال و کیفور به هوا می‌پرند بیشتر از این ضایع نشوند.
حالا داستان کارگردان پنجاه کیلوآلبالو شده است! آقای  مانی حقیقی که حرف‌های همیشگی کارگردانان جشنواره‌ای وطنی را در  برلین یکبار دیگر جوید و ضمن اعلام ناخرسندی از سوالات سیاسی بیانیه سیاسی خود را گفت، یکباره محبوب برخی از بزرگواران چون آقای اسفندیاری شده است و خیال خام برمان داشته است که لابد جایی هم روشنفکران برای ما "تره خورد می‌کنند".
این حس مضموم تهی بودن که بلای جان بسیاری از چهره‌های مذهبی-فرهنگی است رسما دارد ما را دچار فراموشی می‌کند که اصلا چه کاره‌ایم؟

دوست من آقای اسفندیاری یکبار دیگر فیلم بسیار قوی اژدها وارد می‌شود را ببینید تا متوجه شوید که توهماتی که بچه‌های سطح متوسط رو به پایین متدین می‌زدند -اینکه فیلم رسما با زبان سورئال به فضای انقلاب اشاره می‌کرد و با تمثیل اژدها را به ... تشبیه کرده بود- توسط امثال شما استاد محترم مسخره می‌شد بعدها در سوالی که BBC از مانی حقیقی پرسید چقدر نزدیک به واقع بود.
این کارگردان و امثال ایشان تره که هیچ از گوشه چشم هم (طبیعتا) به ما نگاه نمی‌کنند پس لطفا از خودتان(مان) هزینه نکنید.

*حمید صنیعی‌منش