جواد موگویی در کانال شخصی‌اش نوشت:

شباهت‌های دو استعفا

ساعت ۱۰ شب ۱۴شهریور ۶۷ موسوی‌اردبیلی به هاشمی اطلاع داد که موسوی بی‌خبر از مسئولین استعفای ناگهانی داده. هاشمی در خاطراتش می‌نویسد: «فردا قرار است کابینه ایشان برای اخذ رای اعتماد در مجلس مطرح شود، تلاش کردم موسوی را پیدا کنم تا او را از استعفا منصرف کنم، معلوم شد، رابطه خود را با بیرون قطع کرده است»

صبح فردا روزنامه جمهوری‌اسلامی خبر استعفایی که هنوز رئیس‌جمهور نپذیرفته بود را علنی کرد!

این استعفای رسانه‌ای، برای ولایتی در اولین روز مذاکراتش در ژنو درباره پایان جنگ، به معنی خالی شدن پشت تیم مذاکره کننده بود. طرف غربی این را خوب می‌فهمید. برخی در داخل این استعفا را نوعی خیانت می‌دانستند. رسانه‌های غربی هم آنرا جنگ قدرت در ایران و مانور سیاسی موسوی تعبیر کردند.

جلال‌الدین فارسی می‌گوید:
«میرحسین استعفا داد تا به جامعه القا کند که موافق قطعنامه نبوده و از خودش قهرمان بسازد. در جلسه‌ روسای قوه، آیت‌الله خامنه‌ای گفت موسوی دنبال قهرمان‌سازی از خودش است و نباید بااستعفای او موافقت کرد»
موسوی در استعفایش خواستار اختیارات بیشتر شده بود. هاشمی می‌نویسد:
«احمداقا اطلاع دادند امام نامه تندی به موسوی نوشته...امام اجازه تعزیرات حکومتی را هم از موسوی گرفته‌اند...موسوی که برای گرفتن اختیارات بیشتر استعفا کرده بود، با گرفتن شدن اختیارات مواجه شده است»

امام در نامه‌اش نوشته بود: «حق این بود که اگر تصمیم بدین‌کار داشتید، لااقل من یا مسئولین رده بالای نظام را در جریان می‌گذاشتید. در زمانی که مردم حزب‌الله برای یاری اسلام، فرزندان خود را به قربانگاه می‌برند، چه وقت گله و استعفا است!»
در نهایت، این نامه تند امام، موسوی را وادار به بازگشت کرد. اما این بار با اختیار کمتر از گذشته!
استعفای شبانه و اینستاگرامی ظریف تداعی استعفای ۳۰سال پیش موسوی را کرد. واقعا در روزهایی که مردم در جنگ اقتصادی آمریکا در تنگنا هستند، چه وقت گلایه و استعفاست؟
شاید هم‌ یک شوی سیاسی است برای گرفتن اختیارات بیشتر یا فشار برای تصویب fatf یا فرار قهرمانانه از نتایج شکست‌خورده برجام.
آینده نتیجه این گمان‌ها را عیان می‌کند.