فیلم سینمایی مسخره باز  اگر چه با ارجاعات زیاد خود به فیلم های مختلف ایرانی و خارجی، چهره ای عشق سینمایی از همایون غنی زاده می سازد؛ اما باید توجه داشت که حضور بیش از اندازه و افراطی این ارجاعات، بلاخص در نیمه پایانی اثر حوصله مخاطب را به سر برده و ایشان را بیشتر به ذهنیت تله تیاتری در مواجهه این اثر می کشاند؛   اثری که در روایت خود از شخصیت های تیپیکال بهره گرفته است؛ بازیگرانی که جنس شخصیت پردازی آن ها و همچنین فرم بازی ایشان به صورتی هنرمندانه و در عین حال کاملا تئاتری است و این وجاهت تئاتری در میزانسن ها و یا حتی نوع دیالوگ های شخصیت ها، به وضوح مشاهده می شود و در این میان تنها جلوه های بصری این اثر است که موجب می شود تا مرز بین سینما و تئاتر در مسخره باز از هم متمایز گردد و این همه در حالی است که فیلمنامه کاملا سیاسی اثر سعی ویژه ای دارد تا مخاطب خود را به نا امیدی مطلق از آینده اجتماعی خود برساند. آینده ای که از منظر کارگردان متولد سال ۱۳۵۹ هجری شمسی اثر، جُز با زلزله ای شدید تغییر نخواهد نمود؛ انقلابی بنیادین که می بایست پس از زلزله و فروپاشی ساختارهای موجود، سونامی ویژه ای را از برای شتشوی کامل پلیدی ها تجربه نماید؛ در غیر این صورت روزمرگی و سیاهی مطلق تنها آینده قابل تصور از برای این جامعه است؛ آینده ای فلاک بار از برای جامعه ای خواب زده، متوهم، گدا پرور، ترسو و محافظه کار که دیگر اصلاح پذیر نیستند.