طالبی در توئیتی که در پی خبر محکومیت قضایی حسن عباسی به اتهام توهین به وزیر مسکن و شهرسازی و معاونت حقوقی ریاست جمهوری منتشر کرده، نوشته است: «بستن دهان حسن عباسی یعنی اینکه دولت با شعر، سخنرانی و مقاله سر عقل نمی‌آید، باید خیلی سریع قصه ملاقات سال ۶۵ روحانی را به‌صورت یک فیلم سینمایی به‌نام خیانت به امام وامت به جشنواره برسانیم و در روز آزادی و استقبال از آقای عباسی، به دیدن اکران خصوصی فیلم برویم.»

در روزهای اخیر، انتشار خبر محکومیت حسن عباسی منتقد دولت که به خاطر شکایت به وزیر راه، مسکن و شهرسازی و معاونت حقوقی ریاست‌جمهوری به تحمل هفت ماه زندان محکوم شد، واکنش‌های برخی از چهره‌های فرهنگی را در پی داشته است، از سخنان علیرضا طالب زاده گرفته تا موضع صریح ابوالقاسم طالبی.

عباسی یکی از جدی‌ترین منتقدان داخلی دولت است که پیش از این محکومیت نیز نقدهایی بر عملکرد و سوابق دولت و برخی از چهره‌های دولتی از جمله رئیس‌جمهور داشته و چند باری هم به همین دلیل به دادگاه احضار شده است. یکی از مواردی که حسن عباسی به دلیل آن به دادگاه احضار و تبرئه شده، موضوع دیداری است که در سال ۶۵ در پاریس رخ داده است و عباسی توانسته در دادگاه با ارائه مستندات از این موضوع تبرئه شود. ابوالقاسم طالبی نیز در توئیتی که منتشر کرده خواهان ساخته شدن فیلمی بر اساس همان دیدار مخفیانه شده است.

احیای ژانر سیاسی

کارگردان قلاده‌های طلا یکی از معدود فیلمسازان سینمای ایران است که به ژانر سیاسی علاقه دارد. این کارگردان با ساخت آثاری مانند «آقای رئیس‌جمهور» و «قلاده‌های طلا» نشان داده که در این ژانر تبحر دارد. جسارت وی در نقد دولت اصلاحات با فیلم «آقای رئیس‌جمهور» و پرداختن به حوادث سال ۸۸ با فیلم «قلاده‌های طلا» وی را از بسیاری از هم‌صنفان خود مستثنی کرده است.

زمانی که قلاده‌های طلا ساخته شد هنوز کشور از التهابات ۸۸ دور نشده بود و طالبی نشان داد موقع‌شناسی سینمای سیاسی را بلد است و در فیلم علاوه بر نقد عملکرد نیروهای انتظامی و اطلاعاتی کشور، به ریشه‌های اتفاقات و نقش نیروهای بیگانه در تفرقه افکنی در ایران پرداخت.

این کارگردان حتی در فیلم «یتیم‌خانه ایران» که در ژانر تاریخی ساخته شده بود نیز نگاه سیاسی خود را به نفوذ انگلیس در ایران حفظ کرد. پیشنهاد اخیر ابوالقاسم طالبی اگر در مسیر تولید قرار گیرد، می‌تواند نوید دوباره‌ای برای زنده شدن ژانر سینمایی سیاسی در ایران باشد؛ ژانری که اغلب سینماگران ایرانی تمایلی به ورود به آن ندارند یا اصولاً تخصصی در بیان مسائل سیاسی ندارند؛ رویکردی که برعکس در سینمای هالیوود جزو ژانرهای جذاب سینما به شمار می‌رود. مستندات مربوط به دیدار سال ۶۵ در فضای مجازی موجود است و اگر طالبی بر مسئله‌ای که مطرح کرده پافشاری کند و از سوی دولت نیز سنگ‌اندازی در مسیر تولید چنین فیلمی صورت نگیرد، به طور حتم شاهد یکی از جنجالی‌ترین فیلم‌های سینمای ایران خواهیم بود؛ فیلمی که می‌تواند سینمای سیاسی ایران را به دو مقطع قبل و بعد خود تقسیم کند. توئیت منتشر شده از سوی طالبی با استقبال خوبی در توئیتر مواجه شده و افکار عمومی نسبت به روشنگری درباره یکی از نقاط ابهام حوادث سال ۶۵، ابراز تمایل کرده‌اند.

سینمای سیاسی به دلیل روشنگری درباره مسائل پشت پرده سیاست و بیان ناگفته‌هایی که اغلب مردم درباره آن بی‌اطلاع یا کم اطلاع هستند، همیشه جزو گونه‌های پرطرفدار سینما بوده است. پا گرفتن این سینما در ایران اغلب با مخالفت دولت‌ها روبه‌رو شده و به‌رغم شعار آزادی بیان، اغلب آثاری که در این ژانر ساخته شده‌اند، با مخالفت‌های علنی و پنهانی روبه‌رو شده‌اند. نمونه این برخوردها را می‌توان با فیلم «آقای رئیس‌جمهور» ساخته ابوالقاسم طالبی مشاهده کرد که حتی پیدا کردن سکانس‌هایی از این فیلم در فضای مجازی بسیار سخت است.

*جوان آنلاین