آیا دبیر جشنواره حقیقت حاضر است با خانواده خود به تماشای برخی مستندهای حاضر در جشنواره اش بنشیند؟ این سوال ساده شاید برای سیدمحمدمهدی طباطبایی نژاد، مدیر عامل مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی سخت ترین سوالی باشد که این روزها با آن مواجه است.

چرا که برخی فیلم های مستند روی پرده این جشنواره بدون کوچک‌ترین ملاحظه اخلاقی در حال اکران برای عموم هستند. مستندی مانند خاتمه از جمله این آثار است که ماجرای دختری افغان تبار است که گرفتار خشونت اطرفیان خود شده است، ماجرایی که مخاطبان پای ثابت این جشنواره ده‌ها نوع روایت مشابه، و پرتکرار آن را با عنوان های مختلف دیده‌اند.

مستندی که با تماشای آن می‌شود فهمید پیش از جشنواره حقیقت برای جشنواره‌های خارجی زیر نویس، و به بهانه واقع نمایی، نقاط نمایشی و کلیشه در آن کاشته شده است.

اما نکته عجیب این فیلم، وجود کلمات رکیک و موهن در مستند است که از سوی جشنواره‌ای که مدعی بازبینی آثار است حتی صدای بوق روی آن قرار نگرفته است.

سوال اینجاست که خط قرمز اخلاقی جشنواره‌ای که شعار آن الهام گرفته از سخنی از حضرت امیر(ع) است، چیست؟ آیا پخش فحش‌های ناموسی و خارج از عرف در حضور خانواده‌هایی که به جشنواره اعتماد کرده‌اند قرابتی با این شعار دارد؟ دبیر جشنواره دقیقا چه نقشی را در این میان ایفا می‌کند؟

نکته عجیب‌تر اینکه چنین مستندی بر اساس شنیده‌ها در میان نامزدهای بخش های مختلف حضور دارد و در صورت تایید چنین خبری باید دید هیات داوران این جشنواره چه پاسخی به این بی اخلاقی خواهند داشت؟

جشنواره ای که با سختگیری‌های فراوان، بسیاری از آثار انقلابی را به دلیل حساسیت محتوایی در مواجه با دولت کنار گذاشته است، چگونه می‌تواند فیلمی تکراری با مضامین غیر اخلاقی را به عنوان برترین آثار خود معرفی نماید؟ فیلمی که نه تنها هیچکدام از مولفه‌های معرفی شده جشنواره را ندارد بلکه مضامینی مغایر آن نیز در دل خود جا داده است.