مخاطبان تلویزیون امسال چهره های بسیاری را دیدند که مثل سال های قبل از شبکه ای به شبکه دیگر و از استودیویی به استودیوی دیگر می روند. این چهره ها تا حدی تکراری بودند که گاهی از یک سریال تلویزیونی تنها بعضی از بازیگرانش را دیدند که به شبکه های مختلف رفت و آمد دارند. رویکرد استقبال تلویزیون از موسیقی و دعوت از خوانندگان در این ایام هم اگرچه نکته قابل توجه و مثبتی بود اما وجه منفی آن٬ این بود که در این بخش هم شبکه های مختلف به سمت خوانندگانی رفتند که مردم در موسیقی های عامیانه خود به اندازه کافی آنها را می شناسند و شبکه ها بیشتر با موجی که در جامعه وجود دارد همراه شدند و نتوانستند خودشان خوراک جدیدی به مخاطب عرضه کنند.

اتفاقات خوبی هم اگرچه این میان رخ داد مثل حضور خوانندگانی که این سال ها کمتر در رسانه ملی دیده شدند اما شاید انتظار این بود که تلویزیون از این فرصت استفاده کند و بیشتر فضایی را برای موسیقی های نواحی و قطعات متنوع شهرها و مناطقی از گوشه و کنار کشور فراهم کند که تناسب بیشتری هم با یک آیین ملی دارند.

برنامه های ویژه سال تحویل امسال از دکور گرفته تا نحوه اجرا و ساختار، نتوانستند جذابیت های بصری و محتوایی جدیدی را برای مخاطب فراهم کنند تا پای این برنامه ها بنشیند. گفتگوهای طولانی با هنرمندان در بعضی از شبکه ها و حتی حضور بعضی از هنرمندان که بارها در قاب تلویزیون قرار گرفته اند و از زندگی و افکار و علایق خود سخن گفته اند از جمله نقاط ضعف برنامه ها بود.

شاید بیشترین سود را در این چند شب نه مردم نه تلویزیون نه حتی هنرمندان و چهره های مدعو بردند بلکه بیشترین سود نصیب اسپانسرها و صاحبان اپلیکیشن های مختلفی شد که به بهانه ساخت برنامه های جذاب آنتن رسانه ملی در اختیارشان قرار گرفت و به صورت مکرر نامشان برده شد.