سینماپرس/ بهمن مطلق- ادعاى دين دارى و دين باورى،درامی خانوادگی،داستانی حقیقت طلبانه،قیامی در برایبر زورگو  که در آن خانواده حضرت هم از طفل شیرخوار تا زنان و فرزندان حضور داشتند و به دنبال احقاق حق بودند و  شخصيت واقعه نگار و ابعاد شخصيتى رهبر و قهرمان حادثه و خیلی دیگر از مفاهیم مهم وجود دارد که می توان از این زوایای دید به این حادثه تاریخی نگاه کرد. در آن زمان به دلیل اینکه این واقعه نامعمول بود و معمولا اتفاق‌های از این دست رخ نمی‌داد و همچنین شخصیت ها از صغیر و کبیر در آن حضور داشتند هر قشر از جامعه در سن و شرایط مختلف به نوعی می‌توانست با افرادی که در آن واقع حضور داشتند همذات پنداری کند. این باعث می شد تا هر کس با هر زاویه نگاهی بتواند به این حادثه نگاه کند و این داستان تا به این حد روی مردم اثر گذاشت و اینگونه ماندگار شد. واكنشی که از زمان وقوع اين حادثه تا به امروز، هر انديشمند و انسانی را كه با تاريخ عاشورا سر و كار داشته است، به فراخور فهم و برداشت خويش از اين واقعه درباره قيام كربلا و اهداف آن، سخن گفته است.

 انتظار از سینمای ایران برای تعریف چنین داستان هایی نه به این دلیل که ادعای ارزشی بودن را دارد، بلکه این داستان در ذات خود درامی تراژیک و آرمان خواهانه است و مردم در همه زمان ها به این داستان ها علاقه مند هستند و نمونه های کوچکتر این داستان در نقاط مختلف دنیا این را نشان می دهد. اما چرا در سینمای ایران فیلم های از این دست خیلی کم است اگر نگوییم نیست؟چرا چنین داستان هایی با این ابعاد و خیل عظیمی از طرفداران مورد توجه فیلمسازان قرار نگرفته است؟ آیا داستان به اندازه کافی برای فیلمسازان جذاب نیست؟

نگارنده در این جند روز منتهی به روزهای تاسوعا و عاشورا در صحبت با فیلمسازان و بازیگران و دست اندر کاران سینما در مورد عدم حضور داستان و حادثه عاشورا در سینمای ایران دلایل و توجیهات آنها را برای نساختن چنین فیلم هایی را کافی نمی داند. این حادثه عظیم تر از آن است که بتوان با نگاه فیلم های قیمه ای آن را به روز کرد. حادثه عظیم تر از آن است که بتوان آن را در خفا نگه داشت و یا دلیل وجود محدودیت‌هایی در نشان دادن برخی صحنه هاست برای نساختن چنین فیلم هایی کافی نیست.داستان کربلا و عاشورا پر از بازیگران و شخصیت های است که هر کدام از آنها می تواند بتر چند فیلم سینمایی را به دوش بکشد. حواشی داستان عاشورا از جنبه های سیاسی،نظامی،دینی،خانوادگی،قهرمانی، و خرده پیرنگ های زیاد و حواشی زیادی پیرامون هر کدام از این جنبه ها وجود دارد که به تنهایی می تواند موضوع فیلم های سینمایی باشد اما چرا ما این فیلم ها را در سینما نمی بینیم؟

باید پذیرفت بعضی در جایگاه های مدیریتی در سینمای ایران هیچگاه نمی خواستند و شاید می ترسیدند صریح به این داستان ها پرداخته شود و همیشه فیلم های کمی هم که در این باره ساخته شده و فیلم هایی تاریخی و تک بعدی و تکراری بوده است و جسارت و ورود به چنین موضوعاتی نداشته اند و این باعث شده تا روی خوشی به فیلم سازان به این موضوعات نشان ندادند.

باید پذیرفت فیلمسازان به اندازه کافی دغدغه ساخت چنین فیلم های را نداشته اند چرا که بخاطر ساخت فیلم های از این موضوع پایین تر پافشاری کرده اند و موفق شده اند فیلم هایشان را بسازند اما در مورد عاشورا نه. فیلمساززان ایرانی قبل از اینکه وارد شدن به پروژه ساخت چنین فیلم هایی هزاران دلیل و محدودیت را جلو خود می بینند و قید همه چیز را می زنند. آنها تحمل سختی و ایستادگی در مقابل نگاه‌های دیگری را ندارند. باید پذیرفت فیلمساز به عنوان مهمترین شخص در ساخت فیلم باید به اندازه کافی ثابت قدم باشد و باید بگویم در سینمای ایران برای ساخت فیلم های عاشورایی به اندازه کافی ثابت قدم وجود ندارد.

سال ها می گذرند و مخاطبان فیلم های تکراری و تاریخی و آن هم مقطعی خاص از تاریخ را هر سال با ورود به ایام محرم می بینند و سینمای ایران این را به مخاطبان خود بدهکار است.سینمای ایران بدهکار است به فیلم های عاشورایی.