این نمایشنامه نویس در گفتگو با خبرنگار تئاتر خبرگزاری سینمای ایران مستندات تاریخی و دینی را دستمایه ‌های خوبی برای درام دانست و از پرداخت‌های ساده انگارانه انتقاد کرد گفت: متن ‌های ما در کلیه محورها و به خصوص محورهای موضوعی مانند دفاع مقدس و دین خسته کننده و محافظه کارانه شده است.

نویسنده نمایشنامه «یونس پسامبر(ع)» با بیان اینکه حرفم تلخ است اما حقیقت است پس آنرا می گویم تاکید کرد: می‌خواهم بگویم ما در حوزه نمایشنامه نویسی دینی کار نکرده ایم، اگر هم کاری صورت داده ایم به شدت در انجام آن محافظه کار بودیم و برای دانستن مطالعه نکردیم یا کمتر از مطالعه برای آموختن بهره گرفتیم.

وی ‌سیستمی که تئاتر آن دولتی است را سیستمی دانست که نویسنگان فعال در آن اگر می گویند که برای خودشان کار می‌کنند در واقع برای سفارش هم کار می‌کنند و تصریح کرد: ‌‌خطر اصلی وقتی است که ما شروع می‌کنیم به سانسور خودمان. من انتقادم این است که اگر ما در درام مذهبی صورت‌های متعالی پیدا نکردیم یکی از دلیل ‌هایش همین خود سانسوری است.

کرمی در ادامه افزود: فکر نمی ‌کنیم کدام موضوع ما را به سمت موضوعاتی بدیع تر سوق می‌دهد،‌ به این فکر می‌کنیم کدام موضوع ما را وارد آن بازی می‌کند. به همین دلیل یکی دو موضوع بیشتر در کارهای مان دیده نمی شود، چون فکر می‌کردیم موضوعات دیگر با مشکل روبرو خواهد شد اصلا سراغ آنها نمی رویم. لحظه تلخ داستان اینجاست که در این خود سانسوری و نرفتن به سوی شکل‌ها و موضوعات جدید تا آن حد افراط کرده ایم که دیگران ما را با موضوعی خاص که مدام حول و حوش آن قلم می زنیم می‌شناسند.

کارگردان نمایش «قصه خوب خدا» در ادامه خاطرنشان کرد: به فرم‌های یک شکل و عادت شده می‌پردازیم و اگر چیز جدیدی ببینیم آن را رد می‌کنیم. رک بودن ما را می‌ترساند. ناخود آگاه چیزهایی را نهی می‌کنیم که می تواند قابلیت انتشار داشته باشد. در درام دینی هم این وحشت وجود دارد.

کرمی در پایان مشکلات نمایشنامه نویسی موضوعی را برای عموم نویسندگان مشترک دانست و گفت: حفظ ارتباط با یکدیگر‌، پرهیز از غر زدن و به جا گذاشتن اثر برای نسل‌های آینده را به نویسندگان یادآوری می کنم و بر این نکته اصرار دارم که فراموش نکنیم ما درام ‌نویسیم و در یک جهت خلاقانه حرکت می‌کنیم، حرف ما باید هم مال امروز باشد و هم برای فردا و آیندگانش که میراث بران هنر ما هستند.

انتهای پیام/ن.ف