چند روز پیش و به تاریخ ۱۹ مهر ۱۳۹۷، سیدعباس صالحی در صفحه شخصی‌اش نوشت:
«تئاتر لاکچری تیر خلاص به این هنر مردمی است. اداره کل هنرهای نمایشی با هم‌اندیشی و همیاری خانه تئاتر، حریم صحنه را از آن مصونیت دهد.»

درست در همان حالی که آقای وزیر این چند جمله‌ی کوتاه را در مقامِ مطالبه‌گری می‌نوشت که بر روی یکی از سایت‌های بلیت‌فروشی، قیمت بلیتِ کنسرت خنده به ۳۰۰ هزار تومان رسید. پیش‌تر و در روزهای شهریور سال جاری، کنسرت‌های جشنواره ققنوس، قیمت بلیت‌هایش را به بیش از ۲۰۰ هزار تومان رساند.

در همین روزهایی که آقای وزیر این چند سطر را برای انتشار در صفحه شخصی‌اش تایید کرده؛ کنسرت‌های بسیاری برنامه‌ریزی می‌شود تا در سالن برخی هتل‌ها به صحنه روند. سالنی که انتهای لاکچری بازی است و بلیت‌هایش قرار است در همان حوالیِ ۲۰۰ هزار تومان باقی بمانند.

اگر لاکچری بودن برای تئاتر خوب نیست، برای موسیقی هم خوب نیست. این دو هنر در بالا رفتنِ سطح فرهنگی جامعه تاثیر بسیار دارند و باید قیمت بلیت‌هایشان به گونه‌ای باشد که عامه‌ی مردم بتوانند حداقل برای سالی یک یا دو بار، از این دو هنر بهرمند شوند.

البته پیش از آنکه آقای وزیر به فکر جلوگیری از لاکچری شدنِ هنر تئاتر بیافتد، موسیقی در دام لاکچری شدن افتاده بود. اکنون سال‌هاست که کنسرت‌های موسیقی کالایی لوکس محسوب می‌شوند و بخش کوچکی از جامعه به این کالای فرهنگیِ لوکس دسترسی دارند. با این حال شاید آقای وزیر بتواند از افراطِ لاکچری شدنِ موسیقی جلوگیری کند و نگذارد که قیمت بلیت کنسرت‌های موسیقی بیش از این بیشتر شود.

تیر خلاص به موسیقی از همان زمانی زده شد که قیمت بلیت کنسرت‌ها توسط تهیه کنندگان به بالاترین حدش رسید. اما گویی جولان تهیه کنندگان در این عرصه پایانی ندارد و آنها می‌خواهند تیر خلاصِ دوباره‌ای بر پیکره موسیقی بزنند. تیری که شاید آقای وزیر بتواند جلویش را بگیرد.