هنر را رسانه‌ها به مخاطبان معرفی می‌کنند. یکی از مهمترینِ این رسانه‌ها در کشور ما تلویزیون است که زیر نظر سازمان صدا و سیما اداره می‌شود. این سازمان عریض و طویل، ۲۰ شبکه تلویزیونیِ سراسری، ۱۲ شبکه برون مرزی و ۳۳ شبکه استانی دارد که ساعت‌های بسیاری در طول شبانه روز برای مخاطبان میلیونیِ تلویزیون برنامه پخش می‌کنند. بیشتر این برنامه‌ها هم با موسیقی همراه هستند. حال باید دید تلویزیون با این حجم بالای برنامه‌ها و مخاطبانش، توانسته است در ارتقای سطح کیفی موسیقی در کشور و در نزد مخاطبان تاثیر بسزایی داشته باشد یا خیر.

امروز در دسترس‌ترین رسانه در کشور ما تلویزیون است. بی‌شک هیچ رسانه‌ای در ایران به اندازه‌ی تلویزیون مخاطب ندارد. در عین حال بیشترین حجم موسیقی در قالب برنامه‌های تلویزیونی پخش می‌شود. پس آنچه از تلویزیون چه در قالب برنامه‌های مختلف و چه در قالب برنامه‌های موسیقایی پخش می‌شود، بی‌شک تاثیر بسیاری بر جامعه خواهد داشت.

بسیاری از اهل هنر بر این باورند که تلویزیون آنگونه که بایسته و شایسته است به موسیقی اصیل و جدی نمی‌پردازد و بیشتر به پخش موسیقی‌های سطحی مشغول است. از سوی دیگر مدیران تلویزیون شاید این نظر را چندان قبول نداشته باشند. آنها می‌گویند شبکه‌های تلویزیونی تعدادشان زیاد است و انوع مختلف موسیقی از این شبکه‌ها پخش می‌شود.

در ادامه متن گفت‌وگو با محمدعلی بهمنی را می‌خوانید:

دیدگاهتان درباره‌ی اوضاع شعر و ترانه در عرصه موسیقی کشور چگونه است. به نظر می‌رسد که اوضاع چندان مساعد نیست و شعرهایی با سطحی پایین در بخش‌های مختلف موسیقی خوانده و اراده می‌شود. اگر چنین اتفاقی در حال رخدادن است، علتش چیست و چرا این شعرها اجازه اجرا دارند.

این «چرا» اندوهی در درونش هست. اندوهی که چرا باید این مزخرفات را بشنویم. دلمان برای کلام‌مان می‌سوزد.

بیشتر این کارها(ترانه‌ها و شعرهای سخیف) در شورای شعر دفتر موسیقی وزارت ارشاد رد شده‌اند. اما متاسفانه پخش می‌شوند. دوستان من در شورای شعر دفتر موسیقی سعی می‌کنند شعرها و ترانه‌های مبتذل و سخیف را رد کنند اما متاسفانه همین آثار پخش می‌شوند.

ما برای حل این مشکل گفت‌وگوهای بسیاری داشتیم که نتیجه نداد به همین دلیل هم تصمیم گرفتم که مزاحم کارهای ضعیف نشوم و از شورای شعر دفتر موسیقی کنار کشیدم.

اما دوباره برگشتید.

دوباره از من خواستند که بمانم. حدود بیست روز پیش خواستیم که نشستی با شرکت‌هایی که در زمینه تهیه و تولید آثار موسیقی فعال هستند، داشته باشیم. از میان شرکت‌ها چند نفری آمدند که در میانشان کسی بود که خودش را نماینده یکی از این شرکت‌ها معرفی کرد.

همین شخص آمد و گفت که ما هیچ نیازی به شورا نداریم. گفتیم که چطور مگه؟ گفت شما وقتتان را بی‌خود تلف می‌کنید. شما شعرهای ما را رد می‌کنید و ما خودمان می‌دانیم چطور حلش کنیم.

من هم به او گفتم پس این نشست و این گفت‌وگوها به چه دردی می‌خورد و چه دلیلی دارد که اینجا هستیم. من هدفم کمک به حیثیت کلام در موسیقی است و می‌خواهم به جایی برسیم که هم شما راضی باشید و هم ما بتوانیم کیفیت آثار را حفظ کنیم.

این شخص گفت: روزگار ما الان این شعرها را می‌خواهد و مردم ما اینگونه شعرها را می‌خواهند.

در حال حاضر اوضاع شعر و ترانه در آثاری که از شبکه‌های تلویزیون پخش می‌شود را چگونه می‌بینید.

صدا و سیما مدت زیادی نیست که از آلبوم‌ها و تک‌قطعه‌هایِ ارشاد بهره می‌برد. الان به طور کلی تمام استودیوهای تلویزیون بسته است و بیشتر آثاری را پخش می‌کنند که از مجرای ارشاد تولید می‌شود.

صدا و سیما آثاری از میان آثار تولید شده در ارشاد، قطعه‌هایی را پخش می‌کند که کیفیت بهتری دارند. حالا فکر کنید آثار نازل چه وضعیتی دارند!

در حال حاضر بیشتر استودیوهای داخل تلویزیون بسته است و بیشتر آثاری که پخش می‌کنند خارج از تلویزیون تولید شده‌اند. آنچه ما می‌دانیم این است که تلویزیون به دلیل نداشتن بودجه حجم تولیدهایش را کاهش داده است.

گاهی دیده می‌شود که خوانندگانی که موسیقی‌شان سطح کیفی پایینی دارد، مهمان برنامه‌های مهمِ تلویزیونی می‌شوند.

برخی از تهیه کنندگانی که در تلویزیون برنامه‌های مختلفی تولید می‌کنند پول میگیرند تا مهمانان خاصی را دعوت و آثار خوانندگان خاصی را پخش کنند.

موسیقی ما داشت راه درستش را طی می‌کرد و از ادبیات غنی و پرباری استفاده میشد. الان برخی از خوانندگان و تهیه کنندگان می‌گویند که از ما خواسته‌اند که اینگونه شعرها و ترانه‌ها(شعرها و ترانه‌های سخیف) را استفاده کنیم. اصلا هم معلوم نیست چه کسی این را خواسته است. جالب اینکه جلوی این مسئله هم گرفته نمی‌شود.

شما در شورای شعر و ترانه دفتر موسیقی در طول هفته با چه حجمی از آثار برای بررسی کردن روبه‌رو هستید. آیا همه‌ی اشعاری که به دست شما می‌رسد، کیفیت پایینی دارند؟

حجم آثاری که برای بررسی وارد شورا می‌شود بسیار بالاست. در طول هفته حدود ۴۰۰ تا ۵۰۰ اثر بررسی می‌شود. در میان این آثار، شعرها و ترانه‌های ارزشمندی هم وجود دارد. اما پس از اینکه ما این آثار را تایید می‌کنیم، متوجه می‌شویم به خواننده‌اش اجازه‌ی خواندن آن شعرِ ارزشمند را نداده‌اند.

مسئله اینجاست که باید جلوی این اتفاق‌ها گرفته شود و این کار باید در ارشاد انجام شود. متاسفانه با تمام اختیاراتی که در وزارت ارشاد و دفتر موسیقی وجود دارد، هنوز به طور عملی اقدامی برای جلوگیری از این روند انجام نشده است.

این دوستان خیلی صریح می‌آیند و جلوی مدیران می‌گویند که ما قدرتش را داریم که مجوز این آثار را بگیریم.

*تسنیم