محمدعلی سلیمانی/ پرویز شهبازی فیلمساز و کارگردان جشنواره ای ساز؛ بعد از مالاریا که در سال ۱۳۹۴ هجری شمسی ساخته شد و توانست نظر بسیاری از جشنواره های جهانی را به خود جلب نماید؛ امسال به سراغ ساخت فیلم اجتماعی دیگر به تهیه کنندگی محمد شایسته و رامبد جوان رفت و توانست با بودجه و گنجی که رامبد به واسطه خندوانه به آن نایل گردیده؛ فیلم سینمایی طلا را بسازد. فیلمی سیاه که از بازیگران سلبریتی و نام آشنایی همچون هومن سیدی و نگار جواهریان در نقش های اصلی  خود بهره گرفته است. البته فیلم سینمایی طلا به خوبی توانسته اصول روایت سینمایی را رعایت نماید و از این جهت از مقدمه ای  طولانی برای شروع قصه خود بهره می گیرد و برای اینکه رابطه ی چهار دوست اصلی قصه را به ما معرفی کند خیلی زمان می گذارد. البته قطعا نمی توان گفت که شهبازی در فیلمنامه ایده جدیدی از برای پیشبرد داستان دارد و اساسا طلا هیچ دستاورد فنی و تخصصی خاصی را در بر ندارد و به شیوه معمول و کاملا معمولی به روایتی سینمایی ارایه می کند و این همه در حالی است که کارگردان اثر، اساسا دغدغه جنسی بسیاری دارد و این دغدغه جنسی، بالاخص بعد از فیلم سینمایی خانه دختر، با گویشی مینی مالیستی همراه گردیده و این گویش در تمامی آثار او بیش از گذشته به چشم می خورد. گویشی که شهبازی هم در فیلم سینمایی طلا از آن استفاده نموده و هم در فیلم سینمایی سال دوم دانشکده من از آن بهره برده است؛ فیلمی که شهبازی نویسندگی آن را بر عهده داشته و در مجموع دغدغه جنسی شهبازی را بروز می دهد و البته این دغدغه به صورت مشخص و کاملا شفاف و عریان در فیلم سینمایی طلا بر ترویج ازدواج سفید متمرکز می باشد؛ البته نه به صورت متعارف آن که در فیلم سینمایی سال دوم دانشکده من بیان می شود و از نوع همباشی و ازدواج سفید (Mariage blanc) بدون رابطه جنسی است؛ بلکه در این اثر سعی کارگردان بر آن است که نسخه ای جدید و همراه با ارتباط جنسی و حتی حاملگی در این شکل از روابط ارایه دهد و حتی این گونه از سبک زندگی را ترویج سازد.